Αφορμή γι’ αυτό το κείμενο στάθηκε ένα ποστάρισμα που έκανε στο Facebook μια καλή μου συνάδελφος, με ένα τραγούδι από αυτά που ενώ ξέρεις ότι υπάρχουν, τα έχεις ξεχάσει.
Το «Πότε θα με μάθεις» είναι το τραγούδι που τους στίχους και τη μουσική έχουν γράψει τα Κίτρινα Ποδήλατα και ερμηνεύουν μαζί με τη Γλυκερία.
Κάποια τραγούδια μπορεί να μην είναι το απαύγασμα της μουσικής ή της στιχουργικής, αλλά μπορεί να είναι σαν αυτά τα ασθενικά φαναράκια με τα κεράκια που μπορεί να τα σκιάζουν άλλοι προβολείς, αλλά αυτά, εκεί, μισοφέγγουν. Κάποιοι λένε ότι αυτές οι μικρές φωτίτσες είναι οι νάνοι-ορόσημα στη διαδρομή μας, και κάποιοι άλλοι λένε ότι είναι, τελικά, τα αληθινά ορόσημα, επειδή είναι λιγότερο προφανή, δεν ψήνονται με την γκλαμουριά. Και, συνήθως, χάνουμε τα μικρά ορόσημα, όποια και να είναι αυτά για τον καθένα μας, ενώ είναι μπροστά στα μάτια μας και στις ζωές μας, πασιφανή. Κάποιες άλλες φορές, συνήθως, χανόμαστε στη διύλιση των λεπτομερειών που ενώ είναι πολύ φωτεινές και έχουν απίστευτο αμπαλάζ, τελικά δεν έχουν καμία ουσία. Κι εκεί που ζεις μια «κανονική» ζωή, οι στίχοι ενός τραγουδιού ή ό,τι ορίζει ο καθένας ως ορόσημα, έρχονται στην πόρτα του μυαλού σου απροειδοποίητα, αδέσποτα κουτάβια που μπαίνουν μέσα σου και ανακατεύουν τα πάντα, αφού καθρεπτίζουν τη ζωή σου, εσένα, αυτά που έζησες, που έκανες.
Στη ζωή, οι ανατροπές είναι, θεωρώ, το πιο μεγάλο στοίχημα: κάποιες φορές αν αλλάξεις, για παράδειγμα, τη σειρά των λέξεων σε μια πρόταση, έχεις στη στιγμή, μια άλλη οπτική. Για παράδειγμα, στους πρώτους στίχους του τραγουδιού που αναφερόμαστε, «Με λόγια να καίνε, οι αλήθειες να κλαίνε», φαντάσου να το έκανες «Με λόγια να κλαίνε, οι αλήθειες να καίνε». Φαντάσου τώρα, πόσο μεγάλο στοίχημα είναι το να μάθεις να ζεις αλλιώς.
Αυτά, βέβαια, είναι τα mind games που παίζω, βασικά, με τον εαυτό μου κι έχω κι άλλα. Σπυράκο, αγόρι μου, δε θα είσαι, πια, κυκλοθυμικός. Θα μάθεις να «κόβεις» πολύ γρήγορα κάποιον αν αξίζει, κι αν δεν αξίζει να ξεκόβεις γρήγορα. Δε θα χάνεις το στόχο της σκέψης σου. Δεν θα σε τραβάνε καταστάσεις που δεν σε πάνε πουθενά. Θα «ξεκολλήσεις». Αρχίζω, δηλαδή, τα παιχνίδια, που – συνήθως – χάνω, αλλά δεν πειράζει και να χάσεις, αρκεί να παίξεις καλά, να τα δώσεις όλα.
Ανάβω τσιγάρο στα σκοτεινά, «το κάπνισμα ή οι σκέψεις σκοτώνουν;» σκέφτομαι, το ρολόι δείχνει περασμένα μεσάνυχτα και τέτοιες ώρες οι απορίες και οι απουσίες μέσα μας γιγαντώνονται. Η συνάδελφος που πόσταρε το «Πότε θα με μάθεις» ακόμα θα στεναχωριέται ή θα σκέφτεται, με σκέψεις που, τελικά, όσο και να μην το θέλεις, σκοτώνουν το παρελθόν σου. Ή, έστω, το αποκαθηλώνουν. Το βασικό είναι ότι όσο περισσότερο σκέφτεσαι το παρελθόν, ποτέ δεν θα πας παρακάτω.
Μάλλον, τελικά, αυτό το «Πότε θα με μάθεις», προς τον εαυτό μας είναι, τον δεύτερό μας εαυτό, προς αυτή τη φύση που έχουμε μέσα μας και κάποιες φορές αγριεύει και γίνεται θηρίο ανήμερο.
Όσο κολλάμε, δίχως αποτέλεσμα, σε αυτά που έγιναν στο παρελθόν, ίσως και να μην προσέξουμε ότι το αύριο έχει ήδη ανατείλει, θα χάσουμε το ξημέρωμα.
Κι αυτό δεν θα πρέπει να μας συμβαίνει και ως χώρα, έτσι;