Το τέλος του καλοκαιριού στην Ήπειρο έρχεται με τον πρώτο αέρα που φυσάει και σκορπίζει τα πλατανόφυλλα στο χώμα. Εκεί, στο χώμα ενός νεκροταφείου, δίπλα στον τάφο μιας γυναίκας με γεράνια και κατσαρούς βασιλικούς, με βρήκε η αρχή του φετινού φθινοπώρου. Πώς θα αντέξουν εδώ πάνω με τα κρύα τα καημένα τα λουλούδια, σκέφτομαι και σφίγγω πάνω μου τον Άρη. Η γυναίκα του τάφου, γύρω στα 50, ακουμπισμένη σε μια βιδωμένη στο μάρμαρο κορνίζα, χαμογελά γλυκά κρατώντας μια τούρτα σε σχήμα γηπέδου ποδοσφαίρου. Είναι η τούρτα ενός αγοριού, που τώρα πια είναι άνδρας και με κρατά από το χέρι.
Καμιά φορά το τέλος του καλοκαιριού θυμίζει το τέλος της εφηβείας, γλυκόπικρο, και θλιμμένο, γεμάτο με τη νοσταλγία ενός παιδιού που έχασε οριστικά την θάλασσα. Το φετινό καλοκαίρι του Άρη τέλειωσε ξαφνικά τον Απρίλιο και η εφηβεία του ήδη από τα 12 χρόνια του. Ένας γιος που από παιδί έγινε άνδρας επειδή δεν ήθελε να αφήσει τη μαμά του να φύγει, που δεν δικαιούνταν να πέφτει ποτέ στις μαύρες του για να μη ρίχνει και εκείνη και έμεινε δίπλα της πιστός ως το τέλος. Ο Αρούλης, όμορφος και ηλιοκαμενος και το καφέ χρώμα των ματιών του, που καθώς υγραίνουν αρχίζουν να σκουραίνουν, όλο και περισσότερο μοιάζουν με φθινοπωρινό δειλινό.
Υπάρχουν αγόρια που ωριμάζουν εντελώς ξαφνικά και παίρνουν ενήλικες αποφάσεις χωρίς να είναι ενήλικοι. Υπάρχουν παιδιά που εξοικειώνονται και συμμετέχουν στον κόσμο των ενηλίκων και τα σκοτεινά θέματά του από πολύ μικρά, που βαστούν και διαχειρίζονται τη λύπη, τον φόβο, την αβεβαιότητα και τον θάνατο από πολύ νέα και έτσι νέα χάνουν την ελπίδα στα θαύματα.
Υπάρχουν άνδρες που δεν έχουν την πολυτέλεια να κακομάθουν, γιατί δεν ξέρουν πως είναι να τους νταντεύουν οι μαμάδες τους και δεν έχουν τον χρόνο να φάνε ωραία τα ωραία λεφτά των μπαμπάδων τους, που δεν κάθονται βολεμένοι έως τα 40+ κολλημένοι στις μαμάδες τους, για να τους πλένουν, να τους ξεβρομίζουν και να τους ταΐζουν -κυρίως τον εγωισμό και τη μετριότητά τους- γιατί απλά δεν έχουν μαμά, που δεν γέρνουν πάνω σε γυναίκες ξεκουράστρες καθώς μπαίνουν στο σπίτι, γιατί οι ίδιοι διαθέτουν και προσφέρουν τις πλάτες και τα χέρια και τον εαυτό τους ολόκληρο για να ακουμπήσουν πάνω τους όσοι τους απέμειναν και δεν έχουν χώρο να αράξουν.
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν χρειάζονται ούτε ένα δάκρυ, γιατί στο σπίτι τους υπήρχαν άφθονα, όροφος και κλάμα, έπιπλο και αναστεναγμός, φωτογραφία και νοσταλγία. Και κάποια στιγμή καθώς τα δάκρυα κυλούν στα μάγουλα των ανθρώπων αυτών χωρίς ήχο, σχηματίζουν μια κοίτη που όλο φαρδαίνει και φτιάχνει μια θάλασσα που τρέμει και νανουρίζει τα αγόρια τους πνίγοντας πολύ μακριά όλα τα καλοκαίρια.
Τέτοια αγόρια αξίζει να τα παρατηρείς μες τη σιωπή τους. Ξάφνου από κάπου μακριά ακούγεται μια ξεχωριστή μελωδία, είναι η μουσική της σύνεσης, μιας ξεχασμένης αρετής που ηχεί ανατριχιαστικά καθώς αυτά παίρνουν στα χέρια τη ζωή τους. Δυναμικά και ταυτόχρονα σπαρακτικά τρυφερά, βράχοι και ταυτόχρονα εύθρυπτα, φέρνουν βόλτα τη ζωή τους έχοντας να αντιμετωπίσουν απτά προβλήματα, με βασικότερο αυτό της απώλειας. Που δεν είναι θέμα προς διαχείριση.
Και καθώς σπάνε μόνα, χωρίς θεατές, μέσα σε μια ξεχασμένη αξιοπρέπεια, την ώρα που άλλοι συνομήλικοί τους αποχαιρετούν το καλοκαίρι τριγυρνώντας με φραπέ και σαγιονάρες στις παραλίες, χορεύοντας ημίγυμνοι σε μπάρες, χαζεύοντας κώλους και ενημερώνοντας το twitter ότι περνούν γαμάτα, τούτα τα αγόρια γίνονται λαμπεροί άνδρες και μες τη σιωπή τους αληθινά συγκινητικοί.
Κάθε πόνος είναι μοναδικός, κάθε φόβος είναι ακριβός, αλλά ορισμένων ανθρώπων ο πόνος και ο φόβος στέκουν μεγαλύτεροι, βαθύτεροι και απειλητικότεροι γιατί πέφτουν πάνω τους με μεγαλύτερη σφοδρότητα, στιγματίζουν για πάντα τη νεότητά τους και τους στερούν την αθωότητα και την αφέλεια της καλοκαιρινής παιδικότητάς τους.
Και έτσι κάπως σε αυτούς τους άνδρες όλα μετράνε διαφορετικά και το χαμόγελό τους αποκτά ένα ξεχωριστό νόημα, γιατί βγαίνει με κόπο. Και επειδή αυτοί οι άνδρες εξακολουθούν να είναι παιδιά, ταλαιπωρημένα και θλιμμένα, μπεμπούληδες που μεγάλωσαν πρόωρα, αξίζουν μια μεγάλη αγκαλιά, γιατί έχουν ανάγκη από τρυφερότητα και αγάπη. Αν ξαπλώσετε με έναν τέτοιον άνδρα πάρτε τον μια μεγάλη αγκαλιά και αφού του χαϊδέψετε τα μαλλιά επινοήστε ένα ωραίο παραμύθι. Θα το ακούσει με χαρά και ίσως να σας πιστέψει. Έστω και για λίγο.