Πέντε λόγοι για να πάτε στη Βιέννη.
1. H έκθεση της Φρίντα Κάλο με τη χορηγία της Τράπεζας της Αυστρίας που συνεπήρε κυριολεκτικά τα πλήθη – μαζί κι εμάς. Η δύναμη αυτής της γυναίκας που ενσάρκωνε όλο τον δυισμό της μεξικάνικης κουλτούρας, τον πόνο και τη χαρά της ζωής, το τραύμα και το θαύμα, μας κοίταζε κατάμουτρα μέσα από δεκάδες αυτοπροσωπογραφίες. Πρώτη φορά πήρα έκθεση τόσο προσωπικά. Την έβλεπα εμμονικά αγέρωχη να φτύνει σχεδόν τη μικροαστική ζωούλα μας με ένα βλέμμα που αρνούμαι να το δω ως ζωγραφισμένο. Την έβλεπα τοτέμ του εαυτού της πολλαπλασιασμένο σε δεκάδες κάδρα να θρηνεί γιορτάζοντας την δημιουργικότητα. Θανάτω θάνατον πατήσασα- αυτή η φράση ερχόταν συνεχώς στο μυαλό μου. Ο Ντιέγκο Ριβέρα είναι οπωσδήποτε θρύλος στην ιστορία της τέχνης της πατρίδας του αλλά ποτέ δεν θα μπει στην καρδιά ενός τόσο ετερόκλητου κοινού, ποτέ δεν θα γίνει εικόνισμα σαν την Φρίντα. Έχετε δει ποτέ ανθρώπους να κλαίνε μπροστά από ένα έργο τέχνης; Εγώ το είδα για πρώτη φορά προχτές μπροστά στον πίνακα El abrazo de amor del universo του 1945 που έλαμπε κυριολεκτικά έτσι όπως τον πήρε το μάτι μου μέσα από δυο αίθουσες. Πλησίασα σαν υπνωτισμένη από τη δύναμη αυτού του φωτός και είδα ένα ηλικιωμένο ζευγάρι δακρυσμένο να τον κοιτάει όπως θα κοίταζε την εικόνα της Παναγίας της βρεφοκρατούσας.
2. Η εικόνα δεκάδων νέων αλλά κυρίως ηλικιωμένων βιεννέζων που πήραν τις κουβερτούλες τους και ένα θερμός με τσάι και κάθισαν ένα ολόκληρο τρίωρο σχεδόν μέσα στο κρύο για να παρακολουθήσουν δωρεάν το Ελιξίριο του έρωτα από τη γιγαντοοθόνη που κοσμεί την πρόσοψη της βιεννέζικης όπερας –μια κοινωνική προσφορά για όσους δεν βρήκαν ή δεν μπορούν να αγοράσουν τα ακριβά εισιτήρια. Μπράβο στην Όπερα, μπράβο και στους θεατές της. Αποδεικνύουν περίτρανα ακόμα μια φορά πως η τέχνη είναι το ελιξίριο κατά του κρύου –εντός και εκτός μας…
3. Το ζαχαροπλαστείο Ντέμελ. Δεν είναι μόνο το εσωτερικό όπου βλέπεις τους ζαχαροπλάστες να φτιάχνουν μπροστά στα μάτια σου τα ωραιότερα γλυκά της Ευρώπης αλλά και η βιτρίνα με την γιγάντια ζουμπουρλούδικη γυναίκα-λουκουμά-κρουασάν που αναδύεται μέσα από τη σαντιγί. Φάτε μάτια ψάρια!!
4. Η κοινωνική ευαισθησία. Στον κεντρικό πεζόδρομο που οδηγεί στην εκκλησία του Αγίου Στεφάνου οικολόγοι ακτιβιστές έδειχναν σε γιγαντοοθόνη που είχαν στήσει σκηνές από την καθημερινή κακοποίηση των ζώων που προορίζουμε για τροφή μας. Δεν ξέρω αν είχαν την άδεια του δήμου ή τα πρόβαλλαν με το έτσι θέλω αλλά μαγκιά τους! Εκεί καταλαβαίνεις τι εννοούμε όταν λέμε ότι μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις. Είχα πρόσφατο και το βιβλίο του Φόερ (τρώγοντας ζώα) και φρίκαρα τελείως. Που να μου κατεβεί το σνίτσελ… Χορτόπιτα και πάλι χορτόπιτα παιδιά!
5. Τα Χριστούγεννα που έρχονται. Τα μυρίζεις σχεδόν στον αέρα σ΄αυτή την πόλη. Τα λαμπάκια σε ετοιμότητα, τα στολίδια στις βιτρίνες, ο Αι Βασίλης βάζει τη σκούφια του στο παραβάν και ετοιμάζεται να βγει στη σκηνή. Πες τε του το ναι κι ας είν΄και ψέμα, όπως έλεγε το τραγουδάκι…