Πάνω σε μικρή εξέδρα, στη σκηνή θεάτρου, στην πίστα, στο κέντρο μίας αίθουσας. Συνήθως ο άνδρας ανασηκώνει ελαφρώς τον λαιμό, όπως η κότα όταν πίνει νερό. Ξεροβήχει και με το αριστερό χέρι σιάζει ενστικτωδώς τη γραβάτα ή τη ζώνη στο παντελόνι. Το δεξί κρατάει το μαχαίρι, το οποίο ενίοτε επιδεικνύεται συνοδευόμενο από χιούμορ παλαιάς αισθητικής. Κάτι σχετικό με κοψίματα, μαχαιριές ή και σφαγές, αν και το τελευταίο ακολουθεί καλύτερα την τελετουργική κοπή καρπουζιού.
Αμέσως μετά, το δεξί χέρι κατεβαίνει σε ορθή γωνία στο ύψος της μέσης και σχηματίζει το σταυρό επάνω στο αφράτο σώμα μίας βασιλόπιτας. Η κίνηση του ανδρός θυμίζει είτε την ευχέρεια με την οποία ένας πολιτικός καριέρας χρησιμοποιεί το ψαλίδι των εγκαινίων, είτε την άνεση του χειρουργού όταν αποκαλύπτει, κυριολεκτικώς, τον εσωτερικό κόσμο του ασθενούς του. Στο σημείο αυτό, ο άνδρας, λέει μερικές ευχές, ζητώντας υγεία, ευημερία και επανάληψη της ίδιας σκηνής, ακριβώς έναν χρόνο μετά.
Ακολουθεί ο τεμαχισμός της πίτας και η αφαίρεση των κομματιών από το σώμα της. Το πρώτο κομμάτι είναι του Χριστού. Πάντα. Το δεύτερο ίσως αφιερωθεί, σαν αρχαίο σφαχτό, στον Αγιο Βασίλειο. Και μετά ακολουθεί το κόμμα ή ο σύλλογος, το γραφείο, οι συνεργάτες και πάει λέγοντας. Ο άνδρας κάνει τη ζωή του κομμάτια ή, καλύτερα, την αντιστοιχίζει σε κομμάτια. Αν τα κομμάτια είναι πολλά, δίπλα του υπάρχει και ένα χαρτί, πάνω στο οποίο σημειώνεται η σωστή σειρά κοπής. Και δίπλα στον άνδρα προσέρχεται νεαρά, επιφορτισμένη με την παραλαβή των κομματιών, την τοποθέτηση τους στην προβλεπόμενη διάταξη και, κυρίως, την διερεύνηση του εσωτερικού τους για το πολυπόθητο φλουρί. Η νεαρά χρησιμοποιεί μικρό μαχαίρι, αλλά όσο εξελίσσεται η διαδικασία, τόσο απαλλάσσεται από τις αναστολές που δεν της επέτρεπαν, στην αρχή, να αξιοποιήσει την ευλυγισία των δαχτύλων της.
Υπάρχει φυσικά και ένας αριθμός ανθρώπων, μεγάλος ή μικρός, αντίστοιχος της εμβέλειας του ανδρός με το μαχαίρι. Θα πάρουν και αυτοί το κομμάτι τους. Αν δεν προέλθει από την πίτα που κόβει ο άνδρας, ίσως είναι τυποποιημένο, μέσα σε σακουλίτσα, όπως εκείνα τα τσουρέκια που δίνουν στα μνημόσυνα. Πήγαν στην εκδήλωση επειδή, απλώς, έπρεπε. Μήπως θέλουν κάτι από τον άνδρα; Ισως πάλι να είναι επαγγελματική υποχρέωση, μπορεί και χαρά, στην ετήσια εκδήλωση του σωματείου, εκεί που όλοι δείχνονται όπως θα ήθελαν να φαίνονται. Μεσόκοπα ζευγάρια με τις κυρίες λιγομίλητες και να κοιτάζουν μπροστά με τρόπο που λες ότι είναι μόνες τους στον κόσμο. Κύριοι που χειροκροτούν, γελούν μεταξύ τους. Και φωτογράφοι που δεν προλαβαίνουν να μαζέψουν όλες τις εικόνες.
Και πάει έτσι αυτό, μέχρι το τέλος Φεβρουαρίου, αν και φέτος θα έρθει η Σαρακοστή και θα τελειώσει νωρίτερα. Με καλλιγραφικές προσκλήσεις που έρχονται με e-mail, με στημένες φωτογραφίες, με ευχές που δεν ακούει και δεν πιστεύει κανείς. Αρχίζει η καταραμένη περίοδος της βασιλόπιτας.