Στη μία το μεσημέρι (στις 13:02 ώρα Ελλάδας ή 11:02 ώρα Γκρίνουιτς) της Τετάρτης 20 Μαρτίου, ξεκίνησε -δόξει και τιμή- η Άνοιξη του 2013, στο βόρειο ημισφαίριο, όπου ανήκουμε κι εμείς.
Καλά, ας μην ξεχνάμε ότι «ανήκομεν εις τη Δύσιν», όπως είχε διακηρύξει ο Καραμανλής -τότε, στη Βουλή- δίνοντας, συνάμα, την περίπου αυτονόητη διευκρίνιση «μάγκες, με αυτό δεν υπονοώ ότι είμαστε αιχμάλωτοι της Δύσης». Αυτό είχε ειπωθεί μετά την επιδρομή των τουρκικών στρατευμάτων, που οδήγησε στην κατοχή του βόρειου τμήματος της Κύπρου. Ήταν τότε που η Ελλάδα έβγαινε διεθνώς απομονωμένη και βαρύτατα λαβωμένη από τη χούντα, ψάχνοντας -εναγωνίως- μια κάποια ευρωπαϊκή προοπτική Δημοκρατίας, ασφάλειας και ανάπτυξης. Κι όλα αυτά ενώ σήμερα, εν έτει 2013, η Κύπρος περνά μια άλλη πολιορκία, μια άλλη «κατοχή».
Περισσότερα για το πού ανήκομεν θα διαβάσετε στο έργο του ακαδημαϊκού κ. Κ. Σβολόπουλου, «Καραμανλής: Μια πολιτική βιογραφία». Και, τέλος πάντων, ας μη συζητάμε για τον γενικευμένο, βαρύ, γοτθικό, μεσαιωνικό «χειμώνα» που περνάει η Δύση.
Η Άνοιξη είναι το μεγάλο θέμα.
Τετάρτη 20 Μαρτίου, λοιπόν, μπήκε ξανά η Άνοιξη, και -με τη γλώσσα των αριθμών- κατά τον 20ό αιώνα η 21η Μαρτίου ήταν η εξαίρεση και όχι ο κανόνας, ως η πρώτη μέρα της Άνοιξης. Σύμφωνα με το Space.com, η εαρινή ισημερία έλαβε χώρα, στις 21 Μαρτίου, μόνο στα 36 από τα 100 έτη του προηγούμενου αιώνα.
Ίση μέρα-ίση νύχτα, λοιπόν, στα ίσα τους όλα, να μετρηθούμε, να μετρήσουμε τις δυνάμεις μας, να βοηθήσουν και τα αγαπημένα μας πρόσωπα, να φτάσουμε στις ημέρες που -αφού θα έχουν μεγαλώσει, σταδιακά- θα έρθουν στο αποκορύφωμά τους φέτος, κατά το θερινό ηλιοστάσιο, στις 21 Ιουνίου.
Ίσες μέρες-ίσες νύχτες, λοιπόν, με ημέρες σαν και τη σημερινή που φέρνουν στον κόσμο την Άνοιξη και μέσα μου σβήνει ο φόβος κι η άρνηση / θέλω έξω να τρέξω, να χαθώ, να πιστέψω / μια λάμψη με οδηγεί. Αυτή τη λάμψη τη λένε «αισιοδοξία» και δεν την πουλάνε πουθενά, την έχεις από μόνος σου ή στη χαρίζουν.
Κλείνω τα τζάμια του αυτοκινήτου, ανεβάζω το volume στο τέρμα, πατάω γκάζι, κατεβάζω από έκτη ταχύτητα σε πέμπτη, με πολλή ροπή ο χειμώνας τα μάζεψε για φέτος κι έφυγε. Ήρθε η Άνοιξη, ανάμεσα σε μάγισσες και νεράιδες με ομπρέλες, ενώ περιμένουμε να φέρει ήλιο, μέσα στο γενικότερο «γκρίζο» και στο «μουντό».
Η Άνοιξη ήρθε, έφτασε, μπήκε. Μένει να μπει και μέσα σου…
Υ.Γ.: Διάολε, η αφραγκία κι έρωτας, τελικά, με κάνουν πιο ποιητικό.