Θέλοντας και μη, στην παραλία γίνεσαι ωτακουστής. Χωρίς να το επιζητήσεις, καταγράφεις τις συζητήσεις των άλλων. Πήγα για μπάνιο και (κρυφ)άκουσα…
Πέμπτη 22 Αυγούστου, 11:00 π.μ., Γαλάζια Ακτή-Λαγονήσι. Η παραλία έχει κόσμο, αλλά δεν επικρατεί το αδιαχώρητο. Εκεί υπάρχει το κόνσεπτ «κάθεσαι σε ξαπλώστρα-ομπρέλα, αλλά πρέπει να πάρεις κάτι από το μπαρ, δε χρεώνουμε τίποτα άλλο». Το λες και δίκαιο – άλλωστε έναν κουβά καφέ τον έπινες. Μετά την πρώτη βουτιά, άρχισα να καταγράφω.
«Δηλαδή, μαμά, τώρα ο Στουρναράς, θα μας πάρει το σπίτι;». Το παιδί είχε κάνει μίξη Στουρνάρα με Σαμαρά! Κρατιέμαι και δεν κλαίω από τα γέλια – άλλωστε το θέμα είναι εξαιρετικά σοβαρό και μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε ανακοινωθεί η απόφαση περί πλειστηριασμών. Η μαμά του, του απαντά: «Παιδάκι μου, θα δούμε τι θα κάνουμε. Ακόμα και να μας το πάρουν, θα ζήσουμε. Η γιαγιά να θυμάσαι ότι έζησε από τον πόλεμο με τους φασίστες». «Ναι, αλλά ο μπαμπάς ψηφίζει, εσύ το είπες, τους δικούς μας τους φασίστες, που είναι καλοί – όπως λέει ο μπαμπάς». «Ο μπαμπάς, Γιώργο, πιστεύει ότι αυτοί θα μας σώσουν». Διχασμένο παιδί, τι να πεις…
Πιο δίπλα, ζευγάρι 50άρηδων. «Πρέπει να βρεις δουλειά, τώρα, Μάκη. Η μάνα μου δεν μπορεί να μας συντηρεί άλλο, μια σύνταξη παίρνει – κι αυτή κουτσουρεμένη, τα ξέρεις. Πρέπει να ενεργοποιηθείς, Σεπτέμβρης μπαίνει, ήδη έχουν γυρίσει όλοι στις δουλειές τους, πρέπει να αρχίσεις να πηγαίνεις σε interviews». «Ξέρεις, όμως, πόσο δύσκολο είναι να πάρουν εμένα σε κάποια δουλειά, όταν μπορούν να προσλάβουν έναν 25άρη με 400 ευρώ…». Τσιγάρο, καφές, ανάσες.
Δεξιά μου, καλλονή 30 Μαΐων (προσθέστε όποιον μήνα θέλετε), έχει αποθέσει το γραμμωμένο της κορμί κάτω από την ομπρέλα, ενώ ο καλός της κολυμπά. Χτυπάει τηλέφωνο, το σηκώνει με αστραπιαίες κινήσεις, παρά τα νύχια τεσσάρων εκατοστών της: «Ρε συ, σου είπα ότι θα σε παίρνω εγώ τηλέφωνο, όταν μπορώ. Ναι, είμαστε μαζί, για μπάνιο. Ρε συ, ναι, όχι, δεν έχουμε χωρίσει ακόμα, του το είπα, όμως, χτες. Ε, ήρθαμε για μπάνιο για να το πάρει χαλαρά, δυο χρόνια ήμασταν μαζί, τι να κάνω; Σε σκέφτομαι κι εγώ, κλείνω, όμως, να σβήσω και την κλήση, θα βγει όπου να ‘ναι. Θα σε πάρω εγώ, ναι;». Αυτά συμβαίνουν, όμως, και σε μη γραμμωμένες, με πιο κοντά νύχια, σωστά;
Ακριβώς μπροστά μου, μεγάλη παρέα, μέσος όρος τα 40 χρόνια. «Δηλαδή, τώρα που θα γυρίσουμε, θα βρούμε και εκκαθαριστικά;». «Ε, εντάξει, εγώ δε θα γυρίσω πίσω, μάγκες, θα τους πω ότι έχασα τον δρόμο!», λέει ένας και σκάνε όλοι στα γέλια. «Γιατί, οι λογαριασμοί;», διερωτάται μία όμορφη και τα μπλε μάτια της σκοτεινιάζουν. Ομορφιά μου, εσύ, που έχεις γραμματοκιβωτοφοβία!
Αριστερά, ζευγάρι, με ένα παιδάκι. «Βρε κορίτσι μου, τι να το κάνεις το χωράφι στο χωριό; Ας το πουλήσουμε, έχουμε έξοδα. Το παιδί θα έχει φροντιστήρια σε λίγο, πώς θα τα πληρώσουμε όλα; Εδώ λέμε να πούμε στην κυρία Βάσω να μας κατεβάσει το ενοίκιο…». «Κωστάκη, για να βλέπεις, όμως, μπάλα με τους κάγκουρες τους φίλους σου, ήξερες να πάρεις 42άρα τηλεόραση και να δώσουμε σχεδόν δυο μισθούς μας». Ε, πού να της εξηγήσεις, τώρα;
Αφού με την κόρη μου χτίσαμε άπειρα πυργάκια στην άμμο, που κανείς δεν μπορεί να τα φορολογήσει, και εξάντλησα τις περισσότερες ιστορίες που μπορούσα να δημιουργήσω με πριγκίπισσες, ιππότες και δράκους, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής, άλλωστε σε λίγο θα ξεκινούσε η ζιέστα – η μεσημβρινή κατάκλιση ενώ έξω έχει ζέστη, απλό.
Στο αυτοκίνητο παίζει “On the beach” από τον Chris Rea, η μικρή κοιμάται αποκαμωμένη και σκέφτομαι ότι, τελικά, σε όλες τις ελληνικές παραλίες, πάνω-κάτω, θα ίδια θα ακούσεις. Αλλά αυτό είναι το ελληνικό καλοκαίρι. Κάθεσαι ένα δίωρο δίπλα στη θάλασσα και η αρμύρα στο κορμί σου ανακατεύεται με τη θαλάσσια αύρα που σου φέρνει ψιθύρους ή κουβέντες βαρβάτες με τα πάθη και τους πόθους των ανθρώπων που ζουν δίπλα σου, που είναι σχεδόν κοινά, παντού. Πας στην παραλία, λες τους πόνους σου, τους καημούς σου και φεύγεις «εξομολογημένος». Και, διάολε, μπορεί η life να είναι bitch, μπορεί να είμαστε στο τέλος Αυγούστου, αλλά το «καλοκαίρι» μέσα σου -αν εσύ το θες και μόνο- δεν τελειώνει ποτέ…
Υ.Γ.: Στα σχόλια μπορείτε να μας πείτε τι ακούτε εσείς στην παραλία από λουόμενους, ποιο/α είναι το/τα αντικείμενο/α της συζήτησής τους. Και μη νομίζετε, κανείς δε θα σας χαρακτηρίσει ως κουτσομπόληδες. Εκείνοι μιλάνε δυνατά.