-Είστε η Ρέα Βιτάλη;
-Μάλιστα.
-Είμαι ο Πύρρος Δήμας.
-Τι κάνετε, κύριε Δήμα; Ρώτησα διστακτικά και κοινότοπα καθώς δεν τον γνώριζα προσωπικά και δεν ήξερα τι να πω.
-Τι κάνω; Κλαίω. Αυτό κάνω. Με συγκινήσατε βαθιά μ΄αυτά που γράψατε για μένα. Και δεν μπορώ να σας μιλήσω από τη συγκίνηση. Μόνο θέλω να σας ευχαριστήσω.
Κι έσπασε τόσο η φωνή του που κλείσαμε κι οι δυο το τηλέφωνο από αμηχανία. Ήταν μόλις πριν ένα χρόνο. Για φαντάσου! Εκείνο το θλιβερό καλοκαίρι του διχασμού. Που μας έφερε αντιμέτωπους με το ΝΑΙ ή το ΟΧΙ. Κι ο Πύρρος είχε ταχθεί με την πλευρά του ΝΑΙ. Και μίλησε στην τηλεόραση με την ευσυγκινησία που κατατρέχει τους ευαίσθητους ανθρώπους. «Φοβάμαι. Πρώτη φορά φοβάμαι. Όχι για μένα. Για τα παιδιά μας». Αυτό είχε πει και είχε ξεσπάσει σε κλάμα. Κι έδωσε τροφή για τόση χολή. Θεέ μου, πόση χολή!
Τον έχω καταγεγραμμένο τον Πύρρο. Στην ίδια και ίδια σκηνή. Τον θυμάμαι να περπατάει σαν αφιερωμένος, σαν υπνωτισμένος σε στόχο. Μετά ο Ιακώβου του έδινε μερικά χαστουκάκια. «Εδώ είσαι!». Μάτι με μάτι κοιτάζονταν. Σπίθα με σπίθα. Μετά ανέβαινε σκαλοπάτια με γοργό ρυθμό. Μετά… Αυτό ρε γαμώτο, ήταν μεγάλη αδικία από πλευράς μου… Ήμουν σίγουρη ότι μόνο θα κέρδιζε! Σίγουρα θα έχασε και μερικές φορές. Δεν μπορεί! Μα ο Πύρρος, καταγράφηκε στη ψυχή μου να σηκώνει, ότι βάρος του λάχαινε!
Τον θυμάμαι επίσης να χαίρεται σαν μικρό παιδί σε κάθε νίκη. Χαρά παιδική. Ούτε, τόσο δα, δεν ξέφευγε πάνω στη χαρά του. Ο άνθρωπος πιότερο από τον πόνο, στο μεθύσι της επιτυχίας κυρίως δοκιμάζεται. Ο Πύρρος δεν ξιπάστηκε.
Τον θυμάμαι να μας διηγείται κομμάτια από τη ζωή του. Τη ζωή της τριπλομανταλωμένης Αλβανίας του Χότζα. Και μεις, μπουκωμένοι μπανιστιρτζήδες μιας χώρας σε «άρρωστη» τότε ευημερία, ηδονικά κοιτάζαμε μέσα από τις λέξεις του την έννοια «φτώχεια».
-«Μας έδειχναν τα φώτα στην Ελλάδα τα βράδια και μας έλεγαν «Τα βλέπετε; Εκεί δουλεύουν οι άνθρωποι και τις νύχτες ακόμα! Να ξέρετε πόσο τυχεροί είστε στην Αλβανία» ή «Το Πάσχα βάφαμε κόκκινα αβγά κρυφά και μετά καίγαμε ακόμα και τα τσόφλια στο τζάκι να μην τα βρούνε». Βλέπεις; Τόσο εντύπωση που μου έκαναν, τα θυμάμαι χωρίς να ψάχνω αρχεία!
Τον θυμάμαι να αφοσιώνεται στην οικογένειά του. Να αποκτά τέσσερα παιδιά μαζί με τη δική «του» αιώνια αφοσιωμένη Αναστασία. Η συνέχεια; Μετά από τις αδιαμφισβήτητες επιτυχίες του δέχτηκε μια πρόταση από το ΠΑΣΟΚ επί Βενιζέλου. Ενώ την ίδια στιγμή δεχόταν την πρώτη κρούση από την Αμερική για να μεταναστεύσει και να προσφέρει στον αθλητισμό. Ποτέ δεν στο είπε όμως αυτό ωστόσο. «Και αν φύγουμε όλοι τι θα βγει; Θα το παλέψω στην πατρίδα μου» ήταν η απόφασή του. Το κόμμα δικαίως καταποντίστηκε κι ο Πύρρος Δήμας δεν κατόρθωσε να βγει βουλευτής στη Β’ Αθηνών. Όπως και ο Χρυσοχοΐδης, έτσι για την ιστορία των γεγονότων. Χάσαμε την ενημέρωση για τις εξελίξεις στη ζωή του Πύρρου Δήμα. Δεν είχαμε την ευκαιρία να τον δούμε ν΄αποχαιρετά την κόρη του, Ελένη που έφυγε να σπουδάσει στο Σικάγο. Δεν είδαμε τον γιο του Βίκτωρα, να προσπαθεί και να κατορθώνει την είσοδό του στο Πανεπιστήμιο του Γέιλ. Δεν τον είδαμε κοντά στην Μαρία του και στον Νικόλα του. Δεν τον είδαμε στο πλευρό της Αναστασίας να τηρεί την υπόσχεση «Μαζί στις χαρές και στους πόνους». Τον είδαμε κάποια στιγμή στην τηλεόραση, υπέρμαχο του ΝΑΙ. Να μιλάει έντιμα και να σπάει η φωνή του στο τέλος. Κι έγραψα ένα κείμενο τότε γιατί ο τρόπος που μίλησε μου ξεχείλισε όλα μου τα συναισθήματα. Κι άκουσα και τι δεν άκουσα! Ακόμα αναρωτιέμαι, πού έκρυβες τόση χολή στα σπλάχνα σου, πατριώτη! «Θα μας μιλήσει ο Πύρρος, ο εξασφαλισμένος!», «Σιγά και τι έκανε ο Πύρρος Δήμας!», «Μόνο να κακολογεί την Αλβανία ξέρει». Πόσους καιρούς αλλάζει η ψυχή του Ελληνα! Πόσα κιλά μοχθηρίας δέχεται ο πετυχημένος!
Ο Πύρρος Δήμας υπέγραψε συμβόλαιο από το 2017 μέχρι το 2024 πατριώτη. Ως Τεχνικός Διευθυντής της Αμερικάνικης Ομοσπονδίας της Άρσης Βαρών. Έχουν ανάγκη την πείρα του για τη διεκδίκηση της Ολυμπιάδας στο Λος Αντζελες το 2024. Πάει και ο Πύρρος Δήμας! Ακολουθεί τα παιδιά του. Τρέμω τη στιγμή που θα μιλάμε και θα ακούμε τον αντίλαλό μας σε τούτη τη χώρα. Τι μένει απ΄όλα αυτά; Τόση χολή! Τόση χολή, βρε πατριώτη; Για ένα ΝΑΙ που δικαιώθηκε. Για μια φράση «Φοβάμαι. Οχι για μένα. Για τα παιδιά» και ένα ξέσπασμα πόνου στο τέλος της… Πώς άραγε τον κρίνεις ένα χρόνο μετά;
Υ.Γ. Εύχομαι από την καρδιά μου κάθε επιτυχία. Και δύναμη! Πολύ! Αγαπητέ, δυστυχώς έχεις ταχθεί να σηκώνεις βάρη. Όσα ξέρει ο νοικοκύρης… Αχ βρε Πύρρο!