Τι γλυκιά μυρωδιά έχει η φωνή όταν σωπαίνει. Όταν δεν μουρμουρίζει και καταπίνει με τρυφερότητα τις λέξεις μία μία σαν τις καραμέλες.
Η φαρμακερή τους γεύση ποτέ δεν ήταν αρεστή.
Πόσο πιο ανώδυνες είναι οι σκέψεις όταν δεν φτάνουν στη γλώσσα.
Τι φωτεινά είναι τα μάτια όταν έχουν τα βλέφαρά τους κλειστά.
Και οι αισθήσεις πόσο πιο ζωντανές είναι όταν κοιμούνται.
Η φαντασία πιο αστραφτερή από ποτέ ενώ τολμάει να καθυποτάξει τις μετριότητες των ισορροπιών του μυαλού.
Πόσα μυστικά κρύβονται εκεί μέσα;
Χαμόγελα ειλικρινή, φιλιά αληθινά, αισθήματα αυθεντικά.
Γατζωμένα στην πάντα ίδια θυμωμένα στραπατσαρισμένη απεικόνιση της στιγμής.
Εικόνα ανεξίτηλα ακίνητη.
Σαν νεκρή εγκλωβισμένη μέσα στις κυκλικές παλινδρομήσεις του χρόνου.
Αδιαπέραστη σαν την πιο ανιδιοτελή αυταπάτη.
Και αχόρταγη σαν την πιο εγωιστική πλεονεξία.
Λαβωμένη όμως από τη διάψευση.
Δευτερόλεπτα που κρατάνε ώρες. Ημέρες που κρατάνε χρόνια.
Μνήμες παρατημένες στο άπειρο που δοκιμάζει χωρίς οίκτο την ανθεκτικότητά τους στη λήθη.
Ισορροπούν σε μία λεπτή γραμμή μεταξύ προσδοκιών και ψευδαισθήσεων.
Σε προειδοποίησα. "Κλείσε το βιβλίο".
Δεν άκουσες.
Πώς να ακούσεις όμως ιαχές άηχες ρουφηγμένες από ένα λευκό λεπτό χαρτί;
*Το κείμενο έρχεται σε συνέχεια δύο προηγούμενων. "Τις σκόρπιες λέξεις" και τον "Χαρταετό"