Ο παπαγάλος που βλέπετε στη φωτογραφία ονομάζεται Πίου, είναι ενός έτους και η σκούφια του κρατάει από τον Αμαζόνιο. Έχει ύψος δέκα επτά εκατοστά, τρώει φρούτα και λαχανικά, ανήκει στη φυλή «yellow naped» (κιτρινίζει ο σβέρκος του όταν μεγαλώνει), κοστίζει χίλια οχτακόσια ευρώ και ζει πάνω από εξήντα χρόνια. Τον συνάντησα τυχαία σε ένα μαγαζί για είδη και αξεσουάρ κατοικίδιων, στο εμπορικό κέντρο «Mediterranean Cosmos», στη Θεσσαλονίκη. Όχι και τόσο τυχαία δηλαδή. Ο ιδιοκτήτης του καταστήματος, θεωρώντας ότι το πτηνό είναι έκθεμα, το έχει μοστράρει μπροστά-μπροστά, για να μαγνητίζει τα βλέμματα των περαστικών και να τσιμπάει πελάτες. Παρόμοιες τακτικές «προσέλκυσης» πελατείας ακολουθούσαν παλιά και οι καταστηματάρχες στην Πλάκα, οι οποίοι κολλούσαν στο πεζοδρόμιο κέρματα για να σκύβεις μπροστά από το μαγαζί τους και να χαζεύεις τη βιτρίνα τους.
Το κλουβί του Πίου, ένα κελί ελάχιστων τετραγωνικών εκατοστών, όπου του έχουν βάλει ένα σχοινί για να το δαγκώνει και να κρέμεται, στέκεται δίπλα από ένα ράφι με γιλέκα σκύλων. Λογικό, το μαγαζί απευθύνεται κυρίως σε ιδιοκτήτες σκύλων και γατιών. Το επιβεβαιώνουν άλλωστε και οι μαύρες τετράποδες πατημασιές στον τοίχο. Για σκέψου, να ζεις στη ζούγκλα, ανάμεσα σε τροπική βλάστηση, πολύχρωμα δέντρα και τρεχούμενα νερά, και ξαφνικά να ξυπνάς κάθε μέρα και να βλέπεις την ταπετσαρία με τα σκυλίσια αποτυπώματα. Το ιδανικό φόντο του διάλεξαν! Από κοντά και η άκυρη επιλογή του ονόματος. Να κατάγεσαι από τον Αμαζόνιο και να σε λένε «Πίου», σαν τη διαφήμιση της κινητής τηλεφωνίας, προφανώς για εμπορικούς λόγους. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η σκλαβιά, το κιτς περιβάλλον και το εμπορικό όνομα, ο παπαγάλος είναι υποχρεωμένος να ανέχεται κι όλους τους περίεργους κι αντιπαθητικούς επισκέπτες.
Κάθισα απέναντι από το κλουβί του για ένα τέταρτο, πρόλαβα να μετρήσω είκοσι τρία άτομα που σταμάτησαν για να τον παιδέψουν. Μικροί και μεγάλοι, γονείς και παιδιά, έβαζαν τα δάχτυλα μέσα από τα σίδερα για να τον αγγίξουν, του σφύριζαν δυνατά μέσα στο αυτί του, δεν τον άφηναν να κοιμηθεί, τον τραβούσαν βίντεο και φωτογραφίες, του μιλούσαν ακατάπαυστα, κουδούνιζαν τα κλειδιά τους και του φώναζαν θυμωμένοι γιατί δεν επαναλάμβανε τις μπούρδες που του έλεγαν. Εν τω μεταξύ, καμία προειδοποίηση για να μην ενοχλεί ο κόσμος το πτηνό, καμία σήμανση για να μην αγγίζουν το κλουβί του, μια μικροσκοπική ταμπέλα όλη κι όλη που έχει παραπέσει κάτω από την τιμή πώλησής του. Απόδειξη ότι η αγοραστική αξία του Πίου είναι πολύ ανώτερη από τον αυτονόητο σεβασμό στην ύπαρξή του.
Η συγκεκριμένη φυλή παπαγάλων έρχεται πρώτη στο εμπόριο πτηνών γιατί έχει την ικανότητά να αναπαράγει αυτόματα ήχους, στους οποίους φυσικά συμπεριλαμβάνεται και η ανθρώπινη ομιλία. «Μπαμπά, μπαμπά γιατί δε μιλάει ο Πίου;», ρωτάει κραυγάζοντας σαν τον Ταρζάν μέσα στο μαγαζί, ένα μικρό αγόρι τον πατέρα του. «Είναι τζούφιος», του απαντάει εκείνος μονολεκτικά, με την αμορφωσιά να στάζει από τα μάτια του, και το σέρνει από το χέρι για να φύγουν. Λάθος απάντηση. Όταν τα φώτα κλείνουν και τα ρολά στη βιτρίνα κατεβαίνουν, ο Πίου φωνάζει ρυθμικά: «Μα-λά-κες, μα-λά-κες».
Υγ: Το πιο πιθανό είναι, όπως προκύπτει από την καθαριότητα του κλουβιού και το δαχτυλίδι που φοράει στο πόδι του, ότι ο ιδιοκτήτης του καταστήματος τηρεί τους νόμους της εμπορίας πτηνών. Ωστόσο, θεωρώ πως οφείλει να προστατεύσει τον Πίου από την άξεστη συμπεριφορά των πελατών.