Μόλις έφυγαν οι γκομενάρες-πρακτόρισσες από το εργαστήριο του σατανικού δόκτορα Βυζόγκωνα πέρασα μέσα την προτελευταία βαμμένη (και δυστυχώς γι αυτήν) άβυζη ξανθιά και περίμενα να ακούσω να σκάει η βόμβα. Για να μη με προδώσει η σατανική έκφρασή μου είχα χώσει τη μούρη μου σ΄ένα επιστημονικό βιβλίο («το βυζί και πώς να το μεγαλώσετε») που θα ανέβαζε την αποδοτικότητά μου ως υπαλλήλου. Η ξανθιά μπήκε και βγήκε χαμογελαστή ως τα αυτιά χωρίς να ακουστεί κιχ. Προφανώς η περίπτωση της είχε μέλλον επί της χειρουργικής κλίνης οπότε δεν πλήρωσε επίσκεψη.
Το τελευταίο πελατάκι (εξίσου ξανθό και κουνημένο με το προτελευταίο) μπήκε χαριεντιζόμενο με τον γκόμενό του. Στόχος του ήταν να τον πείσει να απαλλαγεί από τη φλοκάτη που ο μεγαλοδύναμος του χάρισε για να προστατεύσει τα υπερήφανα μούσκουλα του από τις παγίδες της αθηναϊκής ζούγκλας. Ήδη από το σαλονάκι στην αίθουσα αναμονής ο τύπος φαινόταν ότι ναι μεν ακολούθησε στο ιατρείο αλλά εκβιαζόμενος με άμεση εγκατάλειψη. Ο ίδιος προφανώς είχε τεράστια αδυναμία στη ζωντανή φλοκάτη γιατί τη θεωρούσε σύμπτωμα ακραίου ανδρισμού και ξεχειλίζουσας τεστοστερόνης. «Κανονικά θα ‘πρεπε να με βάζεις να κυκλοφορώ με V φανελάκι μωρή άρρωστη», της έλεγε κρυφά στ΄αυτί, «όχι να με σέρνεις σ΄αυτές τις αδερφάρες να κάνω αποτρίχωση με laser. Τι είμαι μωρή; Καμιά φλωρέτα;»
Τελικά αδερφάρα μπορεί να μην ήταν, από τη μύτη (ή μάλλον από τη φλοκάτη) τον έσερνε το γκομενάκι και τελικά τον έχωσε μέσα στο ιατρείο του Βυζόγκωνα. Ο ντόκτορ δεν είχε ιδέα από laser αλλά είχε μυριστεί φράγκα και είχε μόλις αγοράσει υπερσύγχρονο μηχάνημα. Αυτό σήμαινε πως θα τον έψηνε να ξεπουπουλιαστεί πάση θυσία για να κάνει απόσβεση! Αυτό που δεν ήξερα ήταν τι έκανε σ΄αυτές τις περιπτώσεις μακροχρόνιας θεραπείας. Έπαιρνε λεφτά στην πρώτη επίσκεψη ή όχι;
Το ουρλιαχτό που άκουσα σε λίγο μέσα από την κλειστή πόρτα μου έδωσε την απάντηση που γύρευα: Έπαιρνε! (όχι θα άφηνε ο φραγκοφονιάς… κι αν ο μίστερ Τεστοστερόνη τελικά νοσταλγούσε τη φλοκάτη του τώρα που κρύωσε ο καιρός;)
-Βιολέττααααααααααααα!!!!! (αυτό υποτίθεται πως είναι το όνομά μου. Το χρησιμοποιώ απλά για να κάνω πιο ζωντανό το διάλογο κρατώντας ταυτόχρονα όλο το μυστήριο γύρω από το άτομό μου. θα μου πεις γιατί Βιολέτα; Όχι, όχι, δεν παραπέμπει στο πραγματικό μου όνομα. Δεν με βάφτισαν Γαρουφαλλιά με λίγα λόγια. Απλώς επειδή η υπόθεση είναι εντελώς σκατά, είπα να υιοθετήσω ένα ευωδιαστό καλλιτεχνικό ψευδώνυμο, να ανακουφιστείτε κι εσείς λίγο παίδες!)
Η Βιολέτα, δηλαδή εγώ, πετάχτηκα πάνω και άνοιξα την πόρτα με τεχνητή έκπληξη.
-Τι είναι γιατρέ μου; ρώτησα αθώα αθώα σαν παιδίσκη.
-Πείραξες καθόλου το συρτάρι; μου λέει κρατώντας με κόπο τον έλεγχο της φωνής του. (Τον έλεγχο των ματιών του όμως τον είχε χάσει τελείως. Είχαν πεταχτεί έξω από τις κόγχες τους και έρχονταν ως βέλη εναντίον μου.)
-Τι εννοείτε πείραξα το συρτάρι; Τι να του κάνω του συρταριού γιατρέ μου; (σημειώστε ότι τα πελατάκια ήταν ακόμα μέσα. Ο Βυζόγκωνας προφανώς είχε τσακώσει μια μαύρη πενηντάρα την οποία πήγε να χώσει στο μαύρο συρτάρι, είδε ότι ήταν κενό, του ανέβηκε η πίεση και μη μπορώντας να κάνει υπομονή μέχρι να βγουν οι ξένοι άνθρωποι, με φώναξε ανεμίζοντας τη μαύρη πενηντάρα στο χέρι. Τα πελατάκια είχαν μείνει παγωτά)
-Που είναι τα λεφτά; πέρασε αμέσως στο παρασύνθημα. (Τς τς… τι σου είναι ο φραγκοφονιάς ο άνθρωπος ε; ούτε καλούς τρόπους υπολογίζει, ούτε πελάτες. Του πήρες ένα ευρώ; Θα σου φάει το ένα μάτι. Πάει και τελείωσε.)
-Μα εγώ δεν μπήκα καθόλου στο γραφείο σας γιατρέ μου. Τι είναι αυτά που λέτε; διαμαρτυρήθηκα διατηρώντας και την ψυχραιμία και την αθώα μου έκπληξη. Τελειώστε με τους κυρίους και θα τα πούμε μετά το ραντεβού σας.
Έκλεισα την πόρτα πίσω μου γελώντας. Party time folks! Η παράσταση αρχίζει! Ο Βυζόγκωνας έστειλε τα πελατάκια μέσα σε νανοσεκόντ και ξανάρθε με ορμή τορπίλης κατά πάνω μου. Διότι ναι μεν δεν είχα πατήσει στο γραφείο του αλλά ο τύπος ήταν γατόνι. Καταλάβαινε ότι κάπως είχα χώσει τη βρώμικη μούρη μου σ΄αυτή την ιστορία.
-Τι γίναν τα λεφτά μου; Που πήγε η είσπραξη η σημερινή; Φαντάσματα μπήκαν και τα πήραν; Μίλα! Τι με κοιτάς σα χάνος;
Πήρα αμέσως το ύφος της προσβεβλημένης καλόγριας.
-Σας παρακαλώ κύριε Βυζόγκωνα. Ειλικρινά αν δεν ήσασταν φίλος του πατέρα μου θα έφευγα αυτή τη στιγμή. Με προσβάλετε, δεν το καταλαβαίνετε αυτό; Τι μου καταλογίζετε δηλαδή; Ότι σας έκλεψα τα χρήματα από το γραφείο σας χωρίς να μπω στο γραφείο σας; Ποια είμαι; Ο φαντόμ Ντακ;
-Ποιος είναι αυτός; είπε ο Βυζόγκωνας που μπερδεύτηκε εντελώς με τις παραλογοτεχνικές αναφορές μου. Με συγχωρείς, δεν ήθελα να σε προσβάλω, αλλά τα λεφτά μου εξαφανίστηκαν. Που πήγαν; Φτερά κανανε; Κάποιος τα πήρε; Ποιος όμως; Αφού ήμουνα συνέχεια στο γραφείο μου;
Και μόλις ολοκλήρωσε αυτή τη φράση ξαφνικά το βούλωσε. Το μάτι του άρχισε να λάμπει.
-Αυτές οι καργιόλες την έκαναν τη δουλειά, είπε σαν να ήταν ο Νεύτωνας που ανακάλυψε τη βαρύτητα. Όταν πήρα τη μία μέσα, η άλλη με ξάφριζε. Την αστυνομία! Πάρε τώρα την αστυνομία. Πες τους υπάρχουν αποτυπώματα. Θα τις χώσω μέσα τις καργιόλες. Η γκόμενα που θα κλέψει τον Βυζόγκωνα δεν έχει γεννηθεί ακόμα.
-Οπότε θα εμφανιστεί για λίφτιγκ σε καμιά πενηνταριά χρόνια. Έχουμε καιρό…, σχολίασα στωϊκά παίρνοντας το 100.
Σε λίγο εμφανίστηκε το περιπολικό μαζί με 2 όργανα.
-Τι συμβαίνει εδώ; Τι έχουμε; Είπε ο αστυνόμος Σαϊνης νο 1 (που ήταν και εντελώς βλάχος).
-Κλοπή έχουμε, είπε ο ντόκτορ πιάνοντας του το χέρι για να τονίσει τη δραματικότητα της κατάστασης.
-Δεν βλέπω ίχνη διαρρήξεως, είπε ο αστυνόμος Σαϊνης νούμερο 2.
-Δεν έγινε διάρρηξη κύριε αστυνόμε, διευκρίνισα εγώ.
-Κάτι τσουλάκια μπήκαν και μου τα βούτηξαν τα λεφτάκια μου, είπε ο Αναστάσης εκλιπαρώντας τον αστυνόμο Σαϊνη για λίγη ανδρική καμαραντερί. Παρίσταναν τις [πελάτισσες, κατάλαβες; Σε τι κόσμο θα μεγαλώσουν τα παιδιά μας κύριε αστυνόμε;
-Δεν ξέρω. Το δικό μου μεγάλωσε ήδη.
-Ρητορικό σχήμα κύριε αστυνόμε μου. Μιλώ για ένα κόσμο που σήπεται. Καμιά αξία δεν έχει μείνει όρθια πια. Περιστοιχιζόμαστε από απατεώνες.
-Αυτό να λέγεται, είπα εγώ κοιτάζοντας τον με νόημα στα μάτια.
-Τα πραγματικά περιστατικά παρακαλώ, μας επανέφερε σε τάξη ο αστυνόμος Σαϊνης νο 1. Καλή και η φιλοσοφία αλλά είχανε και δουλειές.
-Τι να σας πω; Μπήκανε μέσα παριστάνοντας τις πελάτισσες. Πήρα τη μία στο εξεταστήριο και η άλλη που έμεινε στο γραφείο μόνη της με έγδυσε. Πήρε όλη την είσπραξη της ημέρας σας λέω. Ούτε ευρώ δεν άφησαν οι ρουφιάνες. Να εδώ στο τρίτο συρτάρι.
-Για πόσα χρήματα μιλάμε γιατρέ μου; ρώτησε ο Σαϊνης 2. Επιτέλους! Η ερώτηση που περίμενα έγινε παίδες!
-Δεν ξέρω. Που να ξέρω; Πολλά, είπε επιπόλαια ο μαλάκας ο Βυζόγκωνας ανοίγοντας έτσι τον τάφο του.
-Κοιτάξτε το μπλοκ των αποδείξεων, αθροίστε και θα έχετε το ποσόν που εκλάπη, είπα εγώ ήσυχα ήσυχα και εξυπηρετικά.
Τότε και μόνο τότε ο γιατρός κατάλαβε σε τι παγίδα είχε πηδήξει αυθορμήτως και μόνος του.
-Τι μπλοκ παιδάκι μου…. άρχισε να τα μασάει Άλλωστε τι σημασία έχει πόσα μου κλέψανε; Το ζήτημα είναι ότι με κλέψανε!
Ελα όμως που η τρύπα δεν μπαλωνόταν πια. Αμφότερα τα σαΐνια πλησίασαν τις μούρες τους στον Βυζόγκωνα και τον κόλλησαν στον τοίχο.
-Άκου λέει δεν έχει σημασία γιατρέ! Βεβαίως έχει. Αν σου βουτήξανε 20 ευρώ είναι πταίσμα. Αν σου βουτήξανε 1.00000000 ευρώ είναι κακούργημα. Για βγάλε το μπλοκ αποδείξεων να μετρήσουμε τις σημερινές αποδείξεις!
Ο Αναστάσης κιτρίνισε, πρασίνισε και αναγκαστικά πήγε προς το γραφείο του ξανά. Τώρα το πρόσωπό του έγινε κόκκινο της φωτιάς. Άνοιξε ένα συρτάρι και ψαχούλευε απρόθυμα μέσα του για κανα δυο λεπτά. Μετά σηκώθηκε και είπε.
-Αχ χίλια συγνώμη, λάθος. Εδώ είναι τα λεφτά. Να μας συγχωρείτε. Προφανώς τα έβαλα εκεί και τα ξέχασα. Το άγχος βλέπετε. Να πάτε στο καλό. Ουδέν πρόβλημα.
Ο Βυζόγκωνας ήταν μεγάλη κουφάλα τελικά παίδες. Αλλά ατύχησε: ο βλάχος τον είχε πια στο μάτι.
-Μήπως έχετε κανένα προβληματάκι με την εφορία; Είπε χαμογελώντας πονηρά.
-Γιατί το λέτε αυτό; Απόρησε ο ντόκτορ. Αφού σας λέω μπορείτε να φύγετε. Σας ζητούμε συγνώμη για το χρόνο σας και αντίο σας.
-Ναι αλλά χάσαμε τόσο χρόνο με το λάθος σας γιατρέ μου, του ρίχνει την καλή τη πάσα ο βλάχος. Και ο χρόνος όπως ξέρουμε είναι χρήμα!
Το πιάσατε το υπονοούμενο παίδες; Ο Βυζόγκωνας το πιασε. Έπιασε επίσης μια κατοστάρα από το πορτοφόλι του και την έχωσε στο χέρι του μαζί με την αποχαιρετιστήρια χειραψία.
-Να πάτε στο καλό και συγνώμη για μια ακόμη φορά.
-Αν μας ξαναχρειαστείτε, εδώ είμαστε, είπαν τα όργανα με ένα στόμα. Να το ξέρετε: Η Αστυνομία είναι φίλη σας!
(μαντέψτε παίδες μου αγαπημένοι: είμαι άνεργη ή όχι αυτή τη στιγμή που σας γράφω; Με αγάπη http://www.facebook.com/koritsi.toudiplanouportal)