Κάτι αδιόρατο υπάρχει στον αέρα – το νιώθετε; – κάτι υπάρχει στις ψυχές μας που δεν μπορούμε να πάμε απαλλαγμένοι και με καθαρές ψυχές προς τα Χριστούγεννα.
Τα Χριστούγεννα, είτε πιστεύεις, είτε όχι, όπως το έχω εγώ στο μυαλό μου, είναι ένα ορόσημο, ένα χρονικό όριο που όλοι βάζουμε στους εαυτούς μας, για να αλλάξουμε κάτι – βασικά – στον χαρακτήρα μας. Να πάρουμε νέες αποφάσεις, να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, όπως κι αν το έχει σηματοδοτήσει ο καθένας μέσα του.
Προσπαθώ λόγω εκπομπής να ασχοληθώ με το νομοσχέδιο-σκούπα και βαριέμαι απίστευτα. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά – ακόμα – τρεις ημέρες πριν από τα Χριστούγεννα, δεν τα έχω νιώσει μέσα μου. Ίσως επειδή γύρω μου υπάρχουν τόνοι από λαμαρίνες που μποτιλιάρονται σε κάθε πιθανό και απίθανο δρόμο, ίσως επειδή τα σκουπίδια έχουν ξεχειλίσει από τους κάδους απορριμμάτων, στο πιο σουρεάλ χριστουγεννιάτικο ντεκόρ που έχει δει ποτέ ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Ίσως, τελικά, δεν μπορούμε να πάμε με όρεξη προς τις γιορτές, επειδή – πολύ απλά(;) – δεν υπάρχει το βασικό συστατικό μιας γιορτής. Η χαρά, δηλαδή…
Ξαφνικά, κι ενώ τα σύννεφα κυνηγιούνται με τον ήλιο, σαν μπάτσοι της Δημοτικής Αστυνομίας με πλανόδιους μικροπωλητές, όλα γύρω μου φωτίζονται. Αφού οι άλλοι γύρω μου δεν είναι καλά, αποφασίζω στη στιγμή να αλλάξω τη διάθεσή μου, να σκεφτώ θετικά, να πω ότι όλα θα πάνε καλύτερα, ότι δεν έχουν τελειώσει όλα.
Κάνε, λοιπόν, το ίδιο. Και πού ξέρεις, αν το πιστέψουμε όλοι, μπορεί το Σύμπαν να γεμίσει με θετική ενέργεια και να αλλάξουν όλα. Κάτι παραπάνω ξέρει αυτός ο αλήτης ο Κοέλο… Βάζω δυνατά στα ακουστικά μου το "I ΄m still standing” του Elton John", ανάβω τσιγάρο, σφυρίζω και τραγουδάω μόνος μου, κουφάλες δεν ξοφλήσαμε, τα όνειρα των εραστών δεν σβήνουν…