Είδα επιτέλους την Νένα Μεντή στο ρόλο της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου. Ξέρω, δεν είμαι ο πρώτος που το γράφω ίσως μάλιστα να είμαι ένας από τους τελευταίους καθότι το έργο παίζεται για τρίτη χρονιά σε ένα θέατρο στον Κεραμεικό κοντά στις γραμμές του τραίνου. «Ρεσιτάλ ερμηνείας». «Η Μεντή δεν παίζει την Ευτυχία, είναι η Ευτυχία», τέτοια διθυραμβικά είχα διαβάσει αλλά παρόλα αυτά μπήκα καχύποπτος στην αίθουσα («σπρωγμένος» από την Κατερίνα Γκίκα – ηθοποιό της παρέας μας). Άλλωστε συνήθως αλλού βαρούν οι κριτικές και αλλού οι δικές μου απόψεις.
Μιάμιση ώρα μετά χειροκροτούσα σαν τρελός την τελευταία υπόκλιση της πρωταγωνίστριας. «Μπράβο Ευτυχία» παραλίγο να φωνάξω μέσα στην χαρά μου. Τίποτα λοιπόν από όλα αυτά που έχουν ειπωθεί για την ερμηνεία της Νένας Μεντή δεν είναι υπερβολή. Όμως η επιτυχία μιας παράστασης δεν είναι ποτέ στο χέρι μιας πρωταγωνίστριας. Όλα ξεκινούν από το κείμενο – το σενάριο θα έλεγα – αυτή είναι η άποψη μου. Το σενάριο λοιπόν αυτής της παράστασης και η σκηνοθεσία της είναι εξαιρετικά! Τα υπογράφει και τα δύο, ο άγνωστος μου προσωπικά, Πέτρος Ζούλιας.
Βέβαια είχε καλή πρώτη ύλη, την Νένα Μεντή και την πειστική βιογραφία της Παπαγιαννοπούλου γραμμένη από την εγγονή της Ρέα Μανέλη. Όμως πόσοι και πόσοι (νεοέλληνες) σεναριογράφοι και σκηνοθέτες δεν έχουν χαθεί στο δρόμο προσπαθώντας να τα πουν όλα σε μια δυο ώρες; Οι περισσότεροι. Ο Ζούλιας όμως έκλεψε αριστοτεχνικά στιγμές από την κινηματογραφική ζωή της Ευτυχίας και τις έκανε θέατρο και όχι διάλεξη. Ο πόνος και η χαρά εναλλάσσονται στην σκηνή όπως στις ζωές των ανθρώπων. Και μετά είναι τα τραγούδια. Οι σοφοί στίχοι της Παπαγιαννοπούλου εμφανίζονται εκεί ακριβώς που πρέπει, χωρίς να μετατρέπουν το θέατρο σε μπουζουκτσίδικο αλλά και χωρίς να στερούν την παράσταση από την λαϊκότητα της Παπαγιαννοπούλου.
Λίγες κοινοτοπίες ακούγονται μόνο στα σημεία που η Παπαγιαννοπούλου αφηγείται την ζωή της στις «χαμένες πατρίδες» αλλά χάνονται γρήγορα και τελικά βυθίζεσαι ευτυχισμένος στην γλυκόπικρη ζωή (της).
«Περασμένες μου αγάπες /
όνειρα που σβήσατε /
με το πέρασμα του χρόνου /
την ανάμνηση του πόνου /
στην καρδιά μου αφήσατε».
ή μήπως προτιμάτε:
«Σαν τον αετό είχα φτερά
και πέταγα πολύ ψηλά.
Μα ένα χέρι λατρεμένο ένα χέρι λατρευτό
μου τα κόβει τα φτερά μου
για να μην ψηλά πετώ».
*Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου
Θέατρο Βασιλάκου
Πλαταιών και Προφήτη Δανιήλ 3 Κεραμεικός
210 3467735