Το θέμα με το «σωματίδιο του Θεού» – που ανακάλυψαν οι επιστήμονες του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Πυρηνικών Ερευνών (CERN) – γέννησε ποικίλες, υπερφυσικές συζητήσεις, παντού. Κι αυτό ήταν το φυσικό. Δηλαδή, το φυσικό, για το υπερφυσικό.
Αν το δεις με σκέψη και χαμόγελο, κάτι σαν το «τσάι και συμπάθεια» – στο πιο ελαφρύ του, όμως – όλα γύρω μας είναι τόσο σουρεαλιστικά, που εγγίζουν – δίχως καμία προσπάθεια – το όριο του υπερφυσικού.
Ανέκαθεν, έχω την αίσθηση ότι αυτό είχε και έχει ενδιαφέρον: Το υπερφυσικό. Τα γήινα, τα «φυσικά», τα πολύ κοντινά μας, τα φάγαμε, τα χωνέψαμε, δεν θέλουμε άλλο, φτάνει. Θέλουμε υπερφυσικά.
Από το μποζόνιο και την ανεξήγητη άνοδο του Χρηματιστηρίου, μέχρι την εκταφή του Αραφάτ – λόγω δολοφονίας. Από το ότι ο Σοφοκλής Σχορτσιανίτης υπέγραψε συμβόλαιο και πήγε στην ομάδα μπάσκετ του Παναθηναϊκού, μέχρι το ότι ο «Εξορκιστής» επιστρέφει, τον άλλο μήνα, στο θέατρο Γκέφεν του Λος Άντζελες.
Εντάξει, με τον Σοφοκλή κάνω πλάκα. Τα παραδείγματα, όμως, είναι αναρίθμητα. Όλα, όμως, παραμένουν – (υπερ)φυσικώς – φυσικά. Σαν να έπρεπε να γίνουν, σαν να ακολουθείται, νομοτελειακά, μια ήδη προδιαγεγραμμένη πορεία. Το πιο υπερφυσικό είναι ότι τα περισσότερα από αυτά τα δεχόμαστε όπως είναι, περνούν μπροστά από τα μάτια μας και τα θεωρούμε φυσικά. Ενώ στην πραγματικότητα είναι υπερφυσικά, πιο υπερφυσικά βγαίνεις απ’ το σώμα σου και αιωρείσαι στο Σύμπαν.
Για παράδειγμα, ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ – για το γνωστό θέμα του μποζονίου – έβγαλε μια ανακοίνωση παύλα μικρό βήμα για τον άνθρωπο, τεράστιο άλμα, όμως, για την ανθρωπότητα, αλλά και για τη Φυσική την ίδια.
Και κοίτα κάτι υπερφυσικές συμπτώσεις: Ιούλιος είναι τώρα, 20 Ιουλίου του 1969 ήταν όταν η ανθρωπότητα παρακολουθούσε – από τηλεοπτικούς δέκτες, μέσω NASA – με δέος και θαυμασμό, ταυτόχρονα, την πρώτη επιτυχή προσπάθεια υπερφυσικής προσσεληνώσεως δύο αστροναυτών με το διαστημόπλοιο «Απόλλων 11». Τότε, την αποστολή συνόδευαν μηνύματα κυβερνήσεων και ηγετών που είχε συγκεντρώσει η NASA, από διάφορες χώρες του πλανήτη. Ανάμεσα σε αυτά και το, από άλλο πλανήτη, μήνυμα της Ελλάδας: «Οι δυσκολίες που έσπασαν τα φτερά του Ίκαρου, ξεπεράστηκαν με την επιμονή για αναζήτηση του ανθρώπου να ανακαλύψει την αλήθεια, του ιδίου ανθρώπου που βλέπει σήμερα από το Φεγγάρι τη Γη, για τον οποίο η ειρήνη και η ευτυχής διαβίωση οφείλουν, από τούδε και εις το εξής, να παραμένουν κύριοι σκοποί».
Το υπερφυσικό είναι ότι, σήμερα, στην περίπτωση τη δική μας, η ευτυχής διαβίωση απουσιάζει, αφήστε μήνυμα. Όλα αυτά τη στιγμή που η ζωή – αλλά και το δικαίωμα στη ζωή και στην ευτυχή διαβίωση – θα έπρεπε να είναι δικαίωμα, όχι υποχρέωση. Γι’ αυτό, ίσως, να μας μένει πάντα αμανάτι, ευτυχώς μία υπερφυσικά καλή ερώτηση: «Πέρα απ’ όλα αυτά, τελικά, τι υπάρχει;». Η ερώτηση αυτή συμπυκνώνει τη λαχτάρα, την επιμονή, την προσμονή να δεις το παρακάτω, να πας παρακάτω, να ζήσεις σε κάτι άλλο. Σε κάτι υπερφυσικά καλύτερο.
Επιστροφή στο υπερφυσικό, λοιπόν. Και τι είναι, τελικά, φυσικό και τι αφύσικο; Το μόνο σίγουρο είναι ότι έχουμε να δούμε πολλά ακόμη, (υπερ)φυσικά και αφύσικα.
Ακούω στο repeat το δίσκο του Santana «Supernatural», έξω έχει ακόμα μεγάλο φεγγάρι και λούζει υπερφυσικά τα σπίτια αυτής της πόλης που ψιλοκοιμάται. Ίσως, όμως, ξαγρυπνούν τα μεγάλα και μικρά παιδιά που ονειρεύονται ένα μεγάλο, υπερφυσικό ταξίδι, σε άλλους κόσμους, σε άλλες ζωές.
Ωραίο φεγγάρι έχει (και) απόψε. Απ’ αυτά που νομίζεις ότι τους μιλάς και σ’ ακούν. Ναι, το ξέρω. Κι αυτό, υπερφυσικό είναι…