Έχεις αποδεχθεί, την ήττα σου και ξέρεις ότι ο καφές στα κεντρικά σημεία της πόλης με τη συμβία σου ή ακόμα χειρότερα με το όποιο «αίσθημα», δεν είναι η ευχάριστα χαλαρή διαδικασία του καφέ με τους φίλους. Και για την περίπτωση που είσαι με τη συμβία καθ ότι «η επανάληψις είναι μήτηρ μαθήσεως», γνωρίζεις καλά ότι αυτό που βιώνεις είναι φυσική συνιστώσα της διαδικασίας «πάμε για καφέ». Αν όμως είσαι ακόμα με το «αίσθημα», απλά βιώνεις τα πρώτα στάδια της πλάνης περί προσωρινότητας και δεν το ξέρεις. Δεν το αναλύω παραπάνω, στο κάτω κάτω δεν προσπαθώ να ανακαλύψω τον τροχό.
Βρίσκεσαι λοιπόν μέσα στο κατάστημα μιας από τις πολλές αλυσίδες ρούχων που έχουν κατακλύσει τη χώρα μας τα τελευταία προμνημονιακά χρόνια. Γύρω σου βλέπεις την πραμάτεια του καταστήματος χαριτοδιπλωμένη και ταξινομημένη ανά σχέδιο, χρώμα και μέγεθος σε συνήθως καλαίσθητους πάγκους προσβάσιμους από τον οποιοδήποτε. Η μουσική παίζει δυνατά έτσι ώστε να σκεπάζει μεν τους εξωτερικούς θορύβους, αλλά και να επιτρέπει την άνετη συνεννόηση. Οι ρυθμοί αυστηρά χορευτικοί με την ευρεία έννοια. Τα καταστήματα τέτοιου είδους παρά την πρωτόγνωρη κρίση που βιώνουμε σχεδόν πάντα έχουν κόσμο. Η λογική του μάρκετιγκ που τα δημιούργησε, αυτή τα συντηρεί ακόμα. Τι ψυχή θα μπορούσε να έχει ένα μπλουζάκι των λίγων ευρώ μπροστά στην έμφυτη γυναικεία ανάγκη για προβολή; Έλα ντε…
Κάθεσαι στη γωνιά και παρατηρείς. Βλέπεις τις περισσότερο ή λιγότερο αλλόφρονες κυρίες να κάνουν όλες μα όλες ανεξαρτήτως ηλικίας, την ίδια διαδικασία κινήσεων, σα να ήτανε βρε παιδί μου κομμάτια της ίδιας χορογραφίας. Παρατηρώ την κυρία μου και περιγράφω. Μπαίνει στο μαγαζί, αγνοεί επιδεικτικά τις κρεμάστρες με τα δείγματα και πάει κατευθείαν σε όποιο πάγκο παρουσιάζει κάποιο ενδιαφέρον. Ανασκουμπώνεται και χαϊδεύει το μπλουζάκι που είναι στην κορυφή της στοίβας για να νιώσει την υφή. Μετά το πιάνει, το σηκώνει απαλά, στηρίζει την τσάντα στη μέσα πλευρά του αγκώνα για να μην την ενοχλεί και το ξεδιπλώνει τεντώνοντας τα χέρια της μπροστά και ελαφρώς ψηλά, όχι πάνω από 20 μοίρες σε σχέση με την οριζόντια. Παρατηρεί για δυο-τρία δευτερόλεπτα. Αν το μπλουζάκι συνεχίζει να έχει ενδιαφέρον, επαναλαμβάνει την ίδια διαδικασία και για την πίσω πλευρά. Μετά, και ενώ το βλέμμα της έχει ήδη κεντράρει στην επόμενη στοίβα ρούχων, αφήνει με μια μάλλον νωχελική κίνηση το μπλουζάκι, έτσι χύμα, πάνω στην αρχική του θέση και πηγαίνει στο επόμενο. Οι κινήσεις από μπλουζάκι σε μπλουζάκι επαναλαμβάνονται σαν τις εποχές του χρόνου και μάλιστα χωρίς τις όποιες αλλοιώσεις παρουσιάζονται λόγω του φαινομένου του θερμοκηπίου. Κάποτε ή ανακαλύπτει ότι το κατάστημα δεν την εκφράζει, ή ότι τελείωσαν τα μπλουζάκια προς εξέταση. Είναι η ευλογημένη ώρα που ξεκινά η διαδικασία αποχώρησης. Στατιστικά, αν θα αγοράσει κάτι θα αγοράσει το πρώτο μπλουζάκι που έπιασε στα χέρια της, αλλά βεβαίως σε περίπτωση που δεν ολοκληρωθεί η διαδικασία της εξέτασης όλου του καταστήματος αγορά δε γίνεται!
Την ίδια ώρα που η κυρία προχωρά και ανακατεύει όλο το μαγαζί, σε ένα παραδίπλα πάγκο μια υπάλληλος του καταστήματος, βαμμένη και περιποιημένη όπως προστάζει το lifestyle, προσπαθεί να ξαναδιπλώσει και να στοιβάξει όλα όσα οι πελάτισσες ανακάτεψαν. Το παράξενο είναι ότι δε δυσανασχετεί, ούτε καν δείχνει κάποιο σημάδι δυσαρέσκειας, αφού υποθέτω έχει κι αυτή αποδεχθεί ότι το παιχνίδι έτσι παίζεται. Η δουλειά της είναι να χαμογελά διπλώνοντας το μπλουζάκι που παράτησε για πολλοστή φορά η κάθε μετα-υστερικιά πελάτισσα, ενίοτε ελαφρά λικνιζόμενη υπό την ασταμάτητη νταπα-ντούπου υπόκρουση. Πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις αναρωτιέμαι γιατί ποτέ δεν υπήρξε η σκέψη να ενταχθεί το επάγγελμα της πωλήτριας στα ανθυγιεινά…
Κι ερχόμαστε στο φινάλε της σημερινής ιστορίας. Επιτέλους κάθεσαι να πιεις τον πολυπόθητο καφέ. Και χαλαρώνεις και ηρεμείς και έχεις ήδη ξεχάσει την ταλαιπωρία που τράβηξες. Μέσα σου ξέρεις καλά ότι και την επόμενη φορά τα ίδια θα συμβούν αλλά δε σε νοιάζει. Και δε σε νοιάζει και για ένα παραπάνω λόγο που προέκυψε τελευταία. Στο υποσυνείδητό σου νιώθεις σαφώς ευτυχισμένος που έχεις ακόμα την οικονομική άνεση να ταλαιπωρείς τον εαυτό σου ακολουθώντας την καλή σου στη διαδικασία αγοράς μιας απλής φτηνής μπλούζας και να πίνεις ένα καφέ σε δημόσιο χώρο…