Οι γιορτές είναι ένα θέμα. Σίγουρα είναι θέμα. Ευτυχώς η οικονομική κρίση μας εξανάγκασε να αφαιρέσουμε αρκετά από τα μη ουσιαστικά. Με θυμάμαι, για παράδειγμα, με μια λίστα στα χέρια να τρέχω σε μαγαζιά φορτωμένη δώρα. Κόσμος και κοσμάκης στη λίστα! Προς τι; Τώρα πια… Από την καρδιά ξεπροβάλλουν οι σημαντικοί. Τι να καταγράψεις; Τους ξέρεις με τη μία!
Από την άλλη, στα ζόρικα των εορτών, είναι εκείνη η άτιμη θερμομέτρηση της ευτυχίας, που σου προκύπτει από την ατμόσφαιρα, της «ντε και καλά χαράς και ευτυχίας», και συ χαζά υποκύπτεις, με την αγωνία, την ανυπομονησία και την προσμονή όσων θερμομετράνε γόνιμες μέρες. Θερμομέτρηση, με χαλασμένο μάλιστα θερμόμετρο. Καθώς, αν είσαι ευτυχισμένος, δεν θερμομετριέσαι αρκούντως ευτυχισμένος. Αν είσαι «εντάξει», αίφνης θερμομετριέσαι χάλια. Αν είσαι χάλια, θερμομετριέσαι για αυτοκτονία. Αν έχεις σύντροφο, θερμομετριέσαι μόνος σε σχέση. Αν είσαι μόνος, θερμομετριέσαι ο πιο μόνος άνθρωπος στον πλανήτη. Μόνο οι ερωτευμένοι γλυτώνουν. Είναι ερωτευμένοι!
Αλλά και η σχέση γονιού-παιδιού δοκιμάζεται. Εκείνο το δήθεν ανέμελο «Τι θα κάνετε τις γιορτές;», υποκρύπτει έναν ολόκληρο μηχανισμό υποερωτημάτων, που η ουσία τους είναι μια και μοναδική «Πόσο με (ή μας) χωράτε στις δικές σας μέρες χαράς;», «Τι σου σημαίνω;». Και βρίσκεσαι υπόλογος, γεμάτος -όπως και να έχει- με ενοχές, γιατί πάλι προκύπτει εκείνο το άτιμο χαλασμένο θερμόμετρο των εορτών, να θερμομετρήσει αισθήματα και σχέσεις. Οι γιορτές είναι βασανάκι πράγμα.
Προχθές το βράδυ κατεβήκαμε στην Αθήνα να συναντήσουμε φίλους. Το ραδιόφωνο έπαιζε, εκείνα τα γνωστά τραγούδια των γιορτών. Εντάξει, τα έχεις ξανακούσει. Εντάξει. Προχωρούσαμε σκοτεινά και ο καθένας μας κλεισμένος στις δικές του σκέψεις. Μετά; Φωτάκια! Γιρλάντες με φωτάκια. Σε κάθε δρομάκι ή λεωφόρο. Περνούσαμε κάτω από σειρές φωτάκια. Και λίγο κόκκινο σε μια γιρλάντα, κόκκινο φωτεινό! Και λίγο μπλε σε μια άλλη, μπλε εκτυφλωτικό! Και ένα σωρό σχήματα! Φωτεινά! Σαν δεντράκι και σαν νιφάδα χιονιού και σαν αστέρι! Πολλά πολλά αστέρια! Αστέρια κι αστεράκια!
Και το ραδιόφωνο να παίζει, εκείνα τα γνωστά τραγούδια που δεν τα έχεις χορτάσει κι ας τ’ ακούς κάθε χρόνο. Και γι’ αυτό το δυναμώσαμε. Και φωτάκια, φωτάκια! Το αυτοκίνητό μας ξαφνικά δεν ήταν αυτοκίνητο. Ήταν ένα αυτοκινητάκι σ’ ένα λούνα παρκ των παιδικών μας χρόνων. Έσκυβα στο τζάμι και κοιτούσα. Κοιτούσα κι είχα χαρά! Κι είχαμε χαρά! Απ’ αυτή που έχει έκπληξη! Κι η έκπληξη χύνει ζέστη. Και γέρνεις τόσο δα το κεφάλι δεξιά, λες και στο τραβάει το χαμόγελο, που κι αυτό γέρνει δεξιά. Κι έχεις κι άλλο χαρά! Πιο πολύ χαρά! Απ’ αυτή που περιγράφεται στις εκθέσεις των παιδιών με πολλά θαυμαστικά! Οι γιορτές είναι φωτάκια! Τα φωτάκια βγάζουν με κινήσεις ταχυδακτυλουργού… Ταράμ, ταράμ!.. Το Ρεάκι από μέσα μου! Και ‘γω, με ορθάνοιχτα μάτια, κάνω… ααααααα!
Μ’ αυτόν ακριβώς τον τρόπο, αγαπημένες μου αναγνώστριες και αναγνώστες, θα ήθελα να σας ευχηθώ φέτος «ΚΑΛΑ ΦΩΤΑΚΙΑ!». Κι αφεθείτε στη μαγεία της λάμψης τους, να βγάλουν το παιδάκι από μέσα σας. Μπορεί και να είστε, ο ταχυδακτυλουργός σας!