Αφήνεις την πόλη με το δίλημμα της γυναίκας του Λωτ, καθώς η ανηφόρα της Καρδίας δεν σου επιτρέπει και πολλά πολλά βλέμματα προς τα πίσω. Το κάδρο του μπετόν σου υποβάλλει πως η Κατοχή και ο Εμφύλιος πολεοδομικά δεν τέλειωσαν ποτέ, δεν υπήρξε πολεοδομική Βάρκιζα, όσο υφίστανται η Κασσάνδρου ή η Κυψέλη. Κι αν όνομα έβγαλε ο αντιπαροχέας Κωνσταντίνος Καραμανλής, η χάρη και η αιτία σε πάει προς Γ΄ Ράιχ και Ζαχαριάδη πλευρά. Κοίτα μπροστά καλύτερα, μη φύγεις απ’ το δρόμο εεεεεε…
Είμαστε η χώρα με το πιο γρήγορο μοντάζ στον πλανήτη, υποθέτω… Οι εικόνες που έρχονται στο παράθυρο του αυτοκινήτου εναλλάσσονται τόσο γρήγορα, που ούτε το μυαλό είναι έτοιμο να τις υποδεχτεί ούτε η σιντιέρα να βάλει την κατάλληλη υπόκρουση. Λόφοι και φαιά θαμνώδη μπαίρια και -cut- χωράφια θερισμένα εν χρω και –cut- ελαιώνες με θαυμαστή συμμετρία και –cut- μίξη θυμαριού και πεύκου και –cut– αχνογάλανη αρχόντισσα η θάλασσα. Όλα αυτά σε λίγα χιλιομετράκια, ούτε δυο τραγούδια δρόμος.
Διασχίζοντας το άλλοτε ψαροχώρι και νυν roomstoletοχώρι για να πας στη θερινή σου καβάτζα -σιγά μη δώσω διευθύνσεις και ονόματα- αναρωτιέσαι μήπως και η Δικτατορία δεν τέλειωσε ακόμη. Οι χαράξεις του οδικού δικτύου, η πολυκατοικοποίηση των παραθαλασσίων χωριών και η παγκοσμίου φήμης πατέντα των αυθαιρέτων εκτίναξαν το εθνικό έλλειμμα σχεδιασμού και γούστου. Η «αξιοποίηση» ήταν και τότε η λέξη φετίχ απ’ ό, τι έμαθα – μετά ήρθε η «ανάπλαση» της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και φτάσαμε στο «…παρ’ το πόδι σου απ’ το στόμα μου…».
Οι realestateατζήδες εξ Εσπερίας δεν συνιστούν αγορές στο οικόπεδο-γωνία του πλανήτη, την Ελλάδα, φέτος και ποντάρουν πως του χρόνου οι τιμές θα ναι τουλάχιστον 30-40% χαμηλότερες. Παρ’ όλα αυτά ήδη οι πρώτοι γύπες εμφανίσθηκαν και εφόρμησαν καταρχήν στα θαλασσινά αλλά και στα πιτόγυρα. Στο τρελό παζλ του μυαλού με τις αταίριαστες ψηφίδες -χωροταξία…ιστορία… πατριδογνωσία…που τη μάθαν την ακτή αυτοί οι κάγκουρες…να στερεώσω την ομπρέλα… βάλε αντηλιακό…- προστίθεται και η εθνική ενοχή της νέας αξιοποίησης επί εποχής Κρίσης. Γιούπι γιάγια γιούπι γιούπι για. Τίνος θα ναι, ρε γυναίκα, η ακτή; Σε κανα δυο χρόνια το πολύ…
Μόλις το πρασινογάλαζο νερό καλύψει τη ραχοκοκαλιά όλα περνούν στην αφάνεια -σκέψεις, αναδρομές κι ενοχές… Ά ρε πουτάνα θάλασσα, που σε γαμούν τα ψάρια -που λέει και η απύλωτη λαϊκή μούσα. Λες να ναι το εθνικό μας μυστικό αυτό, το μαγικό φίλτρο του δικού μας δρουίδη; Είτε ένοχοι είτε ανεχόμενοι είτε αδιάφοροι να αναβαπτιζόμαστε σ’ αυτό το καθαρτήριο μεσογειακό νερό και να βγαίνουμε αθώοι, παιγνιώδεις και καινούργιοι; Και η Μέρκελ; Ο Σόιμπλε; Ο Όλι Ρεν κι ο Μπαρόζος; Δεν ήρθαν ποτέ να βουτήξουν εδώ;