Βρίσκομαι για «ολιγοήμερες διακοπές», που λέγανε οι ειδήσεις των 8 για τους υπουργούς, την εποχή που ακόμα παρακολουθούσαμε ειδήσεις. Ίσως και να το λένε ακόμα, τα «τσιτάτα» δεν αλλάζουν εύκολα. Την έχω πέσει σε ένα μικρό ξενοδοχείο κάπου στα νότια του Λασιθίου. Ποτέ δε μου άρεσαν τα μεγάλα ξενοδοχεία του all-inclusive που αποξενώνεσαι μέσα στο πλήθος, περισσότερο απ ότι αποξενώνεσαι σε μια μεγαλούπολη. Προσωπικές προτιμήσεις…
Το σκηνικό γύρω μου απλό και κατανοητό.
Μπροστά μου ο «πατροπαράδοτος» φραπές και η οθόνη του νετ-μπουκ μου, είναι τα μόνα που εμποδίζουν την οκνηρή πρωινή ματιά μου να αγναντεύει το απέραντο του Λιβυκού πελάγους. Παρεμπιπτόντως, μεγάλη ανακάλυψη τα νετ-μπουκ. Διακριτικά, εύκολα στη μεταφορά, και συνήθως φτηνά ώστε να μη σε πολυνοιάζει αν χυθεί πάνω του ο καφές ή η μπίρα, ή φάει λίγη παραπάνω σκόνη. Κλείνει η παρένθεση. Έχω βολευτεί σε μια αναπαυτική πολυθρόνα από ράταν και παρατηρώ με το φραπέ στο χέρι τον κόσμο γύρω μου. Λίγο παραδίπλα το εστιατόριο του ξενοδοχείου όπου πολλοί ένοικοι παίρνουν ακόμα το πρωινό τους.
Εδώ λοιπόν συντελείται ένα θαύμα! Γίνεται της απόλυτης παγκοσμιοποίησης. Κάθομαι και παρατηρώ συμπεριφορές και τρόπους. Έλληνες, Γερμανοί, Γάλλοι, Ρώσοι και δεν ξέρω τι άλλοι, όλοι με κοινή συμπεριφορά, σα να έχουνε βγει από το ίδιο καλούπι. Όλοι με τα μούτρα στο μπουφέ!!! Όλοι σε εκτέλεση τακτικών δρομολογίων από το μπουφέ στο τραπέζι με ετερόκλητα γεμάτα πιάτα. Λουκάνικο και καπάκι φρυγανιά με μαρμελάδα, τηγανητά αυγά και δίπλα ομελέτα και κρουασάν….
Εδώ λοιπόν μπαίνουν ερωτήματα. Πού το βάζουν τόσο φαγητό; Και γιατί τρώνε τόσο φαγητό πρωινιάτικα; Θα μου πείτε διακοπές είσαι, βλέπεις και την ποικιλία μπροστά σου, ε όσο να’ναι θα παρασυρθείς. Συμφωνώ. Αλλά άντε να γίνει μια φορά, άντε δυο και από τη βαρυστομαχιά να μη μπορείς να αναπνεύσεις και αφού σιχτιρίσεις τη λαιμαργία που σε έπιασε χωρίς προφανή λόγο, να πας την τρίτη μέρα και να χτυπήσεις μόνο σκέτο καφέ. Λάθος! Εδώ μιλάμε για καθημερινό αγώνα μασέλας με μασέλα. Εδώ μιλάμε για σύνδρομο στέρησης.
Τι είναι όμως αυτό που σε κάνει να ξεχνάς δίαιτες και σταθερές συνήθειες μιας ζωής και να πέφτεις με τα μούτρα σε ότι φαγώσιμο βλέπεις μπροστά σου ανακατεύοντας ετερόκλητες και ασυνδύαστες μεταξύ τους γεύσεις; Η χαλαρότητα των διακοπών; Το στερημένο από την πεζή καθημερινότητα εγώ σου; Το τσάμπα; Απλός μιμητισμός κατά φαντασία καλοζωίας; Η αγωνία να τη βγάλεις μέχρι το βράδυ που θα ξαναφάς; Παρά φύση ξύπνημα ενστίκτου επιβίωσης; Κάτι μεταφυσικό; Τι;
Περιμένω τις απόψεις σας γιατί μου πέσανε λίγο βαριά τα αυγά με το μπέικον και τα κρουασανάκια σοκολάτας και για την ώρα δε μπορώ να γράψω κάτι παραπάνω…
Υ.Γ. Λέτε αν βάλω λίγο «ούντεμπεργκ» στο φραπέ, να βοηθήσει;