Φτάσαμε στην Παλιά Επίδαυρο και ούτε ενα τρακτέρ δεν είδαμε.Ούτε ένα. Τώρα, κοντά στο τζάκι αγκαλιά στην πολυθρόνα, βλέπουμε X Factor. Δεν τοξερα πως υπάρχει ακόμα το X Factor ούτε πως το παρουσιάζει ακόμα ο Σάκης Ρουβάς, ο αγαπημένος κινηματογραφικός ηθοποιός του Δημήτρη Δανίκα (τον συνέκρινε στα «ΝΕΑ» με τον Τζών Κασσαβέτη και έγραψε ύμνους για την ερμηνεία του στο αμερικάνικο θρίλλερ όπου έπαιζε έναν απαίσιο, άγριο δολοφόνο). Ο Σάκης Ρουβάς πατέρας, οικογενειάρχης, πάντα τραγουδιστής, σόοουμαν, καλός συνεργάτης, καλό παιδί, καλός φίλος – κύριος με λίγα λόγια. Μ΄αρέσει πως μεγαλώνει ο Σάκης. Δεν εννοώ οτι είναι ακόμα όμορφος κ.λ.π, εννοώ οτι είναι απο τούς Ελληνες εκείνους που σου δίνουν το δικαίωμα να ελπίζεις. Το άλμα που επεχείρησε απεγκλωβιζόμενος απο τα «διαπλεκόμενα» του δικού του χώρου για να σταθεί στα πόδια του και να ζήσει τη ζωή του όπως γουστάρει και όχι όπως του λέγανε κάτι τύποι σαν τον Ψινάκη, είναι ιλιγγιώδες και πολύ τολμηρό. Τώρα δουλεύει κανονικά σε διάφορες δουλειές και «παίζει ρόλους», αλλά ξέρει που πατάει και που βρίσκεται ― κάτι που μου φέρνει απροσδόκητα στο νού μια φράση που διάβασα και έγραψε μέσα μου δυνατά : «Κάθε πράξη μπορεί να καθοριστεί σαν καλή η κακή μόνο από το αν αυξάνει την ποσότητα αγάπης στον κόσμο». Είναι μια φράση της Κωνσταντίνας Κούνεβα που διάβασα εδω :
Την ένταση της τρομοκρατημένης μας ζωής την έχει ήδη πάρει η ασημένια θάλασσα απο την πρώτη στιγμή που το βλέμμα μου άστραψε κι΄ακούμπησε πάνω σε μια (ασημένια πάντα) σταγόνα της. Τι παθαίνει ο άνθρωπος, όσα θαύματα και αν έχει ζήσει, και ξεχνάει την ανατρεπτική και ακατάσχετη συμβολή τους στην πραγματικότητα και τον τρισδιάστατο ρεαλισμό; Αμα ξεχάσουμε τον X-factor της αγάπης και τών θαυμάτων που ενεργοποιεί, τότε όλα μας μοιάζουν αδιέξοδα, η οικονομία, οι αγρότες, το κράτος, η δικαιοσύνη, ο έρωτας, οι σχέσεις μας, η δουλειά μας, όλα. Σαββατοκύριακο είναι, δεν πειράζει που δεν λέμε κάτι συγκεκριμένο. Κάνουμε ανερυθρίαστο week-ending. Ορίστε : Ξαφνικά εμφανίζεται μια κοπέλλα απ΄την Γεωργία (της Ρωσσίας) που τη λένε Νίνι και τραγουδάει μαγευτικά ένα R&B αγγλόφωνο τραγούδι μέσα σ’ αυτό το τσίρκουλο του ΑΝΤ1 και σε κάνει να ξεχνάς όλες τις φλυαρίες που έχεις ακούσει στο μεταξύ απο τούς «κριτές». Μου είπαν οτι την περασμένη βδομάδα ο παλιός μου φίλος Νίκος Μουρατίδης φορούσε ενα μπλουζάκι που έγραφε «νι.μου» (μία γνωστή στίς γκέη παρέες έκφραση που σημαίνει «στο αιδείον μου» αλλά είναι και τα αρχικά του). Σήμερα φοράει έναν smiley φτιαγμένο απο στρασάκια αστραφτερά και, όταν μιλάει στην κάμερα, πίσω του έχει μια αφίσσα με την «Βραχονησίδα», το βιβλίο του που κυκλοφορεί σε δική του έκδοση και αρέσει πολύ. Αρεσε και στην δική μας τη Ρίκα εδω, στο protagon.gr. και στον φίλο μου τον Μίλτο που είναι βιβλιοφάγος αγγλο-γαλλο-ελληνόφωνος (διαβάζει δηλαδή και στις τρείς γλώσσες) και του οποίου την γνώμη – και την κοινή λογική! -εκτιμώ ιδιαιτέρως και σε αρκετούς ακόμα φίλους και γνωστούς που το διαβάσανε απνευστί.
Νί-μου, ξε νί-μου εν πάσει περιπτώσει ο φίλος μου ο Νϊκος τα δίνει όλα είτε μουσική παίζει (στα ραδιόφωνα και τα d.j sets), είτε γράφει βιβλία, είτε κάνει παραγωγές cd’s, είτε γράφει (ή φτιάχνει) περιοδικά, είτε «παίζει» τον κριτή στο X-factor, είτε ταξιδεύει, είτε εκδίδει, είτε αναλαμβάνει καλλιτέχνες ως «μάνατζερ». Δεν κρατιέται, δεν τσιγκουνεύεται (μα τι λέω, τόχασα εντελώς μου φαίνεται. Το παθαίνω πάντα άμα ανοίγει η τηλεόραση). Ξαναβγήκε η Νίνι και είπε ενα ντουέτο μ΄ενα άλλο παιδί και τώρα ο Θεοφάνους διηγείται στην κάμερα πως έγραψε ενα τραγούδι του. Αλλο ντουέττο ― τραγούδι του Θεοφάνους πάλι. Σούπα ο εγκέφαλός μου, μιλάει η κυρία Γκαγκάκη τώρα. Και φαντάζομαι θα ακολουθήσει και μια ιστορία με τον Γιώργο Λεβέντη να τραβήξει λίγο η εκπομπή να καπακώσει τα μεσάνυχτα να έρθουμε στίς Ειδήσεις. Τον Σάκη σκέφτομαι Παρασκευιάτικα που έχει και μαγαζί καπάκι. Τραγουδάει στό «S» στην αρχή της Λεωφόρου Βουλιαγμένης. Μόνος του. Με την Τάμτα δηλαδή και άλλους νεώτερους καλλιτέχνες. Δεν σχολάνε πρίν ξημερώσει. Αλλά δεν την φοβάται τη δουλειά ο κάποτε «τεκνός» Σάκης που τάχει πιά περάσει τα 35 και έχει και ευθύνες και υποχρεώσεις και οικογένεια. Ψάχνει και ενα καλό κινηματογραφικό σενάριο, όχι με δολοφόνους όμως και ποτάμια αίματα, μια κανονική ρε παιδί μου γλυκειά ρομαντική ιστορία – κάτι σαν το “Pretty Woman” ας πούμε ή σαν το “Notting Hill”, λέμε τώρα.
Διάβασα όλα τα ανωτέρω στην Μανουέλλα δίπλα μου και μου είπε «ΟΚ, μια χαρά είναι, αλλά τέλειωνε γιατί φλυαρείς» .
Γυναίκες. Εχουνε πάντα δίκηο. Εγκλημα έκανα που έμεινα εργένης.