Δεν μπορώ να θυμηθώ πότε ακριβώς είχε πει ο Λουτσιάνο Παβαρότι την εξής φράση για τη φωνή του-φαινόμενο: «νιώθω ότι ο θεός μου φίλησε τις φωνητικές χορδές». Μια θεϊκά ταπεινή παραδοχή ενός ταλέντου το οποίο δεν υπάρχει πια. Η Amy Winehouse άνηκε και αυτή σε αυτή τη γκάμα των ανθρώπων που φιλήθηκαν από τον Ίδιο που φίλησε το Λουτσιάνο. Αυτή η κόρη ενός εβραίου ταξιτζή ίσως αποτέλεσε το λευκό come back της Jazz όπως διακηρύχτηκε από εκείνες τις μεταπολεμικές αφροαμερικάνες ερμηνεύτριες τύπου Sarah Vaughan.
Βέβαια ο ύψιστος φίλησε μόνο τις χορδές της. Για τα υπόλοιπα ευθύνεται ο ίδιος ο άνθρωπος. Τα οχτάρια που έκανε η 27χρονη τραγουδίστρια στη συναυλία του Βελιγραδίου, σκουπίζοντας τα σκονισμένα ρουθούνια της, ίσως επισκιάσουν ιστορικά ακόμα και την ημέρα του θανάτου της. Δυστυχώς το στόρι του «μικρού» που μεγαλώνει γρήγορα είναι γνωστό, με φινάλε που δεν χρειάζεται φαντασία. Η Amy ακολούθησε μια νεοπλουτίστικη καλλιτεχνική πορεία μην έχοντας κανένα υπόβαθρο που θα την προστατεύσει από τις κλασσικές ασθένειες του show, της διασημότητας και της τηλεοπτικής λάμψης. Οι διάνοιες και οι χαρισματικοί, ιδιαίτερα σήμερα, ψάχνουν να βρουν διέξοδο στη μοναξιά και τη ματαιοδοξία τους. Μόνο που έτσι είναι ευάλωτοι δηλητηριάζοντας πρώτα την ίδια τους τη ζωή και νοθεύοντας το χάρισμά τους. Είναι εξαιρετικά απωθητικό όταν το ταλέντο υπερκαλύπτει ολόκληρη την προσωπικότητα επιδεικνύοντας μια αμοραλιστική στάση ζωής που σου λέει «έχω καλή φωνή οπότε μου δικαιολογείται οτιδήποτε». Το φιλί Εκείνου περιμένει να συμπληρωθεί με την ανθρώπινη επέμβαση που θα ολοκληρώσει την προσωπικότητα και θα πλάσει μια πολλά υποσχόμενη γλυκύτατη 27χρονη με επαγγελματισμό.
Φανταζόμαστε ότι αυτή η συνομήλική μου κοπέλα, ήταν ουσιαστικά αχθοφόρος ενός χαρίσματος του οποίου το βάρος δεν μπόρεσε να κρατήσει για πολύ. Έτσι θα δανειστώ μια φράση από το Νονό ΙΙΙ «η δύναμη καταστρέφει αυτούς που δεν την έχουν».