Παίδες πολύ σοφή η λαϊκή σοφία που λέει ότι αν δεν πιάσεις δουλειά δεν καταλαβαίνεις τι είναι η ζωή. Εγώ πάντως τι να σας πω; Δέκα μέρες μόνο δουλεύω και έχω αποθηκεύσει σοφία για δέκα χρόνια περίπου (προσθέστε και το δικό μου εκ γενετής απόθεμα και θα καταλάβετε ότι έχω φορτώσει τόσο που αν δεν σκορπίσω ένα ποσοστό σοφίας στα κεφάλια τα δικά σας, θα πάθει βαρύ εγκεφαλικό το δικό μου από την υπερφόρτωση του συστήματος. Συμπέρασμα: Δείτε με κατανόηση ότι θα διαβάσετε σήμερα: πρόκειται για συνταγή γιατρού!
Λοιπόν μπαίνω στο ψαχνό. Για να θυμούνται οι παλιότεροι (πελάτες) και να μαθαίνουν οι νεώτεροι το Μαράκι, γκόμενα Ξάδερφου (ΑΚΑ ο οικογενειακός μας ΟΑΕΔ), μου ξετρύπωσε πρόσφατα μια φίνα δουλίτσα κομμένη και ραμμένη στα μέτρα μου: Πωλήτρια σε ψιλικατζίδικο! Το πρώτο πράμα που έκανα ως εργαζόμενο koritsi ήταν να τρέξω με τα πόδια ως την εφιαλτική μεζονέτα/ έδρα αγίας μου οικογενείας και να το ανακοινώσω στη μάνα(τζερ). Περίμενα μάλιστα να χαρεί –αν μη τι άλλο γιατί με ξεφορτώνεται προσωπικά, κοινωνικά και most of all οικονομικά. Μόνο τα ξίδια που κατανάλωνα σ΄αυτό το γαμόσπιτο αν προσθέσεις βγαίνουν τα μισά φακελάκια της χρονιάς. Παίδες έχω νέα για σας: Δεν χάρηκε!
-Τι;;; αναφώνησε με αποτροπιασμό (να με συγχωρείτε που μιλάω στην αρχαϊζουσα αλλά όταν φορτώνω ή θα γίνω του λιμανιού ή του σαλονιού. Σήμερα βγήκα σαλονάτη) ΠΩΛΗΤΡΙΑ ΣΕ ΨΙΛΙΚΑΤΖΙΔΙΚΟ;;;!!! (αν τη βλέπατε παίδες θα τρομάζατε. Ούτε αν της έλεγα πως σκοπεύω να σταδιοδρομήσω σαν πωλήτρια κλεμμένων νεφρών παιδιών της Αφρικής στα ραμολιμέντα του πλούσιου βορρά δεν θα έκανε έτσι…)
-Μάλιστα, πωλήτρια σε ψιλικατζίδικο, είπα εγώ προσπαθώντας να κρατήσω το ευχαριστημένο ύφος με το οποίο ξεκίνησα αυτή τη γαμοσυζήτηση. Με πολύ καλό μισθό, βολικό ωράριο εργασίας, και επιστημονικά γόνιμο εργασιακό περιβάλλον.
-Τι είπες μωρή; Απάντησε ακόμα πιο θυμωμένη η μάνατζερ (που προφανώς όταν φορτώνει γίνεται του λιμανιού, βλ. αντίστροφη κληρονομικότης) Αποκάλεσες τον Άγιο Παντελεήμονα επιστημονικά γόνιμο περιβάλλον; Από κει φεύγουν μωρή οι άνθρωποι, δεν πάνε. Εσύ και οι πακιστανοί θα μείνετε, το κατάλαβες αυτό;
-Λάθος κάνετε μητέρα, απάντησα εγώ ως θιγμένη βαρόνη. Έχουν μείνει και Μπαγκλαντεσιανοί, και Αλβανοί και εκπρόσωποι των χωρών της υποσαχαρίου Αφρικής-πολλοί από τους οποίους είναι και αρκούντως ευσταλείς…
Το πρόσωπό της κοκκίνισε. Μου ρθε να τηλεφωνήσω στους γιατρούς χωρίς σύνορα (επειδή η αιτία του κακού εδράζεται πέραν των ελληνικών συνόρων, αν πιάνετε τον συνειρμό…)
-Μα στα ψιλικά; Στα ψιλικά;!
-Ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημά σας μητέρα; Προτιμάτε την χονδρική;
Έκανε μια κίνηση να μου ρίξει χαστούκα αλλά θυμήθηκε ότι δεν είμαι 2 ετών και σταμάτησε. Ένα δάκρυ τρεμόπαιξε πάνω στο eye liner της.
-Και τι θα λέω εγώ στις φίλες μου; Πως η κόρη μου κατάντησε ψιλικατζού;
-Κατ΄αρχάς μητέρα ας είμεθα ρεαλισταί: δεν έχετε φίλες, οπότε μάταιος ο προβληματισμός σας. Κατά δεύτερον το ρήμα κατάντησε είναι άτοπον. Κατάντια είναι η ανεργία, όχι η εργασία. (Όπως καταλαβαίνετε το τικ μου χειροτέρευε παίδες. Σε λίγο θα ακουγόμουν σαν αναγνώστρια της ΕΣΤΙΑΣ!!!)
-Ε, τότε πήγαινε και στη Συγγρού. Κι αυτή εργασία είναι!
-Θα πήγαινα ευχαρίστως μητέρα αλλά υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα: Δεν είμαι τραβεστί. Είμαι αληθινή γυναίκα. Δεν έχω πέραση στην περιοχή.
Σ΄αυτό το σημείο η μάνα(τζερ) έκανε στροφή προς τα αριστερά (πράγμα πρωτόγνωρο συμβολικά μιλώντας) και έπεσε πάνω στην μπερζέρα, εν συνεχεία έκανε στροφή προς τα δεξιά (που είναι και το φυσικό της) και έπεσε επάνω στο τραπέζι. Τελικά έκανε μεταβολή και έφυγε. Πήγε μέσα στην κουζίνα, άνοιξε όλα τα ντουλάπια, τα ξαναέκλεισε, άνοιξε το ψυγείο, το ξαναέκλεισε και μετά ξαναμπήκε στο λίβιγκ ρουμ. Η φάτσα της ήταν τόσο καταθλιπτική που κατάλαβα ότι κατάλαβε πως ήμουνα αποφασισμένη. Με πλησίασε.
-Κάνε μου τουλάχιστον μια χάρη. Σε πειράζει να λέω στις φίλες μου ότι πήγες στην Αφρική με αποστολή της Διεθνούς Αμνηστίας;
-Παρακαλώ μητέρα. Πείτε στις φίλες που δεν έχετε ότι σας φωτίσει ο θεός (Αμάν! Τώρα προσεγγίζω το λανγκάζ στελέχους της Χρυσοπηγής!!!).
-Αν σε δουν στο δρόμο να πεις ότι ήρθες για 3 μέρες να μας δεις και θα ξαναφύγεις.
-Μην ανησυχείτε μητέρα. Οι φίλες σας δεν κυκλοφορούν στο δρόμο. Κυκλοφορούν στo TV show Unreal housewives.
Έκανα μεταβολή και έφυγα. Θα ερχόμουν αύριο να πάρω τα ελάχιστα πράγματα που ήταν δικά μου στη μεζονέτα του τρόμου.
Όταν έφτασα στο μαγαζί βρήκα μέσα την τρελόγρια, την μάνα του ανάπηρου χωρίς αναπηρία. Είχε κολλήσει τη μούρη της στην τηλεορασίτσα που έχουμε σε μια γωνία στο μαγαζί (ο ανάπηρος δεν έχανε αγώνα για αγώνα) και έβλεπε τα νέα του βασιλικού γάμου.
-Τι νέα κυρία Αμνησιάδου; ρώτησα εξ ευγενείας απέναντι στην Τρίτη (για να μην πω τέταρτη) ηλικία.
-Τίποτα ακόμα. Πότε πια θα μας πουν ποιος θα ράψει το νυφικό που κακό ψόφο να χουν; Αλλά τι να περιμένεις; Αφού δεν υπάρχει κράτος!
Μ΄έπιασε νευρικό γέλιο. Η γραία στράφηκε να με δει και τότε είδα εγώ αυτό που δεν περίμενα να δω: πάνω από τη ρόμπα της φορούσε ένα τίσερτ που έγραφε WILL MARRY HARRY!
Το γέλιο ανέβηκε στα 27 ρίχτερ. Έριξα μάλιστα και μια στοίβα πακοτίνια.
-Τι γελάς καλέ; Χαζό είσαι; Απόρησε η γραία στην κοσμάρα της.
Κούνησα το κεφάλι και της έστειλα ένα τεράστιο χαμόγελο ευγνωμοσύνης. Ήταν ένα σημάδι από το σύμπαν παίδες. Δεν έπρεπε να σκύψω το κεφάλι στις αντιξοότητες. Στο κάτω κάτω αν μια γραία 89 ετών δήλωνε έτοιμη να παντρευτεί τον Χάρυ αντί τον Χάρο, τι να πω κι εγώ που είμαι μόλις 28;
(Ο τίτλος μου είναι πωλήτρια ψιλικατζίδικου επειδή το εν λόγω μαγαζάκι έχει έδρα Αγιο Παντελεήμονα. Αν είχε έδρα Φιλοθέη θα ονομαζόμουν μάνατζερ μικρής ή μεσαίας επιχείρησης. Η ανάλυση αυτή έχει ταξικό χαρακτήρα. Πήγε και πέθανε και αυτός ο Μαρξ τώρα που τον χρειαζόμαστε και αναγκάζομαι εγώ να κάνω και τη δική του δουλειά γαμώτο!)