Κολλημένος στην κίνηση της Σόλωνος προχωρούσα αργά, πρώτη – δευτέρα, πρώτη – δευτέρα. Κάποια στιγμή είδα έναν γεράκο με μπαστούνι και καβουράκι στο πεζοδρόμιο, να περιμένει διστακτικά να διασχίσει το δρόμο, εν μέσω των νωθρά κινούμενων αυτοκινήτων. Σταμάτησα και του έκανα νόημα να περάσει, δεν θα καθυστερούσα άλλωστε έτσι όπως πηγαίναμε, σημειωτόν. Εκείνος ξεκίνησε με το μπαστουνάκι του και μέχρι να περάσει απέναντι με κοίταζε χαμογελώντας και κτυπώντας την παλάμη του στο στήθος του, μου έστελνε «ευχαριστώ» από καρδιάς. Σε μια άλλη παρόμοια κατάσταση, σταμάτησα το αυτοκίνητο να περάσει το δρόμο μια παρέα 4-5 αγοριών και κοριτσιών. Ο πιο «cool» της παρέας, μου σήκωσε τον αντίχειρα «λέγοντάς» μου κι αυτός «ευχαριστώ» σε μια άλλη αργκό. Μια άλλη φορά, ανεβαίνοντας την Κατεχάκη κολλημένος στην κίνηση, παραχώρησα προτεραιότητα σε κάποιον που έβγαινε δειλά-δειλά από ένα στενό. Ο οδηγός σήκωσε το χέρι από το παράθυρο «λέγοντας» ουσιαστικά το ίδιο πράγμα: «ευχαριστώ». Πόσες φορές δεν σας έχει τύχει κάτι τέτοιο; Πόσες φορές δεν νιώσατε λίγο πιο όμορφα όταν εισπράξατε έστω και με νοήματα την ευγνωμοσύνη ενός ξένου. Κι αντίθετα, πόσες φορές δεν νευριάσατε από μέσα σας όταν πέσατε στον τοίχο της αγνωμοσύνης;
Υπάρχουν μικρά πράγματα που μπορούμε να κάνουμε για να βελτιώσουμε την καθημερινή μας ζωή. Τον τελευταίο καιρό έχω ανακαλύψει τις ευεργετικές επιδράσεις αυτής της μικρής λεξούλας που, πρέπει να το ομολογήσουμε, δεν χρησιμοποιούμε εύκολα στην καθημερινή μας ρουτίνα. Δεν εννοώ τόσο το κατ’ επάγγελμα «ευχαριστώ» που θα σου πει ο υπάλληλος του μαγαζιού που ψώνισες ή ο σερβιτόρος του εστιατορίου που έφαγες ή ο πολιτευτής που (νομίζει ότι τον) ψήφισες. Εννοώ το αυθόρμητο και ανιδιοτελές «ευχαριστώ» ενός ξένου. Αυτό που είναι βαθιά χωμένο στην καθημερινή μας συμπεριφορά και που δύσκολα το ξεστομίζουμε, λες και μας κοστίζει κάτι.
Ένα «ευχαριστώ» φτιάχνει τη διάθεση και σ’ αυτόν που το ακούει, αλλά και σ’ αυτόν που το λέει. Είναι ευεργετικό και όταν φεύγει και όταν έρχεται. Αντίθετα, πόσο θλιβερό είναι π.χ. να δίνεις τη θέση σου σε κάποιον μεγαλύτερο στο μετρό ή να παραχωρείς προτεραιότητα στο δρόμο και αντί για «ευχαριστώ» να βλέπεις ξινισμένες φάτσες που νομίζουν ότι όλοι τους χρωστάνε; Πώς ξεριζώνεται αυτή η μικροψυχία; Νομίζω μόνο αν ποτιστεί με πολλά «ευχαριστώ».
Προσπαθώ να λέω «ευχαριστώ» σε κάθε ευκαιρία που μου δίνεται και είναι πολλές στην καθημερινή μας ζωή. Κυρίως, απέναντι σε ανθρώπους που δεν ξέρω και που πιθανώς δεν θα ξανασυναντήσω ποτέ. Δεν το κάνω για κείνους αλλά περισσότερο για μένα, γιατί κάθε ευχαριστώ που λέω διώχνει λίγη από την «κλεισούρα» του εαυτού μου. Στους δύσκολους καιρούς που ζούμε η «κλεισούρα» αυτή γίνεται όλο και πιο έντονη. Με κάθε «ευχαριστώ» που λέμε ανοίγουμε λίγο τα παράθυρα της ψυχής μας, να φύγει αυτή η «μούχλα» κι η «κλεισούρα» από μέσα. Δοκιμάστε το, πιστέψτε με αξίζει τον κόπο…