Το πλάσμα ισορροπεί σε ξυλοπόδαρα. Τακούνια τα λένε αλλά είναι τόσο θηριωδώς ψηλά, που εγώ «ξυλοπόδαρα» θα τα αποκαλώ. Τα πλάσματα ισορροπούν σε ξυλοπόδαρα. Τα φοράνε από το πρωί ως το βράδυ, ανεβοκατεβαίνουν σκάλες και σκάλες, νομίζουν ότι έχουν γίνει δεύτερη φύση τους. Νομίζουν. Το ένα τους μάτι, διατηρώντας μνήμη ανθρώπινου σώματος… Το άτιμο, το ένα μάτι… Έχει ενσωματωμένο τον φόβο, του γκρεμοτσακίσματος ή άλλως του σουροκουβαλιάσματος ή και σαβουρώματος. Το άλλο μάτι έχει ενσωματωμένο καθρέπτη. Ακόμα και αν μιλάει με άλλον άνθρωπο, ακόμα και τότε, νομίζεις και πάλι ότι αυτοκαθρεπτίζεται. Καθρεπτίζει τον ναρκισσισμό, το ερώτημα σε διαρκή εγρήγορση επιβεβαίωσης: «Καθρέπτη, καθρεπτάκι μου, ποια είναι η πιο ωραία; Εγώ!». Δηλαδή ερωτά και απαντά αυτόματα,η ίδια στον εαυτό της.
Aλλο χαρακτηριστικό του πλάσματος/των πλασμάτων είναι, η ακινησία του σβέρκου. Λόγω χτενίσματος και βάρους μαλλιών. Προσομοιάζει/προσομοιάζουν με λύκο, καθώς για να στρέψουν το κεφάλι, για ν’ ακούσουν για παράδειγμα τον διπλανό τους, πρέπει να στρέψουν τους ώμους μαζί με το κεφάλι ή καλύτερα να μετακινήσουν όλο το σώμα. Όλα αυτά συμβαίνουν, προκειμένου να μην κουνηθεί το κεφάλι αυτόνομα, με τραγικό κίνδυνο να χαλάσει το μαλλί. Το μαλλί είναι ψεύτικο ή έτσι μοιάζει να το χειρίζεται/το χειρίζονται, εξ ου και χαϊδεύει/χαϊδεύουν συνεχώς τις τρίχες τους, καθ’ όλο το μήκος τους, ως να μην το πιστεύουν.
Υπάρχουν και άλλα ψεύτικα επάνω της/τους. Φρύδια, βλεφαρίδες κάστορα, μύτη, χείλια, μπορεί και φακοί ματιών. Για την ακρίβεια δεν γνωρίζεις πού τελειώνει ο άνθρωπος και πού αρχίζει το θέατρο ΝΟ.
Να μην ξεχάσω και τα νύχια. Επίσης ψεύτικα και τόσο εξωανθρώπινα τεράστια, μάγισσας του παραμυθιού, που το έρμο χέρι τρομάζει και αντιδρώντας, τινάζει δυσκαμψία δακτύλων. Προσέξτε, ό,τι πιάνουν, το πιάνουν με ίσια δάκτυλα. Ένα φλυτζάνι με τσάι για παράδειγμα ή το πιρούνι για να φάνε.
Βεβαίως υπάρχουν και άνδρες στην ατμόσφαιρα. Αλλά υφίστανται, ως οι άνδρες στο μπαλέτο. Κυρίως για να υποβαστάζουν την μπαλαρίνα να κάνει τις φιγούρες της, τα σκέρτσα της, τις φούρλες της στον αέρα. Κυρίως αέρα. Μόνο αέρα κοπανιστό. Ποτέ έδαφος. Εντάξει! Κάποτε κάνει και ο έρμος άνδρας κάτι σε άλμα. Τινάζει τα φτερά του όπως ο κόκορας, μιμείται πέταγμα, χαλάει τον κόσμο… Εντάξει! Πες του ότι πετάει, πες του ότι κάνει και το μεγαλύτερο άλμα στον πλανήτη, να ησυχάσει, να πάρει κι αυτός χαρά. Αλλά το παιχνίδι είναι στα χέρια του πλάσματος που περιέγραψα πιο πάνω ή έστω, έτσι νομίζει το πλάσμα και αυτοκαμαρώνει. Τινάζοντας το μαλλί της ως ουρά αλόγου και αποχωρώντας με κεφάλι και κορμό ίσιο ως κούτσουρο.
Μα τι με έπιασε σήμερα, μπορεί να αναρωτιέστε, με αυτό το πλάσμα; Το ειρωνεύομαι; Προς Θεού. Δεν θέλω τέτοια παρεξήγηση. Δεν είμαι καν άξια. Για την ακρίβεια να ομολογήσω, ότι δεν παράγω κανένα συναίσθημα. Θα ήθελα αλλά δεν στεργιώνω σε ένα καθαρό συναίσθημα. Το ψάχνω. Θα έλεγα μέχρι στιγμής, ότι παρατηρώ, μόνο παρατηρώ, με ενδιαφέρον. Την εξάπλωση τοιούτων πλασμάτων. Κυκλοφορούν σε εκατομμύρια αντίτυπα. «Πνίγουν» αργά και σταθερά τον μισό πλανήτη. Το τεμάχιο πλανήτη των χορτασμένων… Το άλλο μισό, άστο! Έχει αγώνα άλλου είδους. Τα συναντάω τα πλάσματα συνέχεια δίπλα μου, μπροστά μου. Στο σούπερ μάρκετ, στο σχολείο για να πάρουν βαθμούς του τέκνου τους (με τριαντάποντο), στις υπηρεσίες, στο βουνό, στη θάλασσα, στον κάμπο. Στην ξεπερασμένη τηλεόραση, στα «φρέσκα» μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Συχνά σκέφτομαι, ότι κάποτε οι τρανς προσπαθούσαν να μοιάζουν με γυναίκες, στις ημέρες μας οι γυναίκες προσπαθούν ασμένως να μοιάζουν με τρανς. Σέβομαι βαθιά τις τρανς. Παρατηρώ χωρίς συναίσθημα το διεθνές φαινόμενο-είδος «Στέλλα».