Βλάσσης: Λοιπόν σου ‘πα δεν υπάρχει καμία άλλη. Απλώς θέλω να χωρίσουμε γιατί κουράστηκα.
Γιάννης: Πιο πολύ την έχουμε στα πόδια μας τώρα που χωρίσατε, παρά πριν.
Ρένια: Εγώ όμως άκουσα στο γραφείο ότι φεύγεις ταξίδι με μία παντρεμέ-
Αυτό ήταν. Και κάπως έτσι, με αυτή τη γυναικεία ανησυχία της Ρένιας (Λουιζίδου), γνωστής και ως «Αστροπελέκι» στους «Απαράδεκτους», έπεσε το δυσοίωνο «μαύρο» στο Mega.
Δεν προλάβαμε να δούμε την αντίδραση του Βλάσση (Μπονάτσου) σε αυτό το ξεμπρόστιασμα της Ρένιας. Αλλωστε, ό,τι είχε να της πει, της το είχε πει ήδη. Πολλά χρόνια πριν.
Ισως να μην υπήρχε πιο ταιριαστό φινάλε από τους «Απαράδεκτους», μία σειρά που συμβολίζει μία άλλη, πιο ανέμελη εποχή, που μας κάνει να γελάμε ακόμη, και που κατέγραφε αυτοσαρκαστικά και ακομπλεξάριστα (στοιχεία που χαρακτηρίζουν τη Δήμητρα Παπαδοπούλου που την έγραφε), τα άγχη μιας μικρομεσαίας γενιάς που μεγάλωσε, χωρίς να μεγαλώσει.
Ζητώντας από ανθρώπους που έχουν συνδέσει το όνομά τους με το Mega να αφήσουν ένα τελευταίο μήνυμα στον «τηλεφωνητή» του καναλιού που τους ανέδειξε, σαν μεταφυσικό υστερόγραφο, πήρα απάντηση από μία ηθοποιό που έκανε το εντυπωσιακό τηλεοπτικό ντεμπούτο της εκεί, και από μία δημοσιογράφο που ήταν αρκετά ψύχραιμη, ώστε να βγει σε έκτακτο δελτίο και να περιγράψει την πτώση των Δίδυμων Πύργων.
Η Μυρτώ Αλικάκη, η μοιραία «Αναστασία» (1993-1994) στην ομώνυμη σειρά της Μιρέλλας Παπαοικονόμου, η εύθραυστη «Ρηνιώ» στο σίριαλ «Απών» (1995-1996) η τρυφερή «Πόλυ» στην «Αίθουσα του θρόνου» (1998-1999) αποχαιρετά το Mega με αυτόν τον τρόπο:
«Το μόνο που θα ‘θελα να πω είναι: Αντίο σε μια ολόκληρη εποχή…».
Και η Νέτη Φίλια, η οποία στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001 είχε την ψυχραιμία να καθίσει στην «ηλεκτρική καρέκλα» του έκτακτου δελτίου ειδήσεων του Mega και να πει ότι ήρθε το τέλος του κόσμου όπως τον γνωρίζαμε μέχρι τότε:
«Δούλεψα στο Mega το ένδοξο διάστημα 1998-2003…Μια περίοδο μιντιακού παραδείσου. Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο και καλά κάνουν. Οι megaΛΕΣ αγάπες όμως, δεν χωρούν σε κανένα υπαρκτό ή μεταφυσικό πλαίσιο. Ζουν στο μυαλό και ζεσταίνουν γλυκόπικρα την καρδιά».
Για όσους γεννήθηκαν από το 2000 και μετά, ίσως όλοι εμείς οι υπόλοιποι να θυμίζουμε σήμερα γραφικούς παππούδες που αναπολούμε ένα κανάλι που δεν πρόλαβε καν να τριανταρίσει (1989-2018). Και κάποιοι άλλοι, πιο κυνικοί, ίσως να πουν «εδώ πεθαίνουν οι άνθρωποι από τη μια στιγμή στην άλλη, γιατί να βάλουμε πλερέζα για ένα κανάλι». Κι αυτοί δίκιο έχουν από την μεριά τους.
Πώς να το κάνουμε όμως, το Mega αντιπροσωπεύει μία ολόκληρη εποχή, όταν όλα φαίνονταν πιο πιθανά και ο δρόμος έμοιαζε ανοιχτός, χωρίς εμπόδια. Αξίζει επίσης να πούμε ως δικό μας υστερόγραφο, ότι οι «Εργαζόμενοι του Mega», όπως υπήρχαν και υπέγραφαν οι άνθρωποι που όλα αυτά τα χρόνια προσπαθούσαν να κρατήσουν τον σταθμό ανοιχτό, έδειξαν εξαιρετικά αντανακλαστικά και σπουδαία αίσθηση του χιούμορ σε πολύ κρίσιμες καταστάσεις: με το ανατριχιαστικό βίντεο που προβαλλόταν το καλοκαίρι με τίτλο «Σε έναν κόσμο που καίγεται» και το μοντάζ από συγκινητικές στιγμές μυθοπλασίας του καναλιού, συμμετείχαν στην εθνική τραγωδία στο Μάτι και ζητούσαν μάλιστα να αποδεσμευθούν κάποιοι μισθοί τους από τις τράπεζες για να μπορέσουν να συμβάλουν και οι ίδιοι.
Αλλά και με το απολαυστικό τετράλεπτο μοντάζ που προμήνυε τους τίτλους τέλους, με την Μίρκα Παπακωνσταντίνου από τη σειρά «Η Λίζα και η άλλη» να μνημονεύει κάποιον «Αλέξη» που τα θαλάσσωσε. Και τον Μίμη Κουγιουμτζή από την «Αίθουσα του θρόνου» να στέκεται όρθιος σε ένα σπίτι βυθισμένο στο πένθος με έπιπλα ντυμένα στα λευκά σεντόνια σαν φαντάσματα και να λέει σαρκαστικά: «Ο πρωθυπουργός πήρε για τα συλλυπητήρια».
Τι λένε σε τέτοιες περιπτώσεις τηλεοπτικού πένθους; Να ζήσουμε να το θυμόμαστε; Να ζήσουμε να μας θυμόμαστε. Οταν ξέραμε πώς είναι να ζεις χωρίς κινητό και χωρίς κρίσεις πανικού για ψύλλου πήδημα.
Εμεινε η Ρένια μετέωρη με τις ανασφάλειές της, κι εμείς με τις δικές μας. Η ζωή συνεχί-