Μπορεί κάποιος να με διαφωτίσει, να με ξεστραβώσει, να μου εξηγήσει; Σε ποιά πόλη ζω; Σε ποια χώρα; Μήπως στο Μπάϊροϊτ; Μήπως στο Βερολίνο; Στη χώρα που γνωρίζουν οι κάτοικοί της απ έξω κι ανακατωτά τα άπαντα, όλες τις περφόμανς του Μπομπ Γουίλσον και σφυρίζουν στην μπανιέρα Κουρτ Βάιλ ή σε αυτή που εγώ νόμιζα ότι βρίσκομαι όπου όλοι ασπαίρουν στη Γιουροβίζιον (που σαν τσίχλα έχει κολλήσει εδώ και μια πενταετία και βάλε στο παπούτσι μας και χτίζει καριέρες;) και διάβάζουν γυναίκες πεζογράφους οι οποίες δίνουν και τον αριθμό του κινητού τους στο αυτί των βιβλίων τους;
Από πού προκύπτει η απορία; Ακουσα άναυδη ότι τα εισιτήρια όλων των παραστάσεων της Όπερας της Πεντάρας υπό Μπομπ Γουίλσον εξαντλήθηκαν σε μία ημέρα. Κι ας μη μου απαντήσει κανείς το αφελές “είναι άλλο κοινό”. Όχι δεν είναι άλλο γιατί πρώτον δεν είμαστε Νέα Υόρκη και δεύτερον και κυριότερο τις μεγάλες εμπορικές επιτυχίες δεν τις κάνουν οι happy few, δεν αρκούν οι λίγοι που γνωρίζουν, ενημερώνονται, παρακολουθούν, νοιάζονται έξω από μόδες να κλείσουν δια μιάς όλα τα εισιτήρια 5-6 παραστάσεων. Εκτός κι αν αυγάτισαν οι λίγοι και εκλεκτοί, πράγμα που θα με κάνει πρώτη να πανηγυρίσω. Εύχομαι να ναι αυτός ο λόγος κι όχι ας πούμε η ελληνική ξιπασιά: θυμούμαι προ ελαχίστων ετών ίσως και πέρυσι στο Μέγαρο Μουσείο, μεγάλες ορχήστρες να παίζουν σε άδεια καθίσματα επειδή ακριβώς οι χορηγοί τους δεν ήταν τόσο περίλαμπροι (κοινώς γκλαμουράτοι) ώστε να θεωρείται κοινωνικά επιβεβλημένο (κοινώς must) να είσαι κι εσύ εκεί.