Γράφω φορτωμένος ένα αίσθημα κούρασης που, τι παράξενο, έχει φτερά. Όλη αυτή η εθνική μας περιπέτεια που προχωράει παράλληλα με την προσωπική ζωή του καθένα μας, μας αναγκάζει να υπερβαίνουμε καθημερινά τον εαυτό μας – γιατί αν δεν το κάνουμε και μας πάρει από κάτω, χαθήκαμε. Αυτά άμα έχεις περάσει σοβαρές αρρώστιες, νοσοκομεία, ακόμα και εγκλεισμό στον Κορυδαλλό, τα έχεις πάντα μαζί σου στην καβάντζα γιατί ξέρεις ότι έτσι ξαφνικά έρχεται το απάνω-κάτω και πρέπει να είσαι προετοιμασμένος. Εγώ είμαι άχρηστος γενικά, στα περισσότερα πράγματα. Στα ζόρια όμως είμαι καλός. Έχω εξασκηθεί. Και, καμιά φορά, τα διασκεδάζω κιόλας γιατί είναι σαν να βλέπω σινεμά: Άκου τώρα τι πήγε και σκέφτηκε ο σεναριογράφος.
Πολύ πράμμα. Πτωχεύσεις, ακυβερνησία, Νορβηγία, Κύπρος, ανασφάλεια, ανεργία, εγκληματικότητα, λαθρομετανάστευση, ύφεση και των γονέων, φήμες, τρομοκρατία, ασχήμια – πολλά τα ζόρια από τη μια μεριά της παλιάς ζυγαριάς. Και από την άλλη οι φίλοι, η αγάπη, τα χαμόγελα, τα «βάστα με να σε βαστώ», το κολύμπι, τα παιδιά και οι αγκαλιές τους και τα παιχνίδια και οι τσιρίδες τους, ένα ωραίο τραγούδι, μια καλή συνεργασία, δημιουργικότητα, υγεία δόξα τω Θεώ, η χαρά που νοιώθεις όταν τα καταφέρνεις, άλλο ένα μακροβούτι πριν δύσει ο ήλιος.
Και ο «ρεαλισμός». Τι θα κάνουμε; Πώς θα το σώσουμε τελευταία έστω στιγμή το παιχνίδι; Συζητήσεις διάφορες: Ο Παπανδρέου τα έχει κάνει θάλασσα, αλλά ανοιχτή θάλασσα, όχι Μεσόγειο – Ατλαντικό Ωκεανό ας πούμε. Από πού ν’ αρχίσεις και που να τελειώσεις. Δημοσκοπήσεις: Ο Σαμαράς σαφώς κερδίζει πόντους μέρα με τη μέρα, ο Γ.Α.Π είναι κουρασμένος και, πώς να το κάνουμε, η αποτυχία του είναι βαριά και φαίνεται, «νοιώθεται» από πολύ μακριά. Κάθεσαι και φαντάζεσαι τη μέρα που θα πάς πάλι στην κάλπη – η μέρα εκείνη δεν θ’ αργήσει, είναι σαφές. Τι θα κάνεις; Πάλι τα ίδια; Πασοκονουδού; Αυτά που κοροϊδεύουμε; Όχι. Δε γίνεται. Δεν έχεις χρόνο για άλλο πόνο (που λέει και ο Χατζηγιάννης). Πρέπει να αλλάξει ριζικά το σκηνικό. Αλλά πως; Αυτοί οι ειδικευμένοι στους εκλογικούς νόμους τα έχουν φτιάξει έτσι τα πράγματα που δεν μπορώ γμτ να ψηφίσω τον Ομπάμα ή όποιον άλλον γουστάρω. Είμαι υποχρεωμένος να ψηφίσω αυτούς που «παίζουν» στο καζίνο της ντόπιας βρωμοπολιτικής, κάτι άρρωστους με το τζόγο δηλαδή. Τους ξέρω πια όλους – και δεν θέλω κανέναν. Πρόσωπα ξεχωρίζω – ναι, τον Αντώνη ας πούμε. Για διάφορους λόγους που οι περισσότεροι δεν έχουν να κάνουν και τόσο με την πολιτική- τουλάχιστον άμεσα. Αλλά το κόμμα που κουβαλάει στην πλάτη του τώρα πια, όχι, δεν το ξαναψηφίζω – εκτός αν δώ υποψήφιους τριαντάρηδες και σαραντάρηδες ωραίους Ελληνες και Ελληνίδες με άλλα μυαλά, καθαρά και διάφανα. Όμως δεν πρόκειται να το δώ αυτό – θα δώ τους ίδιους και τους ίδιους διότι όπως μου είχε πει κάποτε και η Ντόρα «η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού». Το ανέφικτο αλλού τρώει και πίνει και αλλού πάει και το δίνει και με την πολιτική δεν τάχει καθόλου καλά – προτιμάει την ποίηση.
Στο Καζίνο λοιπόν τη μέρα που θα πρέπει κάπου να ποντάρω (μην πάει και χαμένη η ψήφος μου) έχω αρχίσει να το σκέφτομαι πια πολύ σοβαρά : Τσίπρας. Έχει ωριμάσει πολύ μέσα στον τελευταίο χρόνο και έχει τα γκάζια που μας χρειάζονται. Μην κολλάτε σε δηλώσεις συγκεκριμένες που «πρέπει» να γίνουν. Και ο Γ.Α.Π στις διαδηλώσεις, στα συνδικάτα και τους εργατοπατέρες ξημεροβραδιαζότανε προεκλογικά, μέχρι να στρογγυλοκάτσει στου Μαξίμου – και την επομένη της εκλογής του μας παρέδωσε στους Αμερικάνους και το ΔΝΤ πριν καν προλάβει να συνεννοηθεί με τους φυσικούς «συνεταίρους» μας – την ΕΕ δηλαδή. Όχι πως έχω τίποτα με τους Αμερικάνους, Αλεξανδρινός είμαι, μεγάλωσα στα fifties και τις αρχές των sixties με κόκα-κόλα και Μπονάντζα, smarties στο σινεμά, χιλιάδες κόμικς – και τηλεόραση (μαυρόασπρη) με πολύ Tom&Jerry, Looney Tunes και Betty&Veronica (plus Archie βεβαίως). Είμαι εξοικειωμένος. Αλλά αυτό «Τόχω» (που λέει και η Λίνα δια στόματος Μητροπάνου μελοποιημένη από τον Κραουνάκη). Τόχω. Το άλλο μου λείπει, αυτό που λέγεται «αντίπαλον δέος», η άλλη άκρη του σκοινιού στο tug of war (αυτό το παιχνίδι που μια ομάδα παιδιά τραβάει το σκοινί από τη μία μεριά με όλη της τη δύναμη και μια άλλη ομάδα το τραβάει από την άλλη με όλη της τη δύναμη κι’ αυτή, μέχρι μια από τις δυό ομάδες να «πέσει» και να ξανασηκωθεί όρθια, έτοιμη για τον επόμενο γύρο καπάκι).
Αφού λοιπόν τον συντηρητισμό μου, τις εμμονές μου, τις αστικές μου μονομανίες – και άλλα πολλά – «τάχω», μου λείπει πια εμφανώς μια αριστερά καινούργια, ανανεωμένη και ορεξάτη. Μπορείς ρε Αλέξη να οργανώσεις όλον αυτόν τον κόσμο που θέλει «να ανατρέψει το σύστημα»; Μπορείς νομίζω. Άμα το καταφέρεις και τους ενεργοποιήσεις και ξερουχλιάσουνε λιγάκι (μπας και μαζέψουν και τις τέντες απ’ το Σύνταγμα πια, camping τόχουνε κάνει, δε λέει) και αρθρώσουνε επιτέλους Λόγο και αιτήματα σαφή, θα μεταμορφωθούν σε καταλύτες που θα ανατρέψουν ριζικά όλη αυτή τη μούχλα του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ (για τους άλλους δεν συζητάω κάν, respect αλλά δεν τους ψηφίζω με τίποτα). Εσύ μου μένεις λοιπόν στην «τέχνη του εφικτού». Εσύ αλλά με το καινούργιο σου στυλ, αυτό το κούλ, το γειωμένο, το πιο «αποφασιστικό». Με ακόμα πιο συγκεκριμένους στόχους. Να μας πεις καθαρά τι θέλεις: Ευρώ, δραχμή, γιέν, το κινέζικο που δεν το θυμάμαι, δολάριο, στερλίνα, ρούβλι – δεν ξέρω.
Για ξεκούνα λίγο. Για τους νέους κυρίως βέβαια, όχι για μένα που την Κυριακή τα κλείνω τα 58 (Happy Birthday μου επί τη ευκαιρία, μεγάλος να γίνω με άσπρα μαλλιά). Για τα εφηβάκια, ρε γμτ. Για όλ’ αυτά τα παιδιά που έχουν μια ζωή μπροστά τους και τους μοιάζει σαν την έρημο Σαχάρα το αύριο όπως εξελίχτηκαν τα πράγματα εσχάτως. Άνοιξε τους τα παράθυρα, τις πόρτες, δείξε τους τη θέα, δώσε τους μια ρεαλιστική αλλά αισιόδοξη προοπτική (πάντα στα πλαίσια του εφικτού μιλάμε, έτσι;). Εγώ πάντως λέω πως μάλλον θα σε ψηφίσω, γιατί νομίζω ότι μπορείς να ξεφύγεις από την αριστερά της μιζέριας και της γκρίνιας και να ανοίξεις δρόμο για μια αριστερά που να μπορεί να ονειρευτεί την προσωπική ευτυχία του καθενός μας μέσα στα πλαίσια της «τέχνης του εφικτού». Να ξαναβρούνε οι νέοι το χαμόγελο και να κοιτάξουνε μπροστά δημιουργικά και με στοχοπροσήλωση ο καθένας στο δικό του όνειρο – και όλοι μαζί σ’ ένα κοινό.
Νομίζω ότι μπορείτε κ. Τσίπρα. Είστε σε φόρμα.
Υ.Γ : Φτού κιόλας – μη σας ματιάσω.