Άλλοι γυμνάζουν κοιλιακούς για να γίνουν καλοριφέρ, εγώ γυμνάζω τ’ αυτιά μου. Είχα που είχα κληρονομικό ακουστικό χάρισμα, το εντόπισα νωρίς, και χρόνια τώρα ασκούμαι με επιμονή στο ν’ ακούω -ν’ ακούω τα πάντα: ήχους, υπέρηχους, υπόηχους κάθε συχνότητας και κάθε περιοχής, φωνές, κρότους, θορύβους, ψιθύρους, γδούπους, θροΐσματα. Όλα τα ντιμπιά δικά μου κι ο ΩΡυΛάς μου να παθαίνει παράκρουση και να σκέφτεται πια να με στείλει σε συνέδριο της ειδικότητάς του ως φαινόμενο.
Ακούω ακόμη και στη βουή του μεσημεριού, κάποια χιλιόμετρα κάτω από το οδόστρωμα, τον Γιωρίκα, τον Θεσσαλονικομετροπόντικα, να δουλεύει στα έγκατα της Εγνατίας -…γούρτου γούρτου…- κι ας λένε οι κακεντρεχείς ότι δεν κουνιέται φύλλο. Ζω για τη μεγάλη στιγμή της συνάντησής του με τον «ομοαίματο» Κωστίκα, οψέποτε και οπουδήποτε κι αν συμβεί (αν κι ανησυχώ καμιά φορά μήπως πάρουν λάθος κατεύθυνση, πάει ο ένας παραλία κι ο άλλος Χίλια Δένδρα). Ακούω τους συρμούς του μετρό να ψιλοτσουλάνε δοκιμαστικά κι ας λένε διάφοροι κακίες στα φατσοτέφτερα πως καλό είναι το μετρό της Αθήνας, αλλά της Θεσσαλονίκης δεν υπάρχει. Μέχρι και την προειδοποίηση «Mind the gap» από τα μεγάφωνα ακούω…
Καμιά φορά στις βόλτες μου στην παραλία, εκεί στο ύψος της οδού Μαρίας Κάλλας, ακούω τη βουή της υποθαλάσσιας και αγριεύομαι. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω αν είναι τα συνεργεία που δαμάζουν κύματα και λύματα στα έγκατα του Θερμαϊκού ή αυτοκίνητα που ήδη ξεκίνησαν από Καλοχώρι και κατέβηκαν για να χαζέψουν, όσο πάει ο δρόμος, το τιτάνιο έργο (γλου γλου να οδηγείς και να βλέπεις κεφαλόπουλα και κουτσομούρες σε γυάλινα τοιχεία – χλίδαααααα).
Ακούω τα αυτοκίνητα να φεύγουν σφαίρα χωρίς μποτιλιάρισμα και καντήλια στον ανισόπεδο (εεεε ποιος;;) κόμβο της πλατείας της ΧΑΝΘ. Στήνω επίσης αυτί ηδονιστικά πολλές φορές, αν το φέρει ο δρόμος, εκεί στα δυτικά της Θεσσαλονίκης, όπου πια το όγδοο θαύμα της σύγχρονης συγκοινωνιολογίας, ο περιφερειακός με φανάρια, είναι μια παλιά ξεθωριασμένη ανάμνηση του αμαρτωλού παρελθόντος. Γκάζια ν’ ακούσουν τ’ αυτιά σας και να δουν τα μάτια σας -να πάψουν να μας τη λένε επί του θέματος οι ουτιδανοί χαμουτζήδες.
Είναι δυο μέρες τώρα που ακούω ξάρτια και σκοινιά να απλώνονται, κάβους να λύνονται, μούτσους και καπεταναίους να φωνάζουν, καραβομηχανές, πολλές καραβομηχανές να φουλάρουν, καταμαράν να ζεσταίνονται και να παίρνουν φόρα… Στο θαλάσσιο μέτωπο της πόλη,ς καραβάκια πάνε κι έρχονται, βαρκούλες αρμενίζουν, με δυόμισι ευρώ πας απέναντι στους Ν. Επιβάτες σε είκοσι λεπτά (… «Καμέλια»… «Άννα Μαρία» … «Ιουλία» … και τόσα άλλα σηματοδοτημένα δια παντός ονόματα για τους μπαγιάτηδες μιας κάποιας ηλικίας -καρφωθήκαμε πάλι…). "Τουμπάι γίναμε πια, όπως φιλοδοξούσε τέως Θεσσαλονικάρχης – Άνω ή Κάτω Τουμπάι, θα σας γελάσω.
Ακούω, σας διαβεβαιώ, τα πάντα, ήχους και υπέρηχους κάθε συχνότητας και περιοχής. Όμως, μετά από εκείνο το επικό ανδραγάθημα Κούβελα (μετρό Θεσσαλονίκης -με την χρηματοδότηση της Δημοτικής Τηλεόρασης) εντόπισα μια αδυναμία μου, την αχίλλειο πτέρνα της σούπερ ακοής μου: δεν ακούω καθόλου, μα καθόλου φωνές, πολιτικών και τοπικών αρχόντων σε προεκλογική περίοδο. Κι όσο κι αν λαχταρώ να δω πανιά και ιστία στον Θερμαϊκό, μετά από τόσον παπά (μωρέ και την παπαδιά μαζί) που έχουμε φάει όλες και όλοι σ’ αυτή την πόλη, θα παραμείνω βαρήκοος έως και επί τούτου ερμητικά κωφός. Με τις επιλογές τους για την κίνησή μας, έχουν μικρύνει τόσο τη ζωή μας…