Μόλις έφτασα σπίτι μου επιστρέφοντας από το Θέατρο «Χώρα» όπου παίζεται «Η σεξουαλική ζωή του κυρίου και της κυρίας Νικολαΐδη». Είπα «κάτσε τώρα αμέσως στο notebook και γράψε αυτό που νοιώθεις, γιατί δεν κάνει να αναβάλλουμε για αύριο ότι μπορούμε να κάνουμε σήμερα».Μου το επαναλάμβανε τρείς φορές τη μέρα ο πατέρας μου ο Μιχάλης , από το 60 περίπου ως το 76, αλλά χωρίς αποτέλεσμα όπως νόμιζα μέχρι αυτή τη στιγμή!
Ε, ναι! Ελληνικό έργο της Δήμητρας Παπαδοπούλου, μια τόσο, μα τόσο ζωντανή, επίκαιρη, καλαίσθητη, δυνατή παράσταση, μια πραγματικά «ξεκαρδιστική κωμωδία» (το λες και γεμίζει το στόμα σου!) σε σκηνοθεσία της ίδιας της Δήμητρας (και της Αγγ. Τσούγκου) που την ερμηνεύει ένα άπιαστο τρίο : Γιάννης Ζουγανέλης, Μαρία Λεκάκη και Κλέων Γρηγοριάδης. Το θέατρο τίγκα (ευτυχώς διαθέτουμε ακόμα κάποια «μέσα» στην καλλιτεχνική ζωή μας και βρήκαμε σούπερ θέσεις). Τα σκηνικά είναι του Γ. Μουρίκη και δεν θα μπορούσαν να ήταν καλύτερα και «καταλληλότερα», πράγμα που ισχύει απόλυτα και για τα προσεκτικά μελετημένα αλλά εντελώς «καθημερινά ρούχα», τα «Κοστούμια» όπως λέγονται στο θέατρο, που τα υπογράφει η Ν. Σταματούκου. Οι φωτισμοί, αυτό το μεγάλο μυστικό μιάς πετυχημένης παράστασης δεν θα μπορούσαν να ήταν αλλουνού : Η «αίσθηση» της Ελευθερίας Ντεκώ που είναι σοφή και με το ένστικτό της πάντα «τεντωμένο» σαν βέλος που πάει για το στόχο, τύλιγαν όλο το πακέτο. Μαζί και η μουσική επιμέλεια που δεν είδα ποιος την έκανε αλλά αξίζει ειδικής μνείας – όπως και το τραγούδι που τραγουδούσαμε όλοι μαζί φεύγοντας και που, εύκολα, μπορεί να γίνει μεγάλη επιτυχία.
Εντυπωσιάστηκα. Όλοι οι θεατές είχαμε γίνει ένα, ξεκαρδισμένοι, μαζί με τον ανεπανάληπτο («μαέστρο» της παράστασης) Γιάννη Ζουγανέλη που είναι κυριολεκτικά «στα καλύτερά του», την υπέροχη-υπέροχη-υπέροχη Λεκάκη που είναι κουκλάρα και λάμπει αλωνίζοντας στη σκηνή βγάζοντας γέλιο πολύ, με έναν εντελώς «καινούργιο» τρόπο (κάτι από τη Καρέζη στις κωμωδίες του Σακελλαρίου μου θύμισε) και τον άπαικτο Γρηγοριάδη που είναι τόσο «σωστός», που λες, αποκλείεται αδερφάκι μου, δε γίνεται – αυτού του είδους την αμεσότητα και την ικανότητα ταύτισης με το κοινό, μόνο ο Αθερίδης στα καλύτερά του την είχε πετύχει τα τελευταία χρόνια. Τρία λαμπερά αστέρια που δεν μπορείς να ξεκολλήσεις το βλέμμα σου από πάνω τους και κρέμεσαι και από τα χείλη τους.
Μη το χάσετε αν είστε στην Αθήνα ή αν περάσετε από εδώ. Έχω μείνει άφωνος με τον τρόπο με τον οποίον, όταν ξέρει ο ηθοποιός τι κάνει, όλες οι λέξεις ενός κειμένου που μόνο για σέξ, παρτούζες, γεννητικά όργανα, κάβλες και πηδήματα μιλάει, (διαχειριζόμενο την «κρίση μιας σχέσης»), γίνονται όλες και αγνές και αθώες σαν παιδάκια που παίζουν κρυφτό, σκασμένα στα γέλια. Φύγαμε πετώντας από το Θέατρο «Χώρα» – και ακόμα χαμογελάω τώρα που γράφω. Στην αφίσα είδα τον όνομα της Φρόσως Ράλλη : Art Direction. Μάλιστα! Η παιδική μου φίλη δεν έχει χάσει ίχνος από την φρεσκάδα της και εκείνο το μεγάλο εσωτερικό της χαμόγελο (που είναι κατακτημένο) συνεχίζει να κάνει τη δουλειά του, ήσυχα και αθόρυβα – αλλά πολύ έμπειρα πια παρατηρώ!