Ο Ζοτς, ο Ζέλικο, ο «Γκαστόνε», ο Ζέλιμιρ, ο κύριος Ομπράντοβιτς, ο προπονητής μπάσκετ του Παναθηναϊκού, αποχωρεί από την ομάδα, καθώς δεν επήλθε συμφωνία με τη διοίκηση της ΚΑΕ.
Να πάρει, πώς μπορείς να ξεχάσεις 13 χρόνια επιτυχιών, τίτλων, δόξας; Πώς μπορείς να παραγνωρίσεις την αξιοπρέπειά του στην ήττα; Ο κ. Ομπράντοβιτς, βασικά, ήταν κύριος – ακόμα και στις εξάρσεις θυμού του. Φώναζε, ούρλιαζε, αλλά είχε πάντα δίκιο, δεν υπήρξε ποτέ άδικος. Όταν φώναζε, είχε εκραγεί επειδή – μέσα του – ξεχείλιζε η δικαιοσύνη.
Ο Ζοτς μας θύμισε ότι – για να είσαι και να παραμένεις πρώτος – δεν αρκεί μόνο το να κουβαλάς μια ιστορία, η οποία γερνάει μαζί σου. Πρέπει να την εξελίσσεις την ιστορία και, γιατί όχι, να τη γράφεις από την αρχή. Αν μοχθείς, αν ιδρώνεις, αν προσπαθείς με όλες τις δυνάμεις σου, κάποια στιγμή, θ’ ανταμειφθείς γι’ αυτό.
Να πάρει, πώς μπορείς να ξεχάσεις ότι ο Ζοτς, ο Ζέλικο, ο «Γκαστόνε», ο Ζέλιμιρ, ο φίλος, ο κουμπάρος, ο πολυνίκης προπονητής, αποχωρεί από τον Παναθηναϊκό;
Όσοι είμαστε φίλαθλοι του μπάσκετ – και όχι, αποκλειστικά, φίλαθλοι της εν λόγω ομάδας, θέλω να πιστεύω – δεν στεναχωριόμαστε σε σημείο μαύρης κατάθλιψης. Κι αυτό θα γίνει επειδή θα έχουμε να θυμόμαστε τα πρωταθλήματα Ευρώπης με τα «ψαρωτικά» αστέρια στη φανέλα, τα πρωταθλήματα και τα κύπελλα Ελλάδας, αλλά όχι μόνο ως περγαμηνές, ως κούπες, ως μετάλλια. Θα θυμόμαστε τους τίτλους αυτούς ως προϊόν σκληρής δουλειάς και ατελείωτης σκέψης, μέσα και έξω από τα γήπεδα, κι από τη δική του πλευρά, τη μεριά του κόουτς, που είναι σχεδόν πάντα μόνος.
Δεν λέμε «αντίο», λοιπόν. Κάπου θα συναντηθούμε ξανά, μέσα σε κάποιο τερέν, για να χαρούμε που τον βλέπουμε ξανά, τον παλιόφιλο. Κάπου θα ειδωθούμε με αυτόν τον μυστήριο τύπο και πάλι, με τον άνθρωπο που μας έμαθε τόσα πράγματα, που μας έδωσε τόσες χαρές, που μας έμαθε να χάνουμε και να κοιτάμε κατάματα τις ήττες μας. Τον κύριο αυτόν, που μας έκανε λίγο πιο κύριους.
Σε ευχαριστούμε πολύ, για όλα. Εις το επανιδείν, Ζοτς.