Η Ελένη ήταν ο μαντατοφόρος μιας είδησης που την περίμενα, αλλά με βρήκε, μας βρήκε, όλους απροετοίμαστους. Πώς να «προετοιμαστείς» για τον θάνατο, την απώλεια, την ορφάνια; Ποιος μπορεί ποτέ να εξοικειωθεί με τον πόνο ενός χαμού; Ο Νίκος Θέμελης, που χάθηκε πριν από λίγες ώρες ήταν ένας «αναντικατάστατος» άνθρωπος. Οι αρετές του, η ποιότητά του, αλλά επίσης η αισθητική, η πηγαία ευγένεια και η κρυστάλλινη καθαρότητά του επιβάλλουν τον σεβασμό και τη σιωπή. Κυρίως, γιατί αυτό επιτάσσει η σεμνότητά του. Η λεπτότητα, διακριτικότητα, ευαισθησία, ανιδιοτέλεια και πλούσια γενναιοδωρία του.
Με πολύ πόνο και μεγάλη ορφάνια αποχαιρετούμε τον Νίκο, όσοι μας ευλόγησε η τύχη να τον γνωρίσουμε. Τον φίλο Νίκο, που είχε εντρυφήσει, εμβαθύνει και καλλιεργήσει με μεγάλη αφοσίωση την αρετή της φιλίας. Τον αγωνιστή Νίκο, που η αγάπη του για τη ζωή, τη δημιουργικότητα, την έμπνευση, μας χάρισε τα τελευταία χρόνια την παρουσία του – με μεγάλο κόπο, προσπάθεια και πόνο. Τον κοσμοπολίτη Νίκο, που ήρθε στη ζωή μας, την πλούτισε, την ομόρφυνε και αποσύρθηκε – συντροφιά με την αφοσίωση της Μαριάννας, την κλασσική μουσική του, τα χρώματα και τα πινέλα του, τον τακτικό χτύπο των ρολογιών του και τον ζεστό χαιρετισμό της ουράς του Λάμπρου.