Οι αισθηματικές νουβέλες στα δικά μου νεανικά χρόνια ήταν κάτι σαν τα βραζιλιάνικα του 90 και τα τούρκικα των ημερών. Τα κορίτσια –προσπαθώ τώρα να τα θυμηθώ- που διάβαζαν αυτά τα μικρά ροζ βιβλιαράκια μπορεί να ήταν όμορφα και περιποιημένα – κυρίως αυτό- αλλά κάθε τους κίνηση φώναζε «αγάπα με για πάντα» οπότε και εμείς … στρίβαμε. Έτσι όταν μου πρότειναν να πάω να δω «Αισθηματικές νουβέλες» στα Εξάρχεια μάλλον ξαφνιάστηκα. Η αντίθεση όμως «και νουβέλες», «και Εξάρχεια» κάτι μου έκανε, οπότε είπα να το επιχειρήσω. Ο πεζόδρομος της Θεμιστοκλέους – εκεί στην κορυφή του – είχε κατακλυστεί από ωραίες παρέες – καλό σημάδι – που ξεκινούσαν χαμογελαστές το βράδυ τους.
Στο κέντρο λόγου και τέχνης του Καστανιώτη είχα πάει μέχρι τότε μόνο σε παρουσιάσεις βιβλίων και σχεδόν δεν ήξερα ότι τα βράδια βλέπει κανείς εδώ θέατρο. Όταν λοιπόν χτύπησε το καμπανάκι ανέβηκα από τους πρώτους τα σκαλοπάτια και έκατσα ευτυχώς στη πρώτη πρώτη σειρά. Σε αντίθεση με τον κινηματογράφο που στην πρώτη σειρά σε πιάνει ο σβέρκος σου και τα μπουζούκια που στην πρώτη σειρά σε πιάνει η τσέπη σου, στο θέατρο η πρώτη σειρά μπορεί να στα προσφέρει όλα. Να γίνεις δηλαδή ένα με το σκηνικό και τους ηθοποιούς και να «φύγεις» για 2 ώρες. Και έτσι συνέβη.
Θα σας τα πω τηλεγραφικά γιατί κοντεύω να το κάνω νουβέλα (πολύ μπλα μπλα και ουσία τίποτα). Η Σοφία Παυλίδου, η Αγγελίτα Τσούγκου και ο Κωνσταντίνος Κακούρης ήταν πάρα πολύ καλοί στους ρόλους τους. Αλλά δεν ήταν μόνο οι ερμηνείες (από αυτές είναι γεμάτες τα ελληνικά θέατρα) όλες οι μικρές λεπτομέρειες (από τον «ερασιτεχνισμό» των φώτων μέχρι τον επαγγελματισμό των βίντεο) μαρτυρούσαν ότι κάποιοι είχαν βασανιστεί πολύ γι’ αυτή την παράσταση. Καμία σχέση με τα ξεπέτα από τα οποία επίσης είναι γεμάτα τα θέατρά μας. Το σημαντικότερο όμως είναι ίσως, ότι η Αγγελίτα και η Γεωργία Τσαγκαράκη έγραψαν ένα έργο με αγάπη τελικά για τα εκατοντάδες εκατομμύρια των γυναικών που έχουν κλάψει γι’ αυτές τις Νουβέλες. Τις σεβάστηκαν δηλαδή όπως επιβάλλεται κανείς να σέβεται έναν μεγάλο αντίπαλο. Σάτιρα και γέλιο πολύ αλλά σε κανένα σημείο το έργο δεν ήταν δασκαλίστικο και αφ υψηλού. Και αυτό είναι κάτι σπάνιο. Συνήθως κάνουμε κάτι για να καταγγείλουμε ή για να χειροκροτήσουμε. Οι «Αισθηματικές Νουβέλες δρχ 35» επέλεξαν τον τρίτο δύσκολο δρόμο και παραδόξως τα κατάφεραν.
*«Αισθηματικές Νουβέλες δρχ 35»
Θεμιστοκλέους 104 Εξάρχεια
210 3826185