Συγγνώμη που χάθηκα από τη ζωή μου όλη. Μετά από το γαστρονομικό όργιο των γιορτών (χάρη στον καλύτερο προμηθευτή βρώσιμης σάρκας που δεν είναι άλλος από τον Τάκη στο τέρμα της Καλλιδρομίου) μετά από πάπιες, χήνες, φραγκόκοτες και βρέφη-γουρουνάκια με τραγανές πετσούλες, πεδιάδες από μπακλαβάδες με μύγδαλα και οροσειρές από προφιτερόλ αλλά κυρίως μετά το όργιο των προσδοκιών για τη νέα χρονιά (μεγάααααλη απάτη) έπεσα σε anticlimax (με όρους σεξολογίας, για να σας βάλω στο νόημα της σημερινής μας συνάντησης). Ήρθε και το επιβεβαίωσε η φοβερή ανακάλυψη που κλόνισε συθέμελα την γυναικεία μου ταυτότητα: σημείο g δεν υπάρχει!
Τριάντα χρόνια περιμέναμε να δούμε φως από τότε που ο Έρνστ Γκράφενμπεργκ εντόπισε το κρυφό σημείο που ονομάστηκε από το αρχικό γράμμα του επιθέτου του και είκοσι χρόνια μετά μας το παίρνουν πίσω. Αν αυτό δεν είναι ακρωτηριασμός τότε τι είναι; Μ’ έβαλε σε σκέψεις και αμφιβολίες. Λέτε γι αυτό να χει γίνει παντιέρα ρόσσα η αδιαφορία με το σεξ; Όχι βέβαια. Και g υπάρχει και μ εις την νι και κίνημα που οι άντρες ευνουχίζονται για να απολαμβάνουν καλύτερα το πρωκτικό σεξ (ναι, ναι, σωστά διαβάζετε) κι ό,τι βάλει ο νους μπας και χτυπήσει καμιά χαρά την πόρτα της λιβιδούς μας. Μπα πού τέτοια τύχη. Διότι ναι μεν δεν φτάνει η αλλεργία προς την πραγματικότητα, η διαπίστωση ότι ο Χάρος μας περιμένει την ώρα που θα αγωνιούμε πώς θα πληρώσουμε το λογαριασμό της ΔΕΗ υπάρχει και η πλήρης αδιαφορία προς το σημείο Β (μπι και όχι βήτα).
Προς όλους αυτούς λοιπόν που επιθυμούν να γοητεύσουν ή έστω να προσελκύσουν μια γυναίκα (σαν εμένα) δέον όπως:
Δεν της στέλνουν μηνύματα, SMS, email τίγκα στα αποσιωπητικά (πολλοί άσχετοι βάζουν και τέσσερα για να φτουρίσουν), τα θαυμαστικά, τα εισαγωγικά. Μπορείτε παρακαλώ να είστε ακριβείς; Μπορώ να συγχωρήσω (λέμε τώρα) μια ανορθογραφία, τον ωκεανό όπως του τζούφιου εντυπωσιασμού ποτέ.
Αποφύγετε τις φράσεις: «Απλά, τέλειο, Απλά, κορυφαίο”. Έχουμε όλοι συγκλονιστεί τόσο πολύ από τη φτώχια μας που άλλες υπερβολές δεν αντέχονται. Κι όσο για τα γαμοεπιρρήματα, κανένα ξεφύλλισμα του Τζάρτζανου κανένα δεν έβλαψε ποτέ.
Για τις προστακτικές βαριέμαι να ξαναμιλήσω και την αύξηση που δεν παίρνουν. Λέω μόνο τούτο. Παρακαλώ να μην ακούσω τη φράση ακόμα κι αν συνοδεύεται από λυγμούς : «Έλα, Ανέβαλε το μανικιούρ κι έλα να συναντηθούμε» γιατί τότε είμαι ικανή να βάλω μεταξωτά νύχια ακόμη και στα αλαβάστρινα δάχτυλα των ποδιών μου.
Μη γίνεστε φιλολο μπας και μας ρίξετε, δεν πιάνει. Ο Μενέλαος Λουντέμης και ο Καζαντζάκης μόνο όταν ήμουν 12 χρονών ήταν πολιορκητικοί κριοί. Ομοίως το “Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει και ο Κρόνος που τρώει τα παιδιά του.”
Τουτέστιν, κύριοι: οι γυναίκες σαν εμένα που απολαμβάνουν το μέγιστο αγαθό ότι έχουν ξεφύγει από την παγίδα της πρώτης νιότης και έχουν απομυθοποιήσει τα αβάσταχτα αιτήματα της ευτυχίας, του για πάντα μαζί σ’ αυτό τ’ ανηφόρι που λένε ζωή και του ακρογιαλιές δειλινά ή θα γοητεύονται και δικαίως θα ακονίζουν τα περιποιημένα νύχια τους χεριών τε και ποδών σε άνδρες μετεφηβικής ηλικίας (Here’s to you Mrs Robinson) ή θέλουν την διέγερση του σημείου B. Μπι όπως Brains.