Ένας από τους φίλους μου είναι εντελώς άθεος. Όχι μόνο δεν πιστεύει στον Παντοδύναμο και Πανάγαθο – αλλά θεωρεί και τις θρησκείες πιο επιβλαβείς από το τσιγάρο (ή το όπιο, για να θυμηθούμε τον Μαρξ). Έχει και στατιστικές: π. χ. πόσοι άνθρωποι έχουν σκοτωθεί λόγω της πίστης τους (σε διωγμούς, Ολοκαύτωμα και θρησκευτικούς πολέμους).
Όμως όταν έρθει η άνοιξη (όπως καληώρα) τον βλέπω λίγο αμήχανο. Οι πιστοί έχουν μία εξήγηση για τα πουλάκια που κελαηδάνε, τα δέντρα που ανθίζουνε, τα συναισθήματα που φουντώνουνε. Όλα αυτά τα έχει ενορχηστρώσει ο καλός Θεός, για να χαίρεται ο άνθρωπος την ομορφιά της φύσης. Άμα όμως σου λείπει ο συνθέτης, πώς να δικαιολογήσεις την «Συμφωνία της Άνοιξης»;
Εντάξει, σαν καλός δαρβινιστής ξέρει πώς παίζεται το παιχνίδι των ειδών και σαν γνώστης της φυσικής και της αστρονομίας, γνωρίζει γιατί μεγαλώνουν οι μέρες και ζεσταίνει ο καιρός. Αλλά όλες αυτές οι γνώσεις είναι ψυχρές και στεγνές. Ουδεμία σχέση έχουν με την πλημμύρα των συναισθημάτων που σου φουσκώνουν το στήθος.
«Παραμύθι είναι η θρησκεία φίλε» μου λέει «έλα όμως που ο άνθρωπος το χρειάζεται!».
Το χρειάζεται και στην ευτυχία, σκέπτομαι, αλλά ακόμα περισσότερο στην δυστυχία. Και η μέλλουσα ζωή και η δίκαιη κρίση, παραμύθια είναι παρηγορητικά για τους ανθρώπους που φοβούνται να αντικρίσουν το μηδέν. Εκατομμύρια έζησαν και πέθαναν με αυτά, λιγότερο δυστυχισμένοι.
Βέβαια ο άθεος δεν θα πιστέψει με ένα κελάηδισμα. Θα καταλάβει όμως γιατί πιστεύουν οι άλλοι…
Συμπολίτες, η φετινή άνοιξη είναι από τις ωραιότερες, Απολαύστε την!