Τι θυμήθηκα τώρα… Μια στρογγυλοπρόσωπη συμφοιτήτριά μου, που τότε έλεγε με πείσμα και αυτοπεποίθηση: «Εγώ τον Στέφανο θα τον κάνω δικό μου, σου λέω, και έχω βρει και τον τρόπο». Καμία σχέση η στρογγυλοπρόσωπη με τον Στέφανο, ο οποίος ήτο παίδαρος περιωπής! Δεν πολυκατάλαβα τι έλεγε, είναι η αλήθεια, δεν πολυέδωσα και σημασία στα λεγόμενά της, διότι είχα και τα δικά μου και σε τελική ανάλυση δεν με πολυενδιέφερε η κοπέλα, την οποία θεωρούσα κάπως βλαχούλα εμφανισιακά -καταγόταν από ένα χωριό της Λαμίας, είχε έντονη την προφορά του τόπου της, την ακαλαισθησία του ντυσίματός της, διέθετε ένα ροδοκόκκινο στρογγυλότατο πρόσωπο, που μου θύμιζε τη θειά μου τη Βασιλική, όταν μάζευε ελιές στα χωράφια. (Εξηγούμαι για το «βλαχούλα»: δεν έχω πρόβλημα με τους βλάχους στην καταγωγή, αλλά με τη βλαχοειδή συμπεριφορά). Σκέφτηκα, μόνο, φευγαλέα: «Κοίτα σιγουριά η βλαχούλα» κι έκανα το καλό, ως δεινή ακροάτρια, να την ακούσω.
Μια μέρα, λοιπόν, βλέπω εκ τού μακρόθεν στο γνωστό καφενεδάκι στο δασάκι της Πανεπιστημιούπολης, τη συμφοιτήτρια-βλαχούλα να νταραβερίζεται με μια τσιγγάνα. Πλησίασα, όχι πολύ κοντά, γιατί έχω μια ενδόμυχη αποστροφή, όχι στους αθίγγανους, αλλά στους τρόπους που χρησιμοποιούν για να πείσουν τις αφελείς, αμόρφωτες και κουτοπόνηρες γυναικούλες, εφαρμόζοντας για να επιβιώσουν όλα όσα τούς μεταδίδονται από γενιά σε γενιά. Αντιλαμβάνεστε. Καφέδες, φλιτζάνια, χαρτοριχτρούδες και χειρομαντούδες. Α, εφαρμόζουν και τα μαγιλίκια, λένε για κάτι λάδια καμμένα, κάτι κεριά, κάτι σαπούνια. Έχω την αίσθηση ότι αυτές οι τσιγγάνες μιλούν με τον διάβολο, υπόσχονται στις βλαμμένες, αφελείς γυναικούλες τα πάντα, στο όνομα του έρωτα, της ζήλειας, της ηλιθιότητας και καταφέρνουν με απίθανη μαεστρία να ξεπαραδιάζουν άνδρες και γυναίκες χαμηλού πνευματικού, μορφωτικού και ψυχικού επιπέδου. Εκείνους και εκείνες που παρουσιάζουν αδυναμία ενσωμάτωσης στο κοινωνικό σύνολο, ουσιαστικά. Τα γίδια που λέμε.
Στην αθλιότητα που πρωτοέβλεπα στη ζωή μου, επέδειξα αρχικά εσωτερική άμυνα, αλλά, έλα που η περιέργειά μου με έκανε να πλησιάσω, τουλάχιστον για να μπορώ να βλέπω καθαρά, χωρίς να με αντιληφθούν. Σιγά, μήπως δεν με έπιανε το διαολεμένο μάτι της γύφτισσας. Μου έκανε ένα νεύμα, πλησίασα ως υπνωτισμένη διατηρώντας την απόσταση ασφαλείας για τα δικά μου δεδομένα και μ’ έναν κόμπο στην ψυχή κοιτούσα μισοκλείνοντας τα μάτια. Είδα να κρατά δύο κομμάτια κλωστής, με τα οποία έκανε κάτι, μουρμούρισε και κάποια λόγια και, αμέσως, με μια κίνηση τα δυο κομμάτια κλωστής έγιναν ένα! Εκεί γούρλωσα τα μάτια. Με σατανικό χαμόγελο και αντίστοιχο βλέμμα η μάγισσα, γιατί δεν μπορεί να ήταν κάτι άλλο, είπε στη χαζοχαρούμενη, βλάχα-συμφοιτήτριά μου: «Αύριο θα τον έχεις δικό σου». Στο σημείο αυτό την «έκανα» τρέχοντας…
Την άλλη μέρα είδα τη βλαχούλα με τον Στέφανο χέρι χέρι. Χαμογέλασα μειδιώντας και έσκυψα το κεφάλι. «Μα πώς, με ρώτησε η φίλη μου απογοητευμένη, ο παίδαρος με τη βλάχα; Οι πουτάνες κι οι τρελές έχουν τις τύχες τις καλές», κατέληξε στοχάζοντας. Την κοίταξα κάπως. Δεν της αποκάλυψα το παρασκήνιο.
Στην ηλικία των 20 αναρωτήθηκα πολλές φορές αν τελικά αυτές οι μαγγανείες, μαγείες και παπαρομαγειρίες έχουν αποτέλεσμα και αξίζουν τον κόπο. Με γαργαλούσε η μέθοδος, αλλά και η αποτελεσματικότητά της. Και 'κει που έχω λάβει αποφάσεις ζωής, συναντώ τη βλαχούλα. Κλαμμένη, δαρμένη και δυστυχισμένη. «Ο Στέφανος με έβρισε και με χαστούκισε», μου είπε εξομολογητικά.
«Τι του 'κανες;» τη ρώτησα και μετά κατάλαβα πως ήμουν δηκτική.
«Τίποτα, στα καλά καθούμενα», απάντησε.
«Τι θα κάνεις;», την ξαναρώτησα.
«Ξέρω εγώ πού θα πάω», απάντησε και χάθηκε.
Α, ρε αθάνατο, βλακώδες, κουτοπόνηρο, γυναικείο πνεύμα. Το’ χει η φύση μας φαίνεται. Να μας αρμέγουν οικονομικά οι δόλιες και οι απατεώνισσες.
ΥΓ.: βρε, δεν θες άθελά μας να τα ακουμπάμε σε τσιγγάνα; Τόσα λεφτά που μας αρμέγουν και χωρίς αντίκρισμα, μόνο γύφτισσα μπορεί να τα μαζέψει. Άσε που προσπάθω να θυμηθώ τι συμφωνία έκανα… Και χωρίς λεφτά και χωρίς αποτέλεσμα. Στον ύπνο θα μας πιάσανε τα λαμόγια, για να μας ξεζουμίσουν.
Ξυπνάτε, χριστιανοί. Και μουσουλμάνοι και καθολικοί και προτεστάντες και βραχμανοί και βουδιστές και ινδουιστές. Τα τέρατα πολλά και, αν τα κοιτάς, κινδυνεύεις να τους μοιάσεις. Αυτό μου 'λειπε τώρα. Να σκάσω μύτη στον δρόμο με τη σκισμένη παντόφλα, τη μαντίλα στο κεφάλι και το χρυσό δοντάκι στο στόμα.
Αχ, τι άλλο θα θυμηθώ!