Σήμερα θυρωροί δεν υπάρχουν στις πολυκατοικίες. Αν ρωτήσεις έναν παλιό, έναν άνθρωπο που έζησε τη χούντα ή την πολυτάραχη πολιτικά δεκαετία του 1960 στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη όπου υπήρχαν από τότε μεγάλες πολυκατοικίες, θα σου πει ότι οι θυρωροί ήταν χαφιέδες. Θα σου πει «δεν πληρώνω θυρωρό για να κάθεται και να παραφυλάει πότε μπαίνω και πότε βγαίνω». Βεβαίως εμείς, τα παιδιά της Μεταπολίτευσης σκεφτόμαστε ότι δεν μπορεί όλοι οι θυρωροί να ήταν χαφιέδες. Αλλά πάλι να πληρώνεις και έναν μισθό στα κοινόχρηστα παραπάει.
Τελικά τη θέση του θυρωρού στη μεταπολίτευση την πήραν οι διαχειριστές. Ενας (δύστυχος) ιδιοκτήτης κάποιου διαμερίσματος αναλαμβάνει τα οργανωτικά και της προμήθειες όλης της πολυκατοικίας. Συγκαλεί συνελεύσεις, ακούει τα παράπονα, δέχεται τις μπηχτές ότι βουτάει τα λεφτά των κοινοχρήστων, τρώει στη μάπα τις κατηγορίες ότι ξοδεύει τα λεφτά σε ανούσια πράγματα κτλ.
Και μετά ήρθαν οι απρόσωπες εταιρείες διαχείρισης. Σήμερα, στις περισσότερες πολυκατοικίες, αυτές εκδίδουν τα κοινόχρηστα και αυτές τα εισπράττουν. Αυτές αγοράζουν πετρέλαιο ή πληρώνουν το φυσικό αέριο. Επίσης ενίοτε αυτές μια μέρα βαράνε το πιστόλι, και τρέχουν μετά οι ένοικοι στα δικαστήρια.
Και φτάνουμε στη μνημονιακή εποχή της εξίσωσης στην τιμή του πετρελαίου θέρμανσης με το πετρέλαιο κίνησης. Εν γένει τα κοινόχρηστα για τη θέρμανση τους χειμερινούς μήνες αγγίζουν ή ξεπερνάνε το κατοστάρικο. Σήμερα λοιπόν, τα σπίτια είναι παγωμένα.
Το να είσαι μπαταχτσής είναι άσχημο πράγμα. Από την άλλη είναι φυσικό, όταν είσαι άνεργος ή δουλεύεις part time ή τα έσοδά σου έχουν μειωθεί κατά 50% τουλάχιστον, να μην μπορείς να πληρώσεις όλους τους λογαριασμούς οι οποίοι ολοένα και αυξάνονται με νέα κυβερνητικά διατάγματα και τροποποιήσεις.
Πλέον πληρώνεις τα απαραίτητα -αυτά που αν δεν τα πληρώσεις θα έχεις μπλεξίματα ή δεν θα μπορείς να δουλέψεις: εφορίες, ΕΦΚΑ, τηλεφωνία-ίντερνετ. ΕΥΔΑΠ δεν πληρώνεις διότι δεν σου κόβουν το νερό και ΔΕΗ ρυθμίζεις, διότι τα τιμολόγια είναι ιλιγγιώδη. Οσο για τα κοινόχρηστα πηγαίνουν στις καλένδες. Διότι αποφάσισες να βολευτείς όπως όπως με μια σόμπα αντί να πληρώνεις για κεντρική θέρμανση (τις ώρες που δεν είσαι στο σπίτι σου).
Πέρασαν αρκετοί χειμώνες σε αυτή την κατάσταση. Τουλάχιστον πέντε. Και έχει αρχίσει να συσσωρεύεται η αγανάκτηση, όπως συσσωρεύεται η υγρασία πάνω στα παγωμένα ντουβάρια των διαμερισμάτων. Η αγανάκτηση όμως σήμερα δεν στρέφεται πια κατά της κρίσης, της λιτότητας, της αδικαιολόγητης αύξησης στην τιμή του πετρελαίου ή του αερίου. Ούτε στρέφεται εναντίον των μνημονιακών κυβερνήσεων που επιβάλουν απάνθρωπα μέτρα για τους πολίτες.
Η αγανάκτηση των ενοίκων των πολυκατοικιών, οι οποίοι νιώθουν απολύτως μόνοι και αβοήθητοι μέσα στο πολιτικό και οικονομικό μπάχαλο που ζούμε, στρέφεται σήμερα εναντίον των γειτόνων τους.
Στις συνελεύσεις πια ακούγονται ατάκες του στιλ: «Σε βλέπω τα Σάββατα που βγαίνεις… Επιστρέφεις ξημερώματα Κυριακής. Λεφτά για ποτά έχεις, λεφτά για κοινόχρηστα δεν δίνεις». Επίσης «Σε έχω δει να παρκάρεις το αυτοκίνητό σου σε ιδιωτική θέση πάρκινγκ. Λεφτά για πάρκινγκ έχεις. Λεφτά για κοινόχρηστα δεν έχεις». Τα πιο πάνω μου τα μετέφερε ο κουρέας της γειτονιάς μου, όπως του τα είπαν πελάτες του που πήγαν να κουρευτούν. Στη δική μου πολυκατοικία επίσης φέτος δεν είχαμε θέρμανση. Ετσι προέκυψε η κουβέντα για τα κοινόχρηστα.
Και φυσικά αυτό που μου είπε ο κουρέας των Ιλισίων δεν συμβαίνει μόνο στη γειτονιά μου. Μάλιστα σε περιπτώσεις όπως αυτή του ακόλουθου σημειώματος που πέτυχε ένας γνωστός μου στα social media, οι κατηγορίες αναρτώνται στο ασανσέρ σαν ανακοινώσεις του Μεγάλου Αδελφού:
«Για καφέδες και έτοιμα φαγητά με delivery, για περιποίηση άνω και κάτω άκρων του σώματος, για μετακινήσεις με ραδιοταξί, για περιποίηση μαλλιών και για την καλοπέραση, λεφτά υπάρχουν. Για την πληρωμή των κοινοχρήστων λεφτά δεν υπάρχουν».
Ευτυχώς τώρα μπαίνει η άνοιξη και μάλλον όλα αυτά θα ξεχαστούν. Αλλά κάτι μου λέει ότι από το επόμενο φθινόπωρο, έτσι και σε πετύχει ένοικος να επιστρέφεις ξημερώματα από μπαρ ή να μπαίνεις στην είσοδο της πολυκατοικίας με φτιαγμένο μαλλί και βαμμένα νύχια την έβαψες!