Στον Γιώργο Χρονά είχα πάντα μεγάλη αδυναμία – και δεν το ξέρει. Μαζί με όλα τα αριστερά, αριστερίστικα, αναρχοαυτόνομα έντυπα που αγόραζα την δεκαετία του 80 έχωνα πάντα μέσα και ένα «Οδός Πανός». Κάποιες φορές τον έκρυβα και κάποιες άλλες τον πρόβαλα, για να δείξω ίσως ότι εγώ διέφερα λιγάκι. Έτσι «Η γυναίκα της Πάτρας» δεν μου ήταν άγνωστη. Την είχα διαβάσει σε συνέχειες στο «εργοτάξιο εξαιρετικών αισθημάτων» (όλα τα έχω!) και μετά είχα αγοράσει και το βιβλίο. Είχα ζηλέψει βέβαια πολύ. Που δεν ήμουν εγώ ο Χρονάς και δεν είχα βρεθεί εγώ στο ερειπωμένο σπίτι της Πανωραίας να καταγράφω τη ζωή της.
Πηγαίνοντας λοιπόν στο θέατρο Βασιλάκου ήξερα τι θα δω σε σημείο μάλιστα που κινδύνευα να βαρεθώ λιγάκι. Μόνο που δεν είχα υπολογίσει την παρουσία της Ελένης Κοκκίδου. Η κυρία Κοκκίδου έχει πάρει βραβεία γιαυτή την ερμηνεία και κάποιοι έχουν γράψει ότι είναι ο ρόλος της ζωής της. Είναι κάτι παραπάνω: Η Κοκκίδου είναι η γυναίκα της Πάτρας και η γυναίκα της Πάτρας είναι η Κοκκίδου. Όταν τελείωσε η παράσταση την κοιτούσα και αναρωτιόμουν αν θα απαλλαχθεί ποτέ από αυτή την απόλυτη ερμηνεία. Αν την εγκαταλείπει κάθε φορά που φεύγει από το θέατρο ή την ακολουθεί στο σπίτι, στους φίλους, στις γιορτές, στις διακοπές το καλοκαίρι.
Οι σκηνοθετικές παρεμβάσεις της Λένας Κιτσοπούλου δεν κατάλαβα πόσο και που βοηθούσαν την ιστορία να εξελιχθεί. Σε κάποια σημεία (όπως ας πούμε οι παραμορφωτικοί καθρέφτες) της έδινε ώθηση σε άλλα (όπως η κυκλοφορία πάνω στη σκηνή ενός τραβεστί με κόκκινες γόβες) σε αποσπούσε και σε διέκοπτε. Πάντως η Κιτσοπούλου είναι φανερό ότι αγάπησε και αυτή όπως και εμείς παιδιά, τη Γυναίκα της Πάτρας. Και σωστά γράφει στο πρόγραμμα ότι «η Πανωραία δεν είναι πουτάνα (…) μας διδάσκει ότι πουτάνες είμαστε κι εμείς που είμαστε ‘’καθώς πρέπει’’ – το επάγγελμα σου το αγαπάς και πολύ συχνά το ‘’πουλάς’’ είτε για να επιβιώσεις είτε για να αναγνωριστείς, ακριβώς όπως κάνουμε κι εμείς στη δουλειά μας».
INFO: Η Γυναίκα της Πάτρας
Θέατρο Βασιλάκου
Πλαταιών και Προφήτου Δανιήλ 3
210 3467735