«Είμαστε έτοιμοι παιδιά;», ρωτάει με τη διαχρονική του ευγένεια τους δημοσιογράφους ο απερχόμενος δήμαρχος Θεσσαλονίκης, κύριος Βασίλης Παπαγεωργόπουλος, στην έκτακτη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε στο νέο δημαρχιακό μέγαρο, για το ζήτημα που έχει προκύψει με την τοποθέτηση του ανδριάντα του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Η οικειότητα στο χαιρετισμό δεν ήταν τυχαία. Από το 1998 που είναι δήμαρχος, έμαθε τα «παιδιά» με το μικρό τους όνομα. Απεσταλμένοι του TV 100, της ΕΡΤ3 και ντόπιων εφημερίδων. Ωστόσο, οι πράσινες, βελούδινες καρέκλες που περιστοιχίζουν το ξύλινο, στρογγυλό τραπέζι –σκεφτείτε τη Στρογγυλή Τράπεζα του Βασιλιά Αρθούρου- της αίθουσας Τύπου ήταν κενές. Για την ακρίβεια, οι παρευρισκόμενοι δεν γέμιζαν ούτε μπλε ταξί. Τα υπόλοιπα «παιδιά» προτίμησαν να πάνε εκδρομή, δεν ασχολούνται πλέον με τα κατορθώματα του παλιού βαλκανιονίκη.
Κι εκείνος όμως, έδειχνε κενός. Παλαιότερα, που η εξουσία τροφοδοτούσε το πρόσωπό του με ένα μποτοξένιο χαμόγελο, απολάμβανε κάθε λεπτό των συνεντεύξεών του, ακόμη και για το πιο ασήμαντο θέμα. Τώρα, που ο χρόνος για τη δημαρχία κυλάει αντίστροφα, βιαζόταν να τελειώσει. Με φόντο τον πίνακα του Μεγάλου Αλεξάνδρου εν ώρα μάχης πάνω στο Βουκεφάλα, και στα αριστερά του τη «μουσειακή» έκθεση μεταλλίων, καλοντυμένος όπως πάντα, με την κλασική καρφίτσα στο πέτο του σκουρόχρωμου σακακιού του, άρχισε να βάλει ενάντια των υπουργών του ΠΑ.ΣΟ.Κ, που εμποδίζουν σκόπιμα την τοποθέτηση του φιλοτεχνημένου ανδριάντα του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Μάλιστα, απέστειλε και επιστολή διαμαρτυρίας στον πρωθυπουργό, ζητώντας του να επέμβει αμέσως και να «διασώσει τουλάχιστον το κύρος της Κυβέρνησής του».
Πράγματι, η ιστορία είναι κωμική. Η Κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου προσέφυγε στον Εισαγγελέα και στην Ελληνική Αστυνομία ζητώντας την προστασία της Νέας Παραλίας (περιοχή όπου πρόκειται να εγκατασταθεί ο ανδριάντας), αγνοώντας ότι η ίδια είχε υπογράψει σύμβαση με το Δήμο Θεσσαλονίκης το 2006 για την παραχώρηση και την αξιοποίηση της Νέας Παραλίας για σαράντα εννιά χρόνια. Μάλιστα, πριν από τη συγκεκριμένη εμπλοκή, ο υπουργός πολιτισμού, κύριος Παύλος Γερουλάνος, είχε ζητήσει επανεξέταση για την πρώτη θέση που είχε αποφασιστεί να τοποθετηθεί ο ανδριάντας (άξονας Αριστοτέλους) από το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων, το οποίο είχε ήδη εγκρίνει την απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου. Σημειωτέον, ο κύριος Π. Γερουλάνος δεν έστειλε ποτέ την υπόθεση στο Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων.
Το θέμα δεν είναι αν ο κύριος Βασίλης Παπαγεωργόπουλος έχει δίκιο ή άδικο. Οι κοινωνίες πάντα είχαν την ανάγκη να ζουν ανάμεσα στα ιστορικά τους σύμβολα, αργά ή γρήγορα ο ανδριάντας του Κωνσταντίνου Καραμανλή θα βρει μια θέση στην πρωτεύουσα του Βορρά. Το θέμα είναι πως ο ίδιος προγραμμάτισε μια ολόκληρη συνέντευξη Τύπου, διάρκειας περίπου μισής ώρας, για να μιλήσει για το ζήτημα της τοποθέτησης του ανδριάντα. Λες και η Θεσσαλονίκη δεν έχει άλλα προβλήματα, και το μόνο που την ενδιαφέρει είναι ο καλλωπισμός της με αγάλματα του παρελθόντος. Εδώ ολόκληρη η πόλη έχει ξεχάσει να θυμάται, η πλειοψηφία των νέων της δεν καταλαβαίνει την έννοια του «έθνους», πως θα αναγνωρίσει στο δρόμο τον «Εθνάρχη»;
Όμως, έτσι συμβαίνει συνήθως με τους ανθρώπους που τελειώνει η καριέρα τους. Δυσκολεύονται να το πιστέψουν, θέλουν για λίγο ακόμη να μείνουν στο προσκήνιο, κάνουν σπασμωδικές κινήσεις –σαν θηρίο που πεθαίνει- για να τραβήξουν τα φώτα της δημοσιότητας πάνω τους. Εν προκειμένω, ο ανδριάντας του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Όταν δεν έχεις με τι να ασχοληθείς, ασχολείσαι με τα πάντα. Ο απερχόμενος δήμαρχος, όταν το 1976 τελείωνε ουσιαστικά την καριέρα του στο στίβο, ως σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής στο Μόντρεαλ, το’ ριξε στην πολιτική. Το 1996, όπου σταμάτησε τη δεκαπενταετή βουλευτική του καριέρα, σκέφτηκε να δραστηριοποιηθεί στην τοπική αυτοδιοίκηση. Τώρα, έπειτα από δώδεκα χρόνια, θα επιστρέψει στο σπίτι του, στο Πανόραμα. Σε μία από τις τελευταίες του συνεντεύξεις ως δήμαρχος, έμοιαζε σαν τις συνομήλικές του, σιελ πολυκατοικίες στην πλατεία Ναυαρίνου, που στέκουν ακόμη όρθιες, αλλά η όψη τους είναι μελαγχολική και κυρίως εκπέμπει νοσταλγία. Μια νοσταλγία που τους έρχεται από το μέλλον. Δίχως μετάλλια τούτη τη φορά.