Διαβάζοντας τα δύο δημοσιεύματα της περασμένης Κυριακής και εκείνο της 16ης Νοεμβρίου για την κ.Γλυκερία Σιούτη, καθηγήτρια της νομικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, δεν αντελήφθην σε ποιο ακριβώς παράπτωμα υπέπεσε. Ένα άλλο νομικό γραφείο και η τότε διοίκησης της Siemens Hellas της ανέθεσαν επί αμοιβή -είναι επαγγελματίας δικηγόρος με ειδίκευση στο διοικητικό δίκαιο και πανεπιστημιακή δασκάλα- να συντάξει μία γνωμοδότηση για το αν η αμερικάνικη δικηγορική εταιρεία Debevoice & Plimpton LLP μπορούσε να έχει ανεμπόδιστη πρόσβαση στα κομπιούτερ των υπαλλήλων της γερμανικής εταιρείας στο Μαρούσι, το Κρυονέρι και αλλού.
Η γνωμοδότηση αυτή περιλαμβάνεται στη γνωστή δικογραφία –εχει καταστεί περίπου δημόσιο έγγραφο. Με τη διαδικασία αυτή ο κ Μ.Χριστοφοράκος «κερδισε» μερικούς μήνες, όχι πάνω από 3ή 4 έως την εξέταση του από την αμερικανική εταιρεία τον Οκτώβριο του 2007 και την αποπομπή του από την εταιρεία τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου. Και καλά έκανε από τη σκοπιά του. Εκείνο που είναι πιο ενδιαφέρον είναι ότι εκκρεμεί ακόμα το ερώτημα που είχαν θέσει τότε εκ μέρους του κ Χριστοφοράκου οι νομικοί σύμβουλοι της Siemens. Και επειδή αυτή η αρχή δέν ήταν και πολύ ανεξάρτητη τα τελευταία χρόνιαή μάλλον όπως όλες οι ανεξάρτητες «αρχές» είχε μία στενή σχέση με το υπουργείο Εσωτερικών που είχε μία «αδυναμία»με τις «ανεξάρτητες» αρχές σε άλλη κατεύθυνση θα έπρεπε να στραφεί η δημοσιογραφική έρευνα και όχι προς την κατεύθυνση της κας Σιούτη, αλλά στην κατεύθυνση του ερωτήματος γιατί δέν ασχολήθηκε με αυτό το θέμα η αρχή.
Το «πρώτο Θέμα» επανέρχεται και επικαλείται αυτήν την εβδομάδα και άλλες υποθέσεις που είχε αναλάβει η κα Σιούτη. Μερικοί συνάδελφοι παριστάνουν τώρα ότι ανακαλύπτουν ότι οι καθηγητές της Νομικής Σχολής όπως και οι καθηγητές κάθε άλλης σχολής σχεδόν έχουν παράλληλες επαγγελματικές δραστηριότητες. Δεν επιχειρηματολογούν όμως ως πρός αυτό. Και πώς θα μπορούσαν άλλωστε αν ήταν έτσι ο Νικολακόπουλος δέν θα έπρεπε να εργάζεται στις εκλογικές δημοσκοπήσεις και ο Μπακουνάκης στο Πανεπιστήμιο. Δεν είμαι σίγουρος ότι η κοινωνία μας που αμοίβει ακόμα τους πανεπιστημιακούς με ψίχουλα, θα ήταν πλουσιότερη.
Είναι άλλης τάξης ζήτημα το κατά πόσο οι προηγούμενοι εντολείς της κας Σιούτη έχουν ή μπορεί να έχουν σχέση με την παρούσα δραστηριότητά της. Δεν νομίζω άλλωστε ότι εκεί στράφηκε η «έρευνα» των ανθρώπων του «Θέματος». Εκεί θα βρισκόταν το πραγματικό conflict of interests ανάμεσα στον δημόσιο ρόλο μιας λειτουργού και στην ιδιωτική επαγγελματική του δραστηριότητα. Φυσικά στις συνθήκες της πολύ-απασχόλησης μιας μικρής και κατακερματισμένης αγοράς αυτό το conflict είναι τρόπον τινά προγραμματισμένο.
Ένα άλλης τάξης ζήτημα είναι και το πώς θα πρέπει ένας λειτουργός όπως η κα Σιούτη να υπερασπίζεται τον εαυτό της αλλά και πώς την υπερασπίζεται ο μηχανισμός στον οποίο ανήκει. Δέν ήταν για παράδειγμα πολύ έξυπνη η παρατήρηση ότι η κα Σιούτη δέν λειτουργούσε για λογαριασμό του κ.Χριστοφοράκου αλλά για λογαριασμό της Siemens. Πρόκειται πολύ απλά για παραποίηση της πραγματικότητας. Η διοίκηση της μητρικής εταιρείας ζητούσε από την εταιρεία Debevoice &Plimpton LLP να ελέγξει την ελληνική εταιρεία. Ο κ.Χριστοφοράκος διοικούσε την ελληνική εταιρεία αλλά δέν «ηταν» η ελληνική εταιρεία. Η Siemens όπως και κάθε άλλη εταιρεία ανήκει τους μετόχους της, το μανατζμεντ απλώς διαχειρίζεται περιουσία των μετόχων. Αλλά η εντολή προς την κα Σιούτη δεν δόθηκε απο τη Siemens, όπως υποστηρίζει, διότι τότε θα ήταν σαν να επιχειρεί η Siemens να…μπλοκάρει τη Siemens.