Ένας Έλληνας πρωθυπουργός, τσαλακωμένος κυριολεκτικά από τους Μέρκελ και Σαρκοζί, κατάλαβε πως το καλύτερο που είχε να κάνει ήταν να τα μαζέψει και να φύγει. Δυστυχώς άργησε πολύ να πειστεί ότι δεν έπρεπε να μείνει άλλο. Και όσοι ενδιαφέρονται για τη σημειολογία των καταστάσεων που ζούμε πρόσεξαν ότι λίγο πριν πάει στη Βουλή των Ελλήνων για να μιλήσει για τελευταία ίσως φορά, έχοντας αργήσει δυο και περισσότερες ώρες, ενώ όλη η Ελλάδα τον περίμενε, είχε κλειστεί στο Μέγαρο Μαξίμου με τους δυο αδελφούς του. Σαν να επρόκειτο για οικογενειακή υπόθεση, λες και είχαν να αποφασίσουν για κάποιο οικόπεδο που τους είχε αφήσει ένας παππούς τους. Έδωσε πάντως ο Θεός της Ελλάδας και δεσμεύτηκε, περασμένα πια μεσάνυχτα, ότι θα αποχωρίσει, αφού ήδη οι δικοί του είχαν ρίξει τη λευκή πετσέτα στην παλαίστρα. Αφού άλλωστε ούτε κι εκείνοι τον άντεχαν πλέον. Και φεύγει μάλλον σήμερα. Στο καλό λοιπόν, του εύχονται μεγαλόφωνα μερικοί από τους μακρόθυμους συνήθως Έλληνες πολίτες και λίγο πιο χαμηλόφωνα ανάμεσα στα σφιγμένα δόντια τους ακούγεται και το κλασικό «μακριά από εμάς και όπου θέλεις πήγαινε».
Αλλά οι συμφορές δεν τελειώνουν εδώ. Η επόμενη συμφορά της Ελλάδας, κατά τη γνώμη μου θα λέγεται Αντώνης Σαμαράς. Ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, αυτός που όλοι σχεδόν μοιρολατρικά, περιμένουν ότι θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός. Γιός γιατρού, γεννημένος στις 23 Μαΐου του 1951, απόφοιτος του Κολλεγίου Αθηνών, με σπουδές για την Οικονομία στο Χάρβαρντ, βουλευτής σε ηλικία 26 ετών, ο νεότερος που εκλέχθηκε μέχρι σήμερα, υπήρξε επίσης ο νεότερος Υπουργός Εξωτερικών ενώ όπως παρουσιάζεται σήμερα, είναι ο αρχηγός με την πιο δυναμική παρουσία και τις πιο επιθετικές ομιλίες.
Ο πολιτικός όμως λόγος που περικλείεται σε αυτή την υπέρκορη από μεγαλοστομίες συσκευασία είναι δυστυχώς νηπιακός, και χλομιάζει ακόμη πιο πολύ αν συγκριθεί με τον αντίστοιχο λόγο του ιδρυτή του κόμματος. Έτσι όμως ήταν ο κ. Σαμαράς εδώ και χρόνια. Όταν ακόμη υπηρετούσε τη θητεία του στο στρατόπεδο του Μπαλάσκα τον θυμούνται οι κληρούχες του, στα διαλείμματα των ασκήσεων, απλό ναύτη τότε, αλλά με τελειωμένες τις σπουδές του στην Αμερική, να απευθύνεται προς κατώτερους μόνιμους αξιωματικούς με αφελείς προτροπές όπως: «έλα να σου μάθω τι είναι κομμουνισμός. Είναι το χέρι μου στην τσέπη σου». Και άλλα τέτοια γραφικά. Αυτή όμως η παιδαριώδης εικόνα περί κομμουνισμού και η ανώριμη άποψη για τις σχέσεις μεταξύ κρατών, που όπως φαίνεται τον συντρόφεψε ακόμη και όταν πήρε το αξίωμα του Υπουργού των Εξωτερικών το 1990, τον ώθησαν σε ένα λάθος με σοβαρές συνέπειες. Θέλοντας να κάνει δυνατή την εύκολη και γρήγορη προσέλευση στην Ελλάδα, ελληνικής καταγωγής Βορειοηπειρωτών, που είχαν υποστεί μακροχρόνιες διώξεις λόγω καταγωγής και θρησκείας από το καθεστώς του Ενβέρ Χότζα πρώτα και του Ραμίζ Αλία ύστερα, έπεσε σε παγίδα. Και ανοίγοντας ανεξέλεγκτα τα σύνορα, μετανάστευσαν στην Ελλάδα εκτός από κάποιους έντιμους και εργατικούς ανθρώπους και ένα σωρό κατάδικοι, που εξέτιαν διάφορες ποινές σε αλβανικές φυλακές και το καθεστώς Αλία αντιδρώντας εύστροφα και γρήγορα, βρήκε την ευκαιρία να τους ξεφορτωθεί.
Μετά τη διαφωνία του με τον πρωθυπουργό Μητσοτάκη και την αποπομπή του από Υπουργός Εξωτερικών φεύγει τον Οκτώβριο του 1992 και από τη Νέα Δημοκρατία. Μέχρι να ιδρύσει το δικό του κόμμα έκανε μια περιοδεία στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου «πολλών δ’ ανθρώπων ίδεν άστεα και νόον έγνω». Οι Αμερικανοί φίλοι μας ξέρουν άλλωστε να προπονούν μεθοδικά δρομείς μεγάλων αποστάσεων και να περιμένουν. Και σήμερα να ποιος κρούει τις πύλες της εξουσίας. Με ιδιαίτερο μάλιστα μένος θα έλεγα. Τόσο που τον φαντάζομαι να έχει ήδη ζωγραφίσει σε κάποιο καθρέφτη του σπιτιού του με το κραγιόν τη συζύγου, τα γαλόνια του πρωθυπουργού στο ακριβές ύψος των ώμων και κάθε πρωί να στέκεται για λίγο στην κατάλληλη απόσταση, χωρίς να παίρνει αναπνοή και με ελαφρά ονειροπόλο βλέμμα να καμαρώνει φευγαλέα τον εαυτό του! Μετά, επιστρέφοντας εν μέρει στην πραγματικότητα, να μπαίνει στο αυτοκίνητο και η μεγαλειώδης πομπή από αστυνομικούς που δημιουργείται (αυτό είναι πλήρης πραγματικότητα) καταφθάνει στα γραφεία της Λεωφόρου Συγγρού. Είναι να μην είσαι σε αυτοκίνητο εκείνη την ώρα και να σου τύχει να συναντηθείς μαζί τους.
Στα γραφεία του κόμματος λίγοι άνθρωποι μπορούν να συνδιαλέγονται μαζί του καθημερινά. Ένας είναι για παράδειγμα ο γνωστός κ. Χρύσανθος Λαζαρίδης, που ξεκίνησε από την Αριστερά και τώρα βρίσκεται στη δεξιά πτέρυγα της πολιτικής σκηνής. Τρία χρόνια μικρότερός του, είναι «το alter ego του κ. Σαμαρά. Σε αυτόν καταλήγει πριν από το γραφείο του προέδρου κάθε σημαντική απόφαση, πρόβλημα, κείμενο ή πρωτοβουλία…από τους πλέον σκληροπυρηνικούς της Συγγρού και οι θέσεις του για τη στρατηγική του κόμματος αποτυπώνονται σχεδόν πάντα στην τελική γραμμή του αρχηγού» όπως έγραφε η Καθημερινή το Σεπτέμβριο. Πρόκειται για σύμβουλο του κ. Αρχηγού, που για παράδειγμα με περισσή διορατικότητα έγραφε το 2009: «Είναι πιθανό η διεθνής κρίση να πλήξει την Ελλάδα λιγότερο απ΄ ό,τι τις άλλες χώρες, και οπωσδήποτε λιγότερο από ό,τι φοβούνταν οι περισσότεροι αρχικά… Πρώτον, διότι η ίδια η διεθνής κρίση φαίνεται ότι δεν θα κρατήσει πολύ ».
Άλλος ένας γκαρδιακός συνομιλητής του προέδρου Αντώνη είναι ο κ. Φαήλος Κρανιδιώτης. Στην εποχή του Διαδικτύου και αν δεν ξέρεις κάποιον μπορείς να βρεις τι πρεσβεύει με πολύ λίγο κόπο. Για αυτό δεν χρειάζεται να παραθέτουμε εκτεταμένα αποσπάσματα από τα φιλοσοφημένα κείμενά του. Άντε ένα ίσως, έτσι για τη γεύση, σχετικά με την Πλατεία: «Άκουσα λοιπόν καμιά δεκαριά κληρωμένους ομιλητές. Πιτσιρικάδες σχεδόν όλοι, πράγμα που έκανε το όλο θέμα πιο ενδιαφέρον. Γύρω είδα αρκετές φάτσες που μου θύμιζαν Εξάρχεια και βεβαίως σε αυτούς, στους «κάτω», ήταν αισθητή η απουσία της γαλανόλευκης… Σιγά-σιγά στους δρόμους βγαίνουν νοικοκυραίοι κι όπως προβλέπαμε, θα αποδειχθεί ότι έχουν πολύ πιο βαρύ χέρι από τους επαναστάτες ημιαπασχόλησης των Βορείων Προαστίων, του Ψυχικού και των Εξαρχείων».
Στον ίδιο στενό κύκλο ανήκουν ένας γνωστός αλλά όχι ιδιαίτερα επιτυχημένος αυτό τον καιρό συντηρητικός επιχειρηματίας, ένας καθηγητής Οικονομικών και δυο πολιτικοί από τον καιρό της Πολιτικής Άνοιξης που εδώ και χρόνια κατέβασε τα ρολά της. Από αυτούς διαμορφώνονται και οι πύρινοι λόγοι του επόμενου πρωθυπουργού. Καρυκευμένοι με «άρωμα» αλλά όχι και ουσία Ορθοδοξίας, με βασικό στοιχείο το εσωτερικής κατανάλωσης νταηλίκι απέναντι σε ήδη σκοτωμένους (γιατί έξω δεν άκουσα να δαγκώνει κάποιον εκεί στις συγκεντρώσεις των ευρωπαϊκών λαϊκών κομμάτων), με κλασικά λάθη ως προς την ελληνική γλώσσα (π.χ. την Πέμπτη στο λόγο του πριν την αποχώρηση ο οργίλος κ. Σαμαράς δεν δίστασε να μας πυροβολήσει με εκείνο το κλασικά λανθασμένο: «μας έμπλεξε σε έναν κυκεώνα» κλπ ξεχνώντας ότι ο κυκεώνας ήταν ένα πολύπλοκης κατασκευής ποτό, άρα το πολύ-πολύ να μας… βουτήξει κάποιος σε έναν κυκεώνα αν και προφανώς ήθελε να μιλήσει για λαβύρινθο) και ανασύροντας το Σεπτέμβριο, στο λόγο της Θεσσαλονίκης, από τους λογοτέχνες του ’30, ιδιαίτερα τον μεγαλοαστικής νοοτροπίας και πολέμιο της ηθογραφίας Γιώργο Θεοτοκά. Παραμελημένο κατά τη γνώμη του από το εκπαιδευτικό μας πρόγραμμα(!!!) όπως είπε λάβρος ο αρχηγός που προφανώς θα έχει εντρυφήσει στα περισσότερα από είκοσι βιβλία και θεατρικά του έργα.
Και την παρέα συμπληρώνει ο εκπρόσωπος Τύπου κ. Μιχελάκης. Έχοντας λαμπρύνει ως διευθυντής ειδήσεων Mega και Ant1, ανεβάζοντας τα δελτία των 8 σε πρωτοφανή ύψη αξιοπιστίας όπως αναγκάστηκε να του θυμίσει και η κ. Στάη (εδώ), τον περασμένο μόλις Απρίλιο, όταν ωρυόταν ότι: «έκανε ένα ακόμη έγκλημα επικοινωνιακό η ΕΡΤ, που έδειξε μόνο τρία λεπτά από την περιοδεία του αρχηγού της Ν.Δ. στη Θράκη». Επίσης απορώ με τους προσκείμενους στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας πώς δεν τους ενοχλεί να είναι ο κ. Σαμαράς αρχηγός, όλοι οι παραπάνω έχουν ρόλο ως βασικοί επιτελείς και πολιτικοί σαν τον κ. Σταύρο Δήμα να είναι στην ουσία στο κομματικό ψυγείο. Επιμένω πως οι αντιδράσεις του επιτελείου του κ. Σαμαρά, και ατομικά και συλλογικά είναι, προς το παρόν τουλάχιστον, παιδαριώδεις. Το ότι πήρε τους βουλευτές του και έφυγε την Πέμπτη και δεν μίλησε κανείς τους, πόσο ήταν αυτό κίνηση-πιστοποιητικό ώριμης πολιτικής κρίσης όταν οι ψηφοφόροι τους έχουν στείλει τους βουλευτές του κόμματος ακριβώς για να είναι εκεί στις κρίσιμες στιγμές; (εκτός και αν φοβήθηκαν διαρροές). Το ότι τους είχε διαφύγει πως η προηγούμενη δανειακή σύμβαση παράνομα δεν είχε κυρωθεί από τη Βουλή πού να το αποδώσω; Στην ποιότητα της ηγετικής ομάδας ή στην πολυπραγμοσύνη της παιδικής αυτής χαράς; Τέλος, αν θυμηθώ εκείνα τα περί επαναδιαπραγμάτευσης, που γίνονται πλέον τόσο λίγο πιστευτά, αξίζει να αναφέρω πως ένας (αγενής ή ρεαλιστής;) ακροατής έστειλε σε ραδιοφωνικό σταθμό την εξής προτροπή: «Πείτε παρακαλώ του κ. Σαμαρά ότι το μόνο που θα μπορούσε να επαναδιαπραγματευτεί σήμερα και αυτό μόνο με κάποιες ελληνικές Τράπεζες θα ήταν το (τεράστιο) χρέος του κόμματός του».
Αυτό τον καιρό λοιπόν έτυχε την ίδια στιγμή να έχω πέσει με τα μούτρα και να διαβάζω για τις μέλισσες, τα υπέροχα αυτά έντομα, που είναι αρκετά γνωστή εκτός των άλλων και η συλλογική ευφυΐα τους (emergent intelligence). Όταν λοιπόν ένα τμήμα του σμήνους φύγει μαζί με μια καινούρια βασίλισσα από την παλιά κυψέλη στέκεται σε κάποιο κλαδί και στέλνονται μέλισσες-ανιχνευτές για να βρουν κατάλληλο κατάλυμα. Επιστρέφοντας εκτελεί η κάθε μια τους ένα χορό όπου παρουσιάζονται τα στοιχεία της κάθε μελλοντικής κατοικίας και η τοποθεσία της. Οι άλλες μέλισσες αποφασίζουν πρώτα να πάνε μερικές ακόμη να δουν και στο γυρισμό δίνουν τη δική τους συνηγορία ώσπου πείθεται το σμήνος για το ποια είναι η καλύτερη επιλογή. Τελικά μέσα από τη συλλογική αυτή ανταλλαγή γνωμών αποδείχθηκε με πειράματα, ότι ήταν σε θέση, από πέντε διαφορετικές τοποθεσίες, όπου είχαν στήσει καταλύματα με διαφορετικές ιδιότητες, να διαλέξουν την καλύτερη γι αυτές. Τα συμπεράσματα των ερευνητών αυτή τη στιγμή είναι ότι η συλλογική γνώμη ενός ευρύτερου κύκλου μέσα στο σμήνος σπρώχνει προς την ορθή πάντα κατεύθυνση.
Δεν είμαι τόσο αφελής να πιστεύω πως αύριο κιόλας στη Ν.Δ. θα γίνουν μέλισσες και θα αποφασίζουν σαν αυτές. Όμως το ότι κάποιοι εκεί μέσα έχουν διαφορετική γνώμη από εκείνη της σκληρής (στα λόγια) ηγετικής ομάδας θα πρέπει να αναδειχθεί και όχι να τιμωρηθεί, θα πρέπει να ανοίξουν τα μυαλά τους λίγο περισσότερο αυτοί που έχουν δημιουργήσει κλοιό γύρω από τον Πρόεδρο, αν δεν θέλουν να φθάσει η Συγγρού να λέγεται και… Περισσός. Και όλοι μαζί ας μην κάνουν σαν τα μικρά παιδιά για το πότε θα πιάσουν τις κυβερνητικές καρέκλες. Εκτός και αν κάνουν έτσι γιατί θέλουν να μας σώσουν, οπότε…
Τέλος, ας μην παραβλέπουν ότι ο κόσμος που είναι εντελώς έξω από τη Νέα Δημοκρατία, έχει μείνει έκπληκτος. Ακούει τους Μιχελάκηδες και άλλους ομοϊδεάτες τους και απορεί. Γιατί ναι μεν εκείνοι για δικό τους καλό επιδίδονται σε κοπιώδη λωτοφαγία έχοντας έτσι λησμονήσει εντελώς τα πέντε καταστροφικά καραμανλικά χρόνια (ή κάνω λάθος ότι και ο κ. Σαμαράς ήταν μέλος της τελευταίας κυβέρνησης;), αλλά μπορούν να πιστεύουν ότι και οι υπόλοιποι θα ήθελαν να κάνουν το ίδιο; Η απάντηση είναι όχι. Αυτό δεν γίνεται. Ο κόσμος απορεί και αναρωτιέται: Οι μούτσοι που «πηδούσαμε» τον προηγούμενο καιρό (και δικαίως αφού είχαν ρίξει τον Τιτανικό στο παγόβουνο) (ξανα)γίναν κιόλας καπεταναίοι; (πριν ξεκολλήσει καν ο Τιτανικός απ’ το παγόβουνο;). Από πού και ως πού;
Το να το ρίξουμε στις ευχές για «καλά μυαλά» γι αυτούς τους επόμενους είναι εύκολο και αναποτελεσματικό. Πιο ρεαλιστικό νομίζω πως θα είναι οι απλοί πολίτες ν’ αρχίσουν να καλλιεργούν σε μπαλκόνια και ταράτσες λάχανα, ντομάτες, χορταρικά, να βάλουν και κανένα μελίσσι, τώρα που ξέρουν και πόση σοφία κουβαλάει μέσα του ενώ ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας στην επόμενη ορκωμοσία εκλεγμένου πρωθυπουργού ας έχει στην τσέπη και κανένα γλειφιτζουράκι, θα πιάσει τόπο…
*Για να προλάβω κάποια άσκοπα σχόλια: δεν ασχολήθηκα με τα κόμματα της Αριστεράς και τις ηγεσίες τους αφού από μόνες τους θέλησαν να βγάλουν τον εαυτό τους από το κάδρο, για να χαίρονται μόνο με τα τυχόν αυξημένα ποσοστά τους στις επόμενες εκλογές.