Ήταν τον Φεβρουάριο του 2009 όταν γνώρισα τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου για μια συνέντευξη στο – πάλαι ποτέ – περιοδικό CAR. Τότε, τίποτε δεν προοιώνιζε τη σημερινή κρίση…
«Απλώς», τότε, ξεκινούσε η οικονομική κρίση. Ταυτόχρονα, εκείνες τις ημέρες, προ της συνέντευξης, περνούσα τη δική μου «κρίση». Από ποιον θα πάρω συνέντευξη; Ο papak, όπως είναι το προσωνύμιό του, μου φάνηκε ενδιαφέρον τύπος. Είχε αναλάβει καθήκοντα εκπροσώπου Τύπου του ΠΑΣΟΚ, ακριβώς έναν χρόνο πριν. Ήταν «άφθαρτος» πολιτικός – πολύ νέος στο άθλημα γαρ – και low profile.
Πήρα τηλέφωνο στο γραφείο του, μίλησα με μια γραμματέα, της είπα ποιος είμαι και τι ήθελα, με έβαλε ευγενικά στην αναμονή και, έπειτα από λίγα δευτερόλεπτα, μου μιλούσε από τηλεφώνου ο ίδιος.
«Ξέρετε, κύριε Σεραφείμ, είμαστε σε διαδικασία μετακόμισης, φεύγουμε από τη Χαριλάου Τρικούπη. Θα είσαστε ο πρώτος δημοσιογράφος που θα πάρει συνέντευξη στα νέα μας γραφεία. Απλώς, μπορεί, ο χώρος να είναι ακατάστατος…».
Κανένα πρόβλημα, του απάντησα – και για την άτυπη πρωτιά και για τη μετακόμιση. Αν χρειαζόταν – προκειμένου να πάρω τη συνέντευξη – θα έβαζα και πλάτη για να τους βοηθήσω.
Με τον τότε φωτογράφο του περιοδικού, τον Παναγιώτη Δαμασκηνίδη, φτάσαμε μισή ώρα πριν από το ραντεβού, στη νέα έδρα των κεντρικών του ΠΑΣΟΚ – στην Ιπποκράτους, στον αριθμό 22. Καθώς πίναμε καφέ με τον Πάνο, σκεφτόμουν πολύ την πρώτη ερώτηση που θα του έκανα.
Όταν ανεβήκαμε στο γραφείο του, το πρώτο πράγμα που ρώτησα, ούτε το «κληρονομικό» να είχα, ήταν αυτό:
Κύριε Παπακωνσταντίνου, ανήκετε στη νέα γενιά των πολιτικών, των ανθρώπων που θέλετε να αλλάξετε την Ελλάδα και το πώς λειτουργούν τα πράγματα σε αυτή τη χώρα. Πώς μπορεί να αλλάξει κάτι, όμως, από τη στιγμή που – μετά τα τελευταία σκάνδαλα και ενώ έγιναν έρευνες και εξεταστικές – κανείς δεν παραπέμφθηκε στη Δικαιοσύνη;
Για να πάρω την απάντηση:
«Πράγματι, η κυβέρνηση επέλεξε να στείλει το χειρότερο δυνατό μήνυμα προς την κοινωνία: αθώωσε προκαταβολικά τα στελέχη της για τις πρωτοφανείς υποθέσεις σκανδάλων, των οποίων γίναμε μάρτυρες. Όταν η ηγεσία μιας χώρας δίνει αυτό το παράδειγμα, μπορούμε να περιμένουμε τα χειρότερα. Προ ολίγων ημερών δημοσιεύτηκε έρευνα της Διεθνούς Διαφάνειας για την Ελλάδα, που επιβεβαιώνει την επιδείνωση των φαινομένων διαφθοράς.
Παρ’ όλα αυτά, δεν μπορούμε να παραιτηθούμε από την προσπάθεια να αλλάξουμε τα κακώς κείμενα της χώρας. Δεν έχουμε κι άλλη επιλογή. Δεν μπορεί η Ελλάδα να συνεχίζει να αναδύει εικόνα τριτοκοσμικής χώρας και να τροφοδοτεί το διεθνή Τύπο με τίτλους όπως “Κυβέρνηση – σχολή σκανδάλων”. Προσωπικά, θέλω να είμαι αισιόδοξος. Μπορούμε να κάνουμε μεγάλα βήματα. Αρκεί να υπάρχει βούληση. Ας ξεκινήσουμε με μερικές, απλές κινήσεις. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα, που αποτελεί και δέσμευση του ΠΑΣΟΚ: η υποχρεωτική δημοσιοποίηση στο Διαδίκτυο, ανεξαιρέτως, όλων των αποφάσεων που αφορούν δημόσιο χρήμα. Μία κίνηση διαφάνειας που ενισχύει τον κοινωνικό έλεγχο και τη λογοδοσία».
Ο τύπος αυτός, που περιφερόταν στο γραφείο με σηκωμένα τα μανίκια στο πουκάμισό του – ένας άλλος Παπακωνσταντίνου, σε σχέση με αυτόν που αναφέρουν σήμερα όλα τα Μ.Μ.Ε. – με έπεισε ότι ήταν διαφορετικός, ότι ήθελε να φέρει νέο πολιτικό άνεμο στην Ελλάδα. Πως δεν είχε καμία σχέση με όσους πολιτικούς είχαμε γνωρίσει. Στο περιθώριο της συνέντευξης μιλήσαμε για αυτοκίνητα – δεν ήθελε κάτι ακριβό, αλλά κάτι στιβαρό και οικογενειακό – άλλωστε πολλές φορές αναφέρθηκε στη σύζυγό του Jacoline και στους γιους του, Νικόλα και Στέφανο. Αναφέρθηκε στα όνειρά του για την Ελλάδα και το βλέμμα του χανόταν από τον οραματισμό.
Μου μίλησε πολλές φορές, με αποστροφή, και για «τα λαμόγια της πολιτικής» και για «όλους αυτούς που έχουν καταχραστεί δημόσιο χρήμα».
Βέβαια, από τότε, πολλά έχουν αλλάξει.
Στο περιοδικό CAR είμαστε ακόμη σε επίσχεση εργασίας.
Ο κ. Παπακωνσταντίνου ανήκει στους διαγραφέντες του ΠΑΣΟΚ, ενώ υπάρχει πρόταση για τη σύσταση προανακριτικής επιτροπής, για τη «σχέση» του με τη λίστα Λαγκάρντ.
Και εκείνος ο Φλεβάρης του 2009, μου φαίνεται, πια, πολύ μακρινός…