Photo: Μαρία Μαράκη.
«Άρχισε η περίοδος Χάρητος» είπε η Ναταλία ξημερώματα Σαββάτου κατηφορίζοντας την Πλουτάρχου. Το λογοπαίγνιο – κάτι σαν ευχή – το κάνει κάθε χρόνο στην απαρχή της δικής της σαρακοστής. Σαράντα μέρες πριν την επίσημη έναρξη, η Ναταλί καλωσορίζει το καλοκαίρι στον μικρό πεζόδρομο, στο «βόρειο» Κολωνάκι.
Το πρώτο τζιν στο πλακόστρωτο συνήθως πίνεται καπάκι απ’ τη δουλειά, με κοντομάνικο, λίγη κουβέντα και πολλά ποπ κορν. Η Χάρητος κάθε χρόνο βιάζεται να πετάξει τη ζακέτα, κάνοντας τις άλλες να χαζεύουν με φθόνο τα τρυφερά της μπράτσα. Πανόρμου, Καρύτση και Σκουφά, τον Απρίλη έρχονται δεύτερες.
Ίσως γιατί η Χάρητος μπροστά τους είναι μικρή, κρυμμένη και ντροπαλή.
Κάτω απ’ το Λυκαβηττό, τέτοια εποχή, όλοι «γδύνονται». Ο περιφερειακός γεμίζει με το σκοτάδι. Οι κατηφόρες του λόφου στριμώχνουν βογγητά και χάχανα. Τα σκαλοπάτια ζωηρεύουν και τα φιλικά τσιμπήματα στη μέση, αντικαθιστούν το φιλί στο μάγουλο.
Το κέντρο της Αθήνας το βράδυ ξυπνάει πόθους. Δεν είναι οι αμαρτωλοί που του δίνουν το χρώμα τους, είναι η μετάβαση απ’ το ορθό ανάστημα της αθωότητας, στο σπάσιμο της μέσης. Η μαγεία βρίσκεται ακριβώς στην εποχή αυτή. Που τα ρούχα πέφτουν, χωρίς να ξεγυμνώσουν το σώμα, αφήνοντας μόνο να φανούν οι φάροι. Το αναβόσβημά τους θα μας συντροφεύει για έξι εβδομάδες.
Τόσες έχουμε για να αράξουμε αρόδο. Λίγα μέτρα μακριά από τον στρογγυλό πυργίσκο. Και όταν με το καλό πιάσουν οι ζέστες, να δώσουμε μία και με ένα μεγάλο μακροβούτι να πατήσουμε στεριά. Να βουτήξουμε τις πατούσες μας στην άμμο και να προχωρήσουμε μακριά, αδιαφορώντας για τα υγρά σημάδια που σβήνουν με το χρόνο.