Υπάρχουν κάποιες ειδήσεις που χτυπάνε κατευθείαν στο θυμικό σου. Χτες, διαβάζοντας την είδηση στο in.gr, το μυαλό κόλλησε για λίγο, σαν κασέτα που τη μασάει η κεφαλή: Η Sony ανακοίνωσε ότι σταματά την παραγωγή του φορητού κασετόφωνου Walkman. Μετά την απόσυρσή της από την αμερικανική και την ευρωπαϊκή αγορά, η συσκευή θα εξαφανιστεί και από τα ιαπωνικά καταστήματα, όταν εξαντληθεί το στοκ. Το πρώτο κασετόφωνο Walkman έκανε ντεμπούτο το 1979 και έχει πετύχει, μέχρι σήμερα, 220 εκατομμύρια πωλήσεις! Ήταν δημιούργημα του Ναμπουτόσι Κιχάρα, μηχανικού στο τμήμα ήχου της Sony. O τότε πρόεδρος της εταιρείας, Ακίο Μορίτα, του είχε ζητήσει να σχεδιάσει μια συσκευή που θα μπορούσε να παίρνει μαζί του στα ταξίδια, για να ακούει τις αγαπημένες του όπερες.

Το πρώτο μου Walkman το είχα πάρει με τα λεφτά που μαζέψαμε στη Φιλαρμονική Βριλησσίων, από τα κάλαντα των Χριστουγέννων που παίξαμε με την μπάντα, τριγυρίζοντας σαν αδέσποτα στους δρόμους του Δήμου. Και έκανε κι ένα ψοφόκρυο θυμάμαι εκείνη τη μέρα! Κατέβαζε χιονόνερο η Πεντέλη και πάγωναν τα δαχτυλάκια μου πάνω στην τρομπέτα μου, ενώ τα χείλια μου γινόταν ένα με το περιστόμιο, όπως η γλώσσα του Ηλίθιου στην ομότιτλη ταινία!

Όταν το μεσημέρι, με τις στολές που θύμιζαν θυρωρό στη Μεγάλη Βρετάνια, κάναμε τη σούμα και έγινε η μοιρασιά, την ίδια στιγμή πήρα το λεωφορείο και κατέβηκα στο Χαλάνδρι, πηγαίνοντας γραμμή στο μαγαζί που μέρες πριν είχα βάλει στο μάτι το Walkman. Το δικό μου Walkman! Έσπρωξα την πόρτα, πλησίασα στον πάγκο, ούτε «καλησπέρα και Χρόνια πολλά» δεν είπα και, με ξέπνοη φωνή, ψέλλισα: «Θα ήθελα το Walkman της βιτρίνας».

Κάποια λεπτά αργότερα ήμουν στο σπίτι, φορούσα στα αυτιά μου τα πορτοκαλί, σφουγγαρένια ακουστικά, άκουγα εκπομπές που είχα ηχογραφήσει στο ραδιόφωνο και έκανα τις πρώτες μου, νοερές εκπομπές. Έφτιαχνα κασέτες και για φίλους που άλλος εύκολα, άλλος δύσκολα, μπόρεσε να πάρει ένα Walkman. Οι κασέτες χρωμίου αποτύπωναν soundtrack καλοκαιρινών ημερών στο πιο απόμακρο νησί της Eλλάδας, soundtrack για ένα γουέστερν καλοκαίρι. Ταξίδευαν φθινόπωρο σε άγονες γραμμές, έκαναν την υπόκρουση σε αχ, σε αναφιλητά, έλεγαν καλημέρα σε χέρια που προσπαθούσαν να φτιάξουν τον πρώτο καφέ μιας χειμωνιάτικης ημέρας, σε δάχτυλα που έστριβαν τα πρώτα στραβά φθινοπωρινά άφιλτρα, σε φωνές που γίνονταν παρέα σε βεράντες ανοιξιάτικες.

Σφουγγαρένια ακουστικά, Rec, γράφουμε, διακτινιστήκατε, κύριε Σπύρο, ρε συ, γράψε και για μένα καμιά κασέτα. Με αυτό το Walkman πήρα τις πρώτες μου συνεντεύξεις και τη στιγμή που διαβάζετε αυτές τις γραμμές βρίσκεται σε μια κούτα κάπου στο πατάρι, στο πατρικό μου. Μια άλλη τρομπέτα είναι στο σαλόνι του σπιτιού μου, τώρα μπορώ να αγοράσω τα καλύτερα δερμάτινα γάντια για να μην ξανακρυώσουν τα χέρια μου, αλλά οι στιγμές που έζησα τότε, με το πρώτο μου Walkman, δεν επαναλαμβάνονται. Όλα μας τα λεφτά, είναι οι αναμνήσεις μας.

Θυμάσαι το πρώτο σου Walkman ή όπως λέγεται αυτό που ήθελες πολύ;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News