Μερικές φορές, παίδες μου αγαπημένοι, αν και άθεη, νομίζω πως μερικές θρησκευάμενες παροιμίες είναι τραγικά εύστοχες. Σήμερα έχω σκοπό να αναδείξω την ακρίβεια μίας απ΄αυτές, αυτής που ισχυρίζεται πως «μωραίνει ο κύριος όν βούλεται απολέσαι».
Μην αναρωτιέστε ποιος είναι ο κύριος. Και η λαίδη Αντζελα που έχει αναρωτηθεί στο παρελθόν (ποιος είστε κύριε;) άκρη δεν βρήκε. Ενα ξέρω σίγουρα: Ο Κύριος μπορεί να είναι μεγάλος αλλά δεν συμπεριφέρεται συχνά ως κύριος. Αφήνει το ποίμνιο να κάνει ότι παπάρα του ρχεται στο κεφάλι και μετά -γελώντας με τους φίλους του αγίους και σια- τον στέλνει αδιάβαστο που λένε.
Τώρα ποιος από το ποίμνιο είχε την λαμπρή ιδέα να οργανώσει διαδήλωση σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη με σύνθημα «Παραιτηθείτε» δεν έχω ιδέα. Ενα είναι σίγουρο: Ηλίθιος είναι.
Οπως ηλίθιος είναι κι ένας από το δικό μου ποίμνιο που τον βλέπω να χτυπιέται στο πληκτρολόγιο να εξιτάρει τα πλήθη, ώστε να βάλουν το μαγιό και να βγουν στο δρόμο για να ρίξουν την κυβέρνηση. Και πώς να τη ρίξουν; Οχι με όπλα, όχι με επιχειρήματα αλλά με μια απλή προτροπή: παραιτηθείτε!
Θα μου πεις, καλή φιλενάδα είσαι ‘συ, άφησες τον δικό σου να ξεφτιλίζεται. Θα σου πω, όχι, ως ηρωίδα του ελληνοαλβανικού πολέμου κατέβηκα στα χαρακώματα, του μίλησα, του εξήγησα, τον απείλησα, τον έβρισα (με αυτή τη σειρά) αλλά αυτός ντούρος συνέχιζε να βαράει το πληκτρολόγιο. Του είπα ότι ο κόσμος δεν θα κατεβεί γιατί είναι για μπάνιο, γιατί έχει ζέστη και βαριέται, γιατί δεν έχει όραμα για να σηκωθεί από την καναπεδάρα του (διότι ακόμα κι αν eisai-me-ton-kyriako ή έχεις μπαρκάρει με της Ζωίτσας το καράβι, όραμα δεν το λες αυτό τώρα…), γιατί δεν σηκώνει η χώρα εκλογές τώρα, θα είναι καταστροφή, γιατί δεν είναι το σωστό timing, γιατί θα είναι ένα ετερόκλητο πλήθος όπου άλλος θα θέλει πιο αριστερή, άλλος πιο κεντρώα, άλλος πιο δεξιά, άλλος πιο δεξιά από τη δεξιά κυβέρνηση, άλλος θα θέλει να δώσει καρκίνους σε όλους, μια προσφορά του Εθνικού Συστήματος Υγείας της χώρας, γιατί αν πάνε ελάχιστοι θα είναι μεγάλη ξεφτίλα για το (ακίνητο) κίνημα κλπ κλπ. Αυτός αδιαφοροποίητος. Στο τέλος χρησιμοποίησα το βαρύ πυροβολικό των επιχειρημάτων μου:
-Δεν μου λες αγόρι μου, με προτροπή θα ρίξετε κυβέρνηση και μάλιστα τόσο έγκαβλη για εξουσία; Πότε άκουσε κανένας από μας καμία προτροπή, μου λες; Επί τριαντατόσα χρόνια σού λέει η μάνα σου να λούζεσαι πιο συχνά, την άκουσες ποτέ;
-Το πολύ λούσιμο καταστρέφει το μαλλί, μου είπε και ποστάρισε ακόμα μια φωτό στο facebook.
Εκείνη τη στιγμή μπήκε στο δωμάτιο η (φουκαριάρα η) μάνα του να τον παρακαλέσει να πάει στο διαχειριστή να του κάνει παράπονα ότι δεν λειτουργεί το ασανσέρ. Αυτό δεν είναι περίεργο. Οσα χρόνια συχνάζω σ’ αυτό το δωμάτιο ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και μπαίνει η (φουκαριάρα η) μάνα του και ζητάει κάτι (να πάει για ψωμί, να πληρώσει τη ΔΕΗ, να σκοτώσει 2 φτερωτές κατσαρίδες κλπ). Ο δικός μου συνήθως την κοιτάει με ατάραχο και θολό μάτι, δεν απαντάει τίποτα και δεν κάνει τίποτα. Αυτή τη φορά όμως σηκώθηκε, έστρωσε το (άλουστο) μαλλί και είπε «πάω τώρα!». Εκθαμβες και οι δύο περιμέναμε σιωπηλές να γυρίσει. Σε τρία λεπτά ήταν πίσω. Ανοιξε την πόρτα με θριαμβευτικό ύφος.
-ΟΚ το ρύθμισα, είπα με ύφος Σπάρτακου.
-Τι του είπες, ρώτησε η (φουκαριάρα η) μάνα του.
-Παραιτηθείτε! είπε υπερήφανα αυτός.
-Και με το ασανσέρ τι θα γίνει βρε χαμένε αν παραιτηθεί ο κυρ-Θανάσης;
-Στα παπάρια μου το ασανσέρ, είπε αυτός. Εδώ μιλάμε για ζητήματα αρχών. Ο άνθρωπος δεν κάνει για διαχειριστής. Η πολυκατοικία έχει τα χάλια της. Εμείς χρειαζόμαστε μάνατζερ, όχι έναν άσχετο μαλάκα.
– Ναι, αλλά δεν έχουμε μάνατζερ!
-Να βρούμε! Να κάνουμε γενική συνέλευση!
-Κι άμα κάνουμε γενική συνέλευση θα βρούμε μάνατζερ; Τι είναι η γενική συνέλευση; Κίντερ έκπληξη; Και μέχρι να γίνουν όλα αυτά, πώς θα ανεβαίνουμε στον 5ο όροφο, μου λες;
-Ξέρω γω; Με τα πόδια!
-Με ρευματοειδή αρθρίτιδα πέντε όροφοι; Τι είμαι εγώ ρε χαμένο κορμί; Ο Σπύρος Λούης; Δεν μπορούσες να το βουλώσεις προς το παρόν και να τον πείσεις απλώς να κάνει τη δουλειά;
-Αστο, μάνα, δεν θα συνεννοηθούμε. Εσύ ως μικροαστή βλέπεις μόνο τις δικές σου ανάγκες αλλά εγώ ως διανοούμενος πρέπει να βλέπω τις ανάγκες όλης της πολυκατοικίας.
Για να σώσω τη γυναίκα απ’ το έμφραγμα, του ρίχνω μια στην κεφάλα και του λέω:
-Σήκω πάμε μια βόλτα να ξεθολώσει η κεφάλα σου.
Τότε σηκώνει την εν λόγω κεφάλα αγανακτισμένος και μου απαντάει:
-Είσαι σοβαρή; Και να ανεβώ εγώ μετά πέντε ορόφους με τα πόδια;