Σαράντα και δύο γιατρέ μου. Σαν πυρετός βαριά αρρώστου. Από νόσο μεταλλαγμένη και επιδημική. Τον λαϊκισμό. Που στην αρχική μορφή του είναι μια παθογένεια από την οποία δεν έχει ξεφύγει σχεδόν καμία κοινωνία. Τουλάχιστον από τις γνωστές. Oταν όμως υποτροπιάσει και αρχίζει να αναπτύσσει συγκρουασιακές εμμονές και, το χειρότερο, κοινωνικούς αυτοματισμούς, τότε μπορεί να εξελιχθεί σε θανατηφόρα.
Σαράντα και δύο λοιπόν γιατρέ μου. Η τηλεθέαση (επί εν λειτουργία δεκτών) που έκανε το Αλ Τσαντίρι. Με απλές κουβέντες, δύο στους πέντε που έβλεπαν εκείνη την ώρα τηλεόραση μάθαιναν, δια στόματος Λαζόπουλου, πως οι κακούργοι Ευρωπαίοι θα μας έκοβαν το νερό αν δεν ψηφίζαμε αυτά που ήθελαν. Ή μια κάτοψη με φιγούρες – σαν ηλεκτρονικό επιτραπέζιο ένα πράγμα – του νέου στρατοπέδου συγκέντρωσης που ετοιμάζεται στη Γερμανία ειδικά για την πάρτη μας. Με διοικητή τον Σόιμπλε, αξιωματούχους τις τράπεζες και φύλακες τους δημοσιογράφους και λοιπούς προβοκάτορες. Διότι έτσι λέει το σχέδιο του γερμανού υπουργού Οικονομικών που είναι να αιματοκυλήσει τους Ελληνες. Τις, κατά Λαζόπουλο, ψυχικές παρενέργειες της αναπηρίας φαντάζομαι ότι τις έχετε ήδη εμπεδώσει.
Το ανησυχητικό όμως γιατρέ μου δεν είναι ο ιός που προκαλεί την ασθένεια. Δηλαδή ο ίδιος ο Λαζόπουλος. Είναι το σύμπτωμα. Ο πυρετός. Το σαράντα και δύο. Και το ζωντανό κοινό της εκπομπής που γελούσε με το ότι θα μας κόψουν ή θα μας δηλητηριάσουν το νερό. Οχι όπως θα γελούσε αν το άκουγε σε μια επιθεώρηση του Σεφερλή. Αλλά επειδή είμαστε πολύ μάγκες και δεν μασάμε. Τα ψεκαστικά του Καμμένου πετάνε προ πολλού αλλού. Ηταν παλιάς τεχνολογίας. Τώρα έχουμε video game.
Η οθόνη βουλιάζει. Οχι επειδή είναι πολλά τα κανάλια. Επειδή είναι βαρύς κι ασήκωτος ο γελωτοποιός λαϊκισμός. Πολύ πιο επικίνδυνος από τον σκέτο
Εντάξει γιατρέ μου, υπάρχει αυτή η συνθήκη που σε κάνει να γελάς όταν βλέπεις κάποιον να πέφτει. Κι εγώ όταν πέφτω, πρώτα γελάω και μετά ψάχνομαι που χτύπησα. Δεν νομίζω όμως ότι όσοι γελάνε με το Αλ Τσαντίρι γελάνε γι’ αυτό τον λόγο. Γελάνε γιατί τα πιστεύουν. Και τα πιστεύουν, γιατί είναι άνθρωποι κουρασμένοι, ρημαγμένοι και άρα έτοιμοι να πιστέψουν ό,τι χαϊδεύει τα αυτιά τους. Και να ανακηρύξουν Μεσσία αυτόν που τους τα λέει.
Ποιος ηθοποιός, ποιος Αριστοφάνης που λέει και η διαφήμιση. Μεσσίας – πλασιέ νομίζω ότι ήθελε να γίνει ο Λαζόπουλος όταν ήταν μικρός. Πλασιέ σεναρίων συνωμοσίας. Και τα κατάφερε! Καλλιεργώντας τη δεύτερη ιδιότητα κατόρθωσε να του απονεμηθεί πανηγυρικά η πρώτη. Και να το σαράντα και δύο.
Θα μου πεις γιατρέ μου, στην τηλεόραση ψηφίζει ο κόσμος ανά λεπτό. Γιατί ανά λεπτό μετριέται η τηλεθέαση. Εδώ νόμος είναι το δίκιο του τηλεθεατή. Σωστός! Γιατί όμως ο κόσμος, που γελούσε μερακλωμένος από το δίκιο του, χειροκροτούσε και όταν ο Λάκης διάβαζε το κατά Παππά τηλεοπτικό ευαγγέλιο; Οταν υποστήριζε ότι τηλεοπτικό δίκιο είναι ο νόμος του υπουργού; Α, κατάλαβα. Δεν είναι της δικής σου ειδικότητας…
Δύσκολα τα πράγματα, λοιπόν, γιατρέ μου. Η οθόνη βουλιάζει. Οχι επειδή είναι πολλά τα κανάλια. Επειδή είναι βαρύς κι ασήκωτος ο γελωτοποιός λαϊκισμός. Πολύ πιο επικίνδυνος από τον σκέτο. Και μαζί βουλιάζει η Ελλάδα ολόκληρη…