Παίδες το πρωί αν δεν είχα το Δία στο μεσουράνημα του ωροσκόπου μου θα σας έστελνα τώρα twits από μια γωνιά του Παραδείσου (όχι του Αμαρουσίου, του κανονικού). Διότι εμένα, την ανθρώπινη λιμουζίνα, με τρακάρισε ένας από τους εκατοντάδες τρελαμένους που ξαμολήθηκαν ελεύθεροι μετά τα νέα μέτρα που θα φέρουν την πείνα στην Αθήνα, την οποία προτείνω να ονομάσουμε επισήμως πλέον Νέο Δαφνί (κατά το Νέο Δελχί). Ήταν ένας άθλιος thirty something με παπάκι. Ο τύπος έσκασε μύτη από ένα στενό, όρμησε στο αντίθετο ρεύμα και μυρωδιά δεν πήρε ένα oreotato koritsi που πήγαινε βόλτα το σκατόσκυλο του ξαδέρφου Σάκη (του μαλ*κα) τραγουδώντας με το ipod στ’ αυτιά Μέριλιν Μάνσον (άλλον κούκου δηλαδή…)
-«Τι κάνεις ρε μαλ*άκα; Θα με σκοτώσεις!» ούρλιαξα εγώ (αν και μάλλον είμαι αθάνατη, σκέφτηκα από μέσα μου)
– «Ηλία με λένε κοπελιά. Και καλύτερα να σε σκοτώσω εγώ μια κι έξω παρά να σε σκοτώσει αργά αργά η πείνα. Θα υποφέρεις λιγότερο…», είπε αυτός και με κοίταξε παράξενα στα μάτια. Έμοιαζε ανησυχητικά με λοβοτομημένο δασοκομάντο. Τα δικά του μάτια ήταν κατάμαυρα λουστρινί. Ένα σαρδόνιο γελάκι που φύτρωσε στο στόμα του, μεταβλήθηκε σε γκριμάτσα μέσα σε δευτερόλεπτα. Αααααααααα! Κάγκελο η τρίχα παίδες. Δεν κάνω πλάκα. Ο τύπος την είχε δει σωτήρ της πτωχευμένης ανθρωπότητος; Ήταν ένας απλός λούνι που φούντωσε λόγω ΔΝΤ προωθώντας την κοινωνική ευθανασία; Ήταν απολυμένος που είχε βαρέσει φτερούγα- ποιός τον ξέρει… Εγώ πάντως τον άφησα να τραγουδάει την επιτυχία «μικρό μου πόνυ ποιός μας τη χώνει» και την έκανα με πλάγια μουρμουρίζοντας το κατευναστικό δίστιχο «βρε καλώς τον κυρ Ηλία με τα ωραία εργαλεία»…
Για καλό και για κακό πήρα βιαίως τον άχρηστο σκύλο που ήδη έκανε τρελές χαρούλες στον βαρεμένο με το μάτι λουστρίνι και τον επέστρεψα στο ξάδερφο λέγοντας του ότι δεν πρόκειται να του τον ξαναβγάλω βόλτα εκτός αν μεταβληθεί σε κοριτσοφύλακα ντόπερμαν. Πηγαίνοντας όμως να μπω σπίτι μου δίπλα, είδα την περιπτερού μας (κοντή, γριά, με κομοδινί μαλλί και πορτοκαλί κραγιόν ελαφρώς πάνω από το κανονικό της στόμα) να μιλάει μόνη της κοιτώντας ένα χαρτί.
-«Τι κάνετε κυρία Πέπη;» ρωτάω ευγενέστατα εγώ. Την φεσώνω ανελέητα κατά καιρούς και κρατάω αναγκαστικά άριστες σχέσεις για να χω πρόσωπο.
-«Τι να κάνω κορίτσι μου», απαντάει αυτή κοιτάζοντας αινιγματικά το υπερπέραν. «Σήμερα είμαι, αύριο δεν είμαι».
-«Γιατί τι πάθατε;» επιμένω εγώ που κάποτε πρέπει να πάρω το μάθημα που θα μου επιτρέψει να μετατρέπω το πάθημα σε μάθημα.
-«Διεθνή νομισματική εκταμίευση έπαθα», είπε επιστημονικά η Πέπη και μου έχωσε ένα λογαριασμό της ΔΕΗ (αυτό ήταν το χαρτί που κρατούσε) στα μούτρα. Έκανα ένα βήμα πίσω. Πάει και η κυρά Πέπη, σκέφτηκα. Το χασε. Την έφαγε το εθνικό χρέος. Τουλάχιστον θα ξεχάσει απ΄το σοκ το δικό μου το χρέος;
-«Μην στεναχωριόσαστε κυρία Πέπη μου και μας πάθετε τίποτα. Τι θα κάνουμε χωρίς εσάς;» είπε το ανενδοίαστο γλυφτρόνι (moi!) χτυπώντας την παρηγορητικά στην πλάτη.
-«Αποφάσισα να λάβω μέτρα», μου ψιθύρισε συνωμοτικά η γραία. «Θα αρχίσω υπερβατικό διαλογισμό!»
-«Υπερβατικό what?;!!» αναρωτήθηκα σα βόδι. Πολύ προχώου μου προέκυψε η Πεπίτσα και δεν της το είχα.
-«Διαλογισμό καλέ! Αυτό που κάνανε και οι Μπήτλς με τον Μαχαρίσι Μαχές. Σωτήριο σου λέει ο Πωλ Μακ Κάρτνευ. Τον έσωσε από την κατάθλιψη όταν ήρθε αυτή η βρώμα η γιαπωνέζα και ξεμυάλισε τον Τζον».
-«Τι μου λέτε;!» θαύμασα την εγκυκλοπαιδική μόρφωση της Πέπης εγώ. «Προζάκ είναι ο διαλογισμός;»
«Ο υπερβατικός, όχι ο κοινός», με διόρθωσε η κοντή. «Το επιβεβαιώνει άλλωστε και ο δόκτωρ Δημήτρης Γλύκας. Ρίχνει, σου λέει, τον κίνδυνο του εμφράγματος κατά 48%»
-«Ο διαλογισμός όλα αυτά;»
-«Ο υπερβατικός, όχι ο κοινός» επανέλαβε η κοντή που προφανώς είχε πάθει μια εμμονή με το θέμα.
Δεν ξέρω γιατί αλλά ξαφνικά την εμπιστεύτηκα την κοντή παίδες. Ίσως να έψαχνα και μια καθοδήγηση στις αμείλικτες και γυμνές από ιδεολογία μέρες που περνάμε. Και αφού το σύμπαν ξέβρασε μπροστά μου τη συμβουλή του έστω και σε συσκευασία Πέπης (γριάς, κοντής με κομοδινί μαλλί) σας μεταφέρω το κοινωνικό μήνυμα. Αν έχετε αρχίσει να σαλτάρετε λόγω της καταστάσεως (χωρίς να είστε της καταστάσεως), αν θέλετε να ορμήσετε εναντίον του πλησίον σας και να του δαγκώσετε την καρωτίδα (χωρίς να πρωταγωνιστείτε στο True Blood), αν το μάτι σας έχει αρχίσει να παίρνει μια αλλόκοτη λάμψη (χωρίς να βάλετε κολλύριο),διαλογισμός είναι το φάρμακο.
Ο υπερβατικός όμως , όχι ο κοινός.