Εδώ και 15 χρόνια σχεδιάζω ένα πάρτυ: μια γιορτή για τα γενέθλια των αγαπημένων μου, των μόνιμων κατοίκων της καρδιάς μου. Ζω με σκορπιούς και είμαι σκορπιός (και δη και με ίδιο ωροσκόπο κατά πως λένε οι γνώστες, δεν έχω καμμία ιδέα ούτε πίστη στα ζώδια, μόνο στα ζούδια). Από τις 14 του μηνός ως τις 19, μία μέρα μετά την άλλη, συγκεντρώνονται στο ημερολόγιο, πολλοί και πολύ αγαπημένοι μου, δυο τρεις μόνο έχουν ξεφύγει και τόλμησαν να γεννηθούν σε άσχετους μήνες. Όλοι αυτοί που μοιράζομαι χρόνο, άγχη, αγκαλιάσματα, δάκρυα, εκμυστηρεύσεις, αγωνίες, γέλια, θυμούς, μούτρα, νεύρα, σκυλίσια δουλειά, τεμπελιές, σχέδια, αποτυχίες, ανάσες, τη ζωή μου όλη. Έλα όμως που όλοι αυτοί, οι σκορπιοί της καρδιάς μου, είναι τύποι μυστήριοι και βιδάτοι και κανείς δεν αρέσκεται σε μεγάλες γιορτές και πανηγύρεις! Η Λένα (της 19ης), η καλύτερη εν Αθήναις και πιθανότατα εν Ελλάδι μαγείρισσα και οικοδέσποινα, απεχθάνεται τα γενέθλια, ο Κωνσταντίνος (της 14ης),
διαλέγει ειδικά εκείνη την ημέρα για τις πιο παράδοξες δουλειές, εγώ (της 15ης), γίνομαι της γκρίνιας και της άρνησης και ούτω καθεξής. Μόνο η Μαίρη (της 16ης), με κινητοποιεί και τραγουδάμε μαζί με έξω κοριτσίστικες φωνές και δάκρυ που δήθεν τρεμοπαίζει «Σήμερα γιορτάζει όλη η γη, με πουλιά θα στείλω μιαν ευχή στην καρδιά Χρόνια σουυυυυυ πολλάααα» Χτες δε το βράδυ κατέπλευσε με τεράστιο χειροποίητο γλυκό, σοκολάτα βαλρονά τουλάχιστον 75%, και με κεράκια που αποτύπωναν το τριψήφιο άθροισμα των ηλικιών μας .
Το φουαγκρά για το αναβληθέν πάρτυ, το βασιλικό έδεσμα που ονειρεύομαι και προετοιμάζω για τις γιορτινές ημέρες του τέλους της χρονιάς, καθυστερεί. Αναζητώ το τέλειο σκεύος που κανένα ξιπασμένο και ταυτοχρόνως πολυδιαφημισμένο ελληνικό κατάστημα δεν διαθέτει. Θα περιμένω για λίγο, μέχρι να ρθει ο πράκτορας μου εκ Βουργουνδίας ή να το βρω στα μόνα αξιόπιστα καταστήματα εξοπλισμού της Ευριπίδου. Και τότε, δεν γλυτώνετε, θα σας ζαλίσω. Θα χει προηγηθεί και ιδιαίτερο από την Λένα, οπότε θα σκίσουμε.
Μέχρι τότε όμως και για να μην απομακρυνθούμε πολύ από τις πάπιες, απολαύστε ένα απλούστατο στην προετοιμασία παπάκι με αλατοπίπερο και ευχηθείτε μου!
Το παπάκι των γενεθλίων μου
Μια πάπια καλοκαθαρισμένη και δεμένη χειροπόδαρα
2 σκελίδες σκόρδο
μια χουφτίστα μικρά κρεμμυδάκια
2 φύλλα δάφνης
Θυμάρι φρέσκο από τη γλάστρα στο μπαλκόνι ή τις εξορμήσεις στον Υμηττό
Αλάτι καλό και πιπέρι καλύτερο
2 γενναίες κουταλιές βούτυρο (όσοι κάνουν δίαιτα κοιτούν αλλού)
Τρίβουμε την πάπια με το αλατοπίπερο, το μισό θυμάρι και το ένα φύλλο της δάφνης. Ζεσταίνουμε σε βαριά κατσαρόλα το μισό βούτυρο και ροδίζουμε καλά από όλες τις μεριές το παπί. Ρίχνουμε τότε τα κρεμμυδάκια, τα σκόρδα καθαρισμένα αλλά ολόκληρες τις σκελίδες, το υπόλοιπο και τη δάφνη. Χαμηλώνουμε πολύ τη φωτιά, κλείνουμε το βαρύ καπάκι και σιγομαγειρεύουμε για 45 λεπτά. Τότε το γυρίζουμε προσεκτικά από το άλλο πλευρό και συνεχίζουμε για άλλα 15΄.
Ζεσταίνουμε σε κατσαρολάκι το υπόλοιπο βούτυρο, το διαυγάζουμε αφαιρώντας τον αφρό και μόλις η πάπια είναι έτοιμη την περιχύνουμε. Κόβουμε σε μερίδες και στολίζουμε με τα κρεμμυδάκια και τα σκόρδα.
Δίπλα ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ (δική του είναι η συνταγή) προσφέρει καραμελωμένες ψητές αντίβ, κι εγώ χεριποποίητο φυσικά, πουρέ πατάτας, όχι τίποτ΄ άλλο για να βάλει κάτι στο στόμα της η αγαπημένη μου Μαίρη που είναι χορτοφάγος!