Δείτε το slide show της Μαρίας Μαράκη
Ως ακραιφνής Χατζιδακικός (και ισόβιος τσοντόβιος) έχω πολλάκις αναρωτηθεί ποια θα ήταν η θέση του συνθέτη της ‘Πορνογραφίας’ ως προς τη σύγχρονη βιομηχανία της γκέι εικονοφιλίας. Θα εξακολουθούσε να πρεσβεύει τους εμπνευσμένους στίχους του ομώνυμου τραγουδιού, ή θα έβρισκε το τόσο άμεσα προσβάσιμο ξεκαύλωμα, που ελάχιστη ανάγκη έχει απ’το ευφάνταστον του αυνανιζόμενου, ψυχρό κι ακαλαίσθητο;
Σ’ αυτήν την αναρώτηση προσθέτω συχνά, πλήρης απολιτικής πανουργίας, και μια δεύτερη: τι θα σκέπτονταν άραγε οι κομμουνιστές εκείνοι του πάλαι ποτέ, που καταδίκαζαν μετα βδελυγμίας (συχνά δε και μετά εξορίας) την ομοφυλοφιλία ως αστική διαστροφή, αν έβλεπαν σήμερα τα καλλίγραμμα, καλλίπυγα ανίψια και τα εγγόνια του Σοβιετικού μπλοκ να τσιμπουκώνονται και να ξεκωλιάζονται αναφανδόν;
Ωστόσο, χαζεύοντας το ανά χείρας (απονήρευτης χείρας, το τονίζω) φωτογραφικό υλικό, οι άνωθι απορίες μου μού φαίνονται αφελείς κι ανούσιες – εκτός θέματος. Διότι το θέμα είχε ανέκαθεν ως εξής: η φιλήδονη φαντασία και η ερωτική τέχνη λειτουργούσαν ως σύνθημα, που ανοίγει τις πύλες του νου και του σώματος στο φαντασιωσικό άγγιγμα, ενώ η πορνογραφία (είτε μιλάμε για τα πλέον σκαμπρόζικα ποιήματα του Κάτουλλου είτε για την Bel Ami– κι όποιος σκεφτεί τον Γκυ ντε Μωπασάν είναι τελείως εκτός θέματος) ήταν και είναι το παρασύνθημα, το πέρασμα στο διά ταύτα, η εξαίσια νοητή γραμμή που, διαβαίνοντάς την, παύεις να ταλαιπωρείσαι με το άπιαστο ιδεώδες του έρωτα και το δισυπόστατο της ανθρώπινης καύλας, και ξεκαυλώνεις σαν άνθρωπος – τουτ’ έστιν, σαν το ζώο (σαν ξαναμμένο ζώο, για να θυμηθούμε και την Μπλανς Επιφανί).
Από κει κι έπειτα, όστις φρίττει και τίλλει τας τρίχας του με την ανηθικότητα του πορνό που ρέει άφθονο σε pixels, bytes και torrents, ας τα βρει με την ανηδονία του και να μην μας ζαλίζει.
Διότι το σώμα απαιτεί, απερίφραστα κι επιτακτικά, την τέρψη, και δη τη φευγαλέα, την εφήμερη, την ενίοτε κτηνώδη. Κι έτσι το κάθε ερέθισμα, όσο αλλόκοτο ή εξωφρενικό κι αν μας φαίνεται, εφόσον έχει τον έστω και ένα πελάτη του, είναι βαθιά, αδιαπραγμάτευτα ανθρώπινο.
*O Αύγουστος Κορτώ είναι συγγραφέας.