Παίδες είναι γνωστό πόσο φιλομαθέστατη είμαι, μην τα ξαναλέμε αυτά και γινόμαστε βαρετοί. Διάβαζα λοιπόν τις προάλλες το βιβλιαράκι μιας αδελφής ψυχής φιλόσοφερ κλπ ονόματι Νίνα Πάουερ (όχι, δεν είναι ψευδώνυμο αγγλίδας διπλής πράκτορος στην 36η ταινία της σειράς Τζεϊμς Μποντ καχύποπτα όντα, το όνομά της είναι. Όνομα και πράμα, που λέει κι ο σοφός – συχνά δε και μαλάκας- λαός, διότι η κοπέλα είναι πάουερ όπως διαπίστωσα με τα ματάκια μου!).
Η Νίνα που λέτε είναι καθηγήτρια σε κάποιο βρετανικό ουνιβερσιτέτ (βαριέμαι τώρα να πάω να βρω το βιβλίο και να διαβάσω το οπισθόφυλλο), με αντικείμενο κάτι μπερδεμένο και χοντροκουλτουριάρικο που κυμαίνεται μεταξύ Σάμουελ Μπέκετ και Αλαίν Μπαντιού (ΟΚ σταματάω εδώ πριν με βρίσετε). Η κοπέλα όμως δεν είναι μπουρδολόγα. Είναι πολύ εξηγημένη από ότι βλέπω, εξού και μέσα σε δυο ώρες κάθισα και το ξεπέταξα ολόκληρο το βιβλιαράκι της ονόματι One Dimensional Woman.
Ο βασικός λόγος είναι ότι έχει κι αυτή σαν κι εμένα τα νεύρα της από εννέα ετών, ενώ ταυτόχρονα γουστάρει την αριστερά όσο και την προόδο. Γράφει σα να σκορπάει χαστούκια α) στον καπιταλισμό και β) στην θέση που έφερε την γυναίκα, δηλαδή εμένα προσωπικά (για σας δεν μ' ενδιαφέρει και πολύ. Ο καθείς για την πάρτη του παίδες – καπιταλισμό δε θέλατε;) Βάζει δηλαδή ένα καθρέφτη στη μούρη μας και ρωτά: Πόσο απελευθερώθηκαν στην πραγματικότητα οι γυναίκες μετά από εκατό χρόνια κουπί; Γιατί μιλάμε συνεχώς για τη γυάλινη οροφή που εμποδίζει τις γυναίκες- στελέχη να φτάσουν ψηλά και δεν αναρωτιόμαστε πόσες είναι αυτές οι περίφημες γυναίκες- στελέχη; Λίγες είναι! Εγώ μόνο τη μάνα(τζερ), την αδερφή της και τις φίλες τους ξέρω. Τις δικτυωμένες φραγκάτες δηλαδή που κάνουν καριέρα αναθέτοντας σε άλλες φτωχότερες γυναίκες (αλβανίδες, βουλγάρες, γεωργιανές και άλλες εξωτικές ψυχές) να πλύνουν τα άπλυτά τους και να νταντέψουν τα μωρά τους.
Δίκιο έχει η Νίνα παίδες. Οι περισσότερες γυναίκες που ζουν ανάμεσά μας δουλεύουν (αν δεν είναι άνεργες σαν την πάρτη μου) υπάλληλοι της συμφοράς για 800 ευρώ, ταμίες στα σούπερ μάρκετ, γραμματείς, λογίστριες, νοσοκόμες, καθαρίστριες, εργάτριες στη φάμπρικα. Και αφού χτικιάσουν για ένα οχτάωρο τρέχουν μετά στο βρωμερό σπιτάκι τους για να ξεσκατίσουν τα μωρά και τους γέρους, να φτιάξουν φασολάδα για το στεφάνι τους, σφουγγαρίζοντας με το άλλο χέρι το χολ. Φίνα ε; Οπότε άμα μιλάμε για απελευθέρωση, λέει η Νίνα, να προσέχουμε λίγο. Η εργασία δεν τις απελευθέρωσε αυτές τις φουκαριάρες ούτε τόσο δα. Απλώς διπλασίασε τους μπελάδες τους και τις ώρες εργασίας τους. Διότι, σου υπογραμμίζει η επιστήμων, αν δεν αλλάξει η δομή της καπιταλιστικής κοινωνίας με αναδιανομή των ρόλων των δύο φύλων και υιοθέτηση κοινωνικού κράτους, οι περισσότερες γυναίκες απλώς την πάτησαν μεγαλοπρεπώς! (εδώ ξύπνησε και η Ρόζα Λούξεμπουργκ μέσα μου και ανέκραξα: γειά στο στόμα σου Νίνα!)
Οι υπόλοιπες –κάτι φρουφρουδάκια ΒουΠου για να θυμηθώ τον φίλο μου τον Τσομπάνη, κάτι αιώνιες λολίτες που τη βγάζουν στα μπαρ της Κολοκοτρώνη, κάτι τρέντισες που αγοράζουν Elle για να μάθουν τις τάσεις, κάτι αργόσχολες πολυτελείας- μπερδεύουν την απελευθέρωση με το fucking and shoping! Είναι τρισευτυχισμένες γιατί κέρδισαν το δικαίωμα να κάνουν ό,τι γουστάρουνε, να πηδιούνται με όποιον γουστάρουνε χωρίς να τις λένε τσουλίτσες, αλλά πάνω από όλα να ψωνίζουνε όσα PRADA γουστάρουνε φορτώνοντας τις 7 πιστωτικές τους!
Μπράβο βόδια, μας κράζει με το δίκιο της η Νίνα. Το λέτε απελευθέρωση αυτό; Να χετε τις πιο στυλάτες γόβες, προσωπική γυμνάστρια πιλάτες, μια τρέντι δουλειά, έναν κουλ άντρα (που στο στάτους στο Facebook γράφει: «άμα έχεις παλαμάρι τι την θέλεις τη Φεράρι»;) ; Αυτό ονειρεύτηκατε για τον κόσμο ψωνάρες; Να γεμίσει από πολλές μικρές Σάρες Τζέσικες Πάρκερ;
Υ.Γ. Πότε επιτέλους τα δύο φύλα θα γίνουν δύο φίλοι;;;;