Δεν θέλω να καταστροφολογήσω. Ειλικρινά δεν το θέλω. Αλλά γιατί νοιώθω έντονα την αίσθηση πως έχω επιβιβαστεί σ΄ένα μεγάλο καράβι που, χωρίς να κινδυνεύει άμεσα να βυθιστεί αύτανδρο, δεν έχει έμπειρο καπετάνιο, δεν έχει έχει καν σχέδιο για το ταξίδι του, και δεν έχει αποφασίσει σε ποιο λιμάνι κατευθύνεται πρώτα – για να ανεφοδιαστεί κιόλας; Είναι γερό σκαρί το καράβι, δεν ανησυχώ για τη ζωή μου, λέω «δεν μπορεί, κάτι θα γίνει και θα την βρούμε πάλι την άκρη». Αλλά δεν το λέω με σιγουριά.
Γιατί έχω την εντύπωση πως ο Κώστας Σημίτης είναι ο τελευταίος πολιτικός που έχει κρατήσει το τιμόνι του καπετάνιου επαξίως, έχοντας μέσα στο μυαλό του μια πορεία, κάποιους σταθμούς, μια πυξίδα – και μια, έστω στο περίπου, επίγνωση των δυσκολιών του ταξιδιού (που είναι οι χοντρές ξέρες τέλος πάντων και ποιες είναι οι κάπως πιο σίγουρες επιλογές στα δύσκολα περάσματα);
Γιατί ξαφνικά παρατηρώ ότι ο Κώστας Καραμανλής και οι συνεργάτες του πέντε χρόνια ταξιδεύανε χωρίς στόχους και δίχως προορισμό (εκτός πια και αν ο μέγας στόχος ήταν «η Ελληνορωσική φιλία»); Πως γίνεται και βλέπω τώρα ξεκάθαρα πώς ο Καραμανλής παρέλαβε μιαν Ελλάδα πολύ στ΄απάνω της, με Ολυμπιακούς Αγώνες πανέτοιμους και με ένα νέο φρέσκο δυνατό νόμισμα που γέμιζε τους δημιουργικούς Έλληνες της γενιάς των thirty-something αισιοδοξία και φιλόδοξα σχέδια – και παρέδωσε μιαν Ελλάδα καταχρεωμένη, υποτιμημένη, βουτηγμένη στα προβλήματα, στριμωγμένη οικονομικά σε βαθμό απελπισίας και ψυχολογικά κουρελιασμένη;
Και το χειρότερο : Γιατί έχω την έντρομη βεβαιότητα (πια) ότι η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου που θριαμβευτικά εξελέγη πριν από πενηντακάτι μέρες, έχει ήδη την σφραγίδα τής «διαταραγμένης» ανώριμης κυβέρνησης που ούτε σχέδιο έχει, ούτε όραμα – και δεν έχει κατευθύνσεις κατά που πηγαίνει;
Ελπίζω ειλικρινά να είμαι υπερβολικός. Πολύ φοβάμαι όμως πως ο ενθουσιώδης εγωκεντρισμός του Γιώργου Παπανδρέου, μαζί με το «κάτι θα γίνει» και το «δε βαρυέσαι» των στενών συνεργατών του, συν την απόλυτη έλλειψη εμπειρίας τους, μας οδηγούνε ήδη μαθηματικά στην πτώχευση. Δεν βλέπω κανέναν απολύτως, πλην του κ. Χρυσοχοϊδη, να αναλαμβάνει ευθύνες και πρωτοβουλίες. Οφείλω βέβαια να πω ότι με παρηγορεί η παρουσία στο «σκηνικό» των κ.κ. Βενιζέλου και Πάγκαλου που έχουν, χωρίς καμία αμφιβολία, εμπειρία και γνώση (και ήδη, στον βαθμό που τούς επετράπη την χρησιμοποίησαν). Αλλά, δυστυχώς,( δεν το λέω «επιχαίροντας» διότι δεν με συμφέρει, είμαι επιβάτης αυτού του πλοίου που το λένε Ελλάδα και όλη μου η ζωή σ’ αυτό το καράβι «παίζεται»), ο Χρυσοχοϊδης με τον Πάγκαλο και τον Βενιζέλο, έτσι όπως «παίζει το παιχνίδι» ο πρωθυπουργός, δεν θα καταφέρνανε να μας σώσουν, ακόμα και αν θεωρούσαμε δεδομένο ότι θα μπορούσαν (που δεν είναι σίγουρο).
Μετά από μια σχεδόν καταστροφική πενταετία με καπετάνιο έναν άνθρωπο που ήθελε βασικά να ψαρεύει με πετονιά αραχτός σε κάποιο νησάκι και να μην τον ζαλίζουνε παρα μόνο οι φωνές των παιδιών του και της Νατάσας, βρεθήκαμε στ’ ανοιχτά, πολύ ανοιγμένοι, με καπετάνιο έναν ονειροπόλο και πεισματάρη πρωθυπουργό που δεν ξέρει καθόλου τι θέλει να κάνει. Θέλει να διαρρήξει τούς δεσμούς του με το παλιό ΠΑΣΟΚ και να χτίσει κάτι καινούργιο, αλλά αυτό το καινούργιο τι θα είναι, πώς θα λειτουργεί, ποιοι θα το στελεχώσουνε, δεν το έχει σκεφτεί. Είναι κι΄αυτός αριστοκράτης τέταρτης και πέμπτης γενιάς και δεν ασχολείται με τα πρακτικά πραγματάκια της καθημερινότητας, τις τοπικές, τα αιτήματα, τις μικροανάγκες, τις σκληρές, διεκδικητικές απαιτήσεις των ψηφοφόρων του που είναι Έλληνες – δηλαδή από το 88% αποδοχή σε στέλνουν στο 22 μέχρι να πεις κύμινο έτσι και μυριστούνε μυρωδιές που δεν τους αρέσουνε.
Πολύ φοβάμαι ότι την πάθαμε. Είμαστε δέσμιοι μιας κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ που δεν έχει το αληθινό ΠΑΣΟΚ μαζί της και που ο μεγαλύτερός της εχθρός δεν είναι ούτε η Ντόρα Μπακογιάννη, ούτε ο Αντώνης Σαμαράς, αλλά ο Χρήστος Παπουτσής (επιτρέψτε μου να τον χρησιμοποιήσω για να «προσωποποιήσω» το παράδειγμά μου), στηριγμένος από το 80% όσων ψήφισαν ΠΑΣΟΚ στις τελευταίες εκλογές – και οι οποίοι τα έχουν ήδη πάρει στο κρανίο και είναι έτοιμοι να το δείξουν εμπράκτως.
Αντιπολίτευση δεν υπάρχει. Και όταν εκλεγεί κάποιος αρχηγός, είτε η Ντόρα είτε ο Αντώνης, θα χρειαστούν τουλάχιστον ένα-δυο χρόνια για να θέσουν στόχους, να χαράξουν πορεία και να εκπαιδεύσουν ή να διαλέξουν τούς ανθρώπους που θα πραγματοποιήσουν στην πράξη αυτούς τούς στόχους, εφαρμόζοντας συγκεκριμένη πορεία. Στο μεταξύ ο Γιώργος Παπανδρέου θα ονειρεύεται το Camelot και τα όνειρα του Bob Kennedy (ούτε κάν του JFK), το κανονικό ΠΑΣΟΚ εσωστρεφώς θα αγωνίζεται να βρει εναλλακτική λύση για να απαλλαγεί «απ΄αυτό που τούτυχε», και η Ελλάδα θα επιπλέει, υπερωκεάνιο τουριστικό, χωρίς πελάτες και ακυβέρνητο.
Η μόνη μας παρηγοριά είναι πως το καράβι είναι πράγματι (και απολύτως) τουριστικό και οι βόλτες του είναι περιορισμένες στην Μεσόγειο όπου δεν συμβαίνουν βιβλικές καταστροφές – όπως του «Τιτανικού» ας πούμε. Δεν είναι Ατλαντικός Ωκεανός η περιοχή εδώ γύρω, δόξα τω Θεω. Ακόμα και αν υποστεί το σκαρί μας σοβαρές βλάβες, θα τρέξουνε βαρκούλες απ’ όλη τη γύρω περιοχή, όλη αυτή την «λεκάνη», την μαγεμένη και ιστορική, και θα μας ρυμουλκήσουν πίσω στον Πειραιά στα Καμίνια (φτώχεια, καλή καρδιά – μα και γκρίνια), με σχετική ασφάλεια.
Το κόστος είναι πώς δεν θα μπορούμε πια να «επιχειρούμε» τυφλά ανοίγματα, τουλάχιστον μέχρι να οργανωθεί μια γερή ομάδα. Καμιά σημασία δεν έχει αν θα'ναι «αριστερή», «δεξιά» ή «κεντρώα». Αρκεί να φτιάξει ένα σχέδιο, ένα ΟΡΑΜΑ τολμώ να πω (με το συμπάθιο κιόλας) ώστε να μας ξαναδοθεί άδεια για νέο, ασφαλή απόπλου. Μέχρι τότε όμως ετοιμαστείτε για δυο-τρία χρόνια στρωματσάδα στο κατάστρωμα γιατί, (συγγνώμη κιόλας και με όλο το θάρρος), μπλέξαμε πολύ άσχημα με τούς δυο απογόνους των μεγάλων οικογενειών – τον «Κωστάκη» και τον Γιωργάκη».
Στη σούμα και οι δυο μαζί, μέχρι να ξεμπερδέψουμε από δαύτους, θα μας έχουνε αργοπορήσει κάνα δεκάρι χρόνια. Κρίμα κι΄άδικα μεγάλο, αλλά τα έχουν αυτά οι αρχαίες Ελληνικές οικογένειες. Πριν αποσυρθούν στην ιστορία το'χουν παράδοση να μας κληροδοτούν κι΄απο μία Τραγωδία για φινάλε…