Πώς φαίνεται η νοοτροπία μας; Από κάτι μικρά και φαινομενικά ασήμαντα φαίνεται, που όμως καθορίζουν τα μεγάλα, εκείνα που μας χαρακτηρίζουν σαν λαό. Η νοοτροπία μας φαίνεται από μια μικρή παραλία τα πέριξ του Σουνίου -εκεί όπου παραθερίζει και η υπογράφουσα- κι από καμιά εικοσαριά ξαπλώστρες με ομπρελίτσες. Δεν υπήρχαν τις προηγούμενες χρονιές, φέτος στήθηκαν. Και μας έχουν βάλει σ’ ένα καθημερινό challenge: να προσπαθούμε κάθε μέρα να τις προλάβουμε οι παραθεριστές των γύρω εξοχικών. Σημειωτέον, δεν είναι Ψαρού η παραλία μας, δεν πληρώνεις την ξαπλώστρα για να σου την κρατάνε ρεζερβέ. Αυτό θα ήταν πιο έντιμο. Είκοσι ψωροξαπλώστρες είναι με άδεια του δήμου, που τις εκμεταλλεύεται μια καντίνα.
Ουαί κι αλίμονο λοιπόν αν αποφασίσεις σ’ αυτό το challenge και παίξεις δίκαια, που σημαίνει να σηκωθείς σχετικά νωρίς και να πας, ελπίζοντας ότι θα βρεις μια ξαπλώστρα. Η αλήθεια είναι ότι θα βρεις αρκετές, αλλά πλησιάζοντας θα δεις πάνω τους δεμένη μια πετσέτα, που βρίσκεται εκεί για ώρες, ίσως κι απ’ το προηγούμενο βράδυ, περιμένοντας τον κάτοχό της. Πώς ο πονηρός Ελληναράς της γειτονιάς βάζει στο πεζοδρόμιο τη γλάστρα για να καπαρώσει τη θέση πάρκινγκ; Βρήκε μια παρόμοια πατέντα και για την παραλία ο ανεπανάληπτος τύπος, σιγά μη δεν έβρισκε!
Γιατί ν’ αγχώνεται; Γιατί να αγωνιά πού θα βρει να λιάσει την κορμάρα του; Γιατί να φεύγει νωρίς για να προλάβει; Πάτε καλά ρε; Θα σηκωθεί όποτε γουστάρει ο τύπος (ή η τύπισσα), θα πιούνε τον κόφι τους, θα κάνουν το μποτέ τους, και αργά-αργά, βαριά-βαριά, θα κινήσουν να βρουν την ξαπλώστρα με την πετσετούλα τους πάνω. Μπορεί να έχουν πιάσει και δεύτερη ξαπλώστρα αποβραδίς για τον φίλο και τη φίλη που θα έρθουν να λιαστούν μαζί. Να μην ψάχνονται κι αυτοί που θα κάτσουν. Οργανωμένα πράγματα. Μπορεί ακόμα να έχουν πιάσει και μια ξαπλώστρα για να βάλουν επάνω τα συμπράγκαλα τους, γιατί είναι σιχασιάρηδες και δεν θέλουν να τ’ ακουμπήσουν στην άμμο (ναι, το είδα κι αυτό!)
Κορόιδα είναι; Κορόιδο είσαι εσύ αγαπητέ, που παίζεις δίκαια το παιχνίδι και δεν κάνεις κι εσύ αποβραδίς τα κουμάντα σου. Καλά να πάθεις. Πού νομίζεις ότι είσαι και παίζεις δίκαια, καημένε; Κάτσε τώρα στην άμμο κάτω απ’ τον ήλιο, κορόιδο. Και δες τον πονηρό Έλληνα παιχταρά να έρχεται άνετος κι ωραίος στην καπαρωμένη ξαπλώστρα του μετά από μία, δυο, τρεις ώρες, όποτε του κάνει κέφι. Και φάε τα λυσσακά σου!
Κι εκεί που έλεγα αυτά τα κάνουμε εμείς οι Έλληνες, να σου και δυο Γαλλίδες παραθερίστριες, έρχονται και στρογγυλοκάθονται σε μια διπλανή, καπαρωμένη ξαπλώστρα. Προφανώς, είδαν την πατέντα και την υιοθέτησαν. Πώς πάμε εμείς στο εξωτερικό και καπνίζουμε μόνο όπου μας επιτρέπουν και περιμένουμε υπομονετικά σε ουρές και δεν πετάμε ούτε χαρτάκι χάμω; Αυτές ήρθαν στην Ελλάδα και ποτίστηκαν με τα δικά μας χούγια. Κατάλαβες; Είναι αυτό που λέμε, εγκλιματίζεσαι στον κάθε τόπο, μεταλλάσσεται το DNA σου.
ΥΓ. Τις τελευταίες μέρες άρχισαν να δημιουργούνται επεισόδια. Κάποιοι παραθεριστές, βλέποντας μοναχικές πετσέτες να καπαρώνουν για ώρες τις ξαπλώστρες, τις έβγαλαν και κάθισαν. Και μετά ήρθαν οι πονηροί που τις είχαν αφήσει και ζήτησαν και τα ρέστα: με ποιο δικαίωμα μου πήρες την ξαπλώστρα που καπάρωσα; Μα τι λαός είμαστε τέλος πάντων;