Το κάνουν όπως το λέει το τραγούδι. Κλείνουν τα μάτια και ακουμπούν γλυκά στην κουπαστή του πλοίου. Εχουν τσιγάρο στο χέρι και, μαζί με τη θαλασσινή αύρα και το διοξείδιο από το φουγάρο, στέλνουν στα πνευμόνια τους πίσσα με μερικές ντουζίνες καρκινογόνα συστατικά.
Εντάξει, μεγάλοι άνθρωποι είναι, δεν θα χαλάσουμε τη στιγμή με κήρυγμα. Ο ήλιος δύει, το πλοίο φεύγει και ο καπνός που βγαίνει από το στόμα τους είναι σαν το λευκό μαντίλι του αποχαιρετισμού. Μοιράζονται, όμως, το τσιγάρο με τον αέρα. Λες και είναι χαρμάνης και αυτός, φυσάει και το καίει πιο γρήγορα. Και μετά, με μία κίνηση που δείχνει ανέμελη, χαρίζουν τη γόπα τους στον άνεμο, να πάρει και αυτός μία τελευταία τζούρα πριν το σβήσει στον αφρό.
Το τσιγάρο θα σβήσει, αλλά θα πάει να ανάψει άλλη φωτιά, μέσα στη θάλασσα. Γιατί πέρα από τα τοξικά συστατικά που βρίσκονται στο χαρτί και στα υπολείμματα του καπνού, υπάρχει και το φίλτρο. Το φίλτρο περιέχει μικροϊνες πλαστικού. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι θέλει τους αιώνες του για να διαλυθεί πλήρως. Μέχρι τότε είναι εκεί, στο νερό, μία επιπλέον σταγόνα δηλητήριου εναντίον της θαλάσσιας ζωής.
Εξω, στην αμμουδιά. Ένα κορμί, συχνά φορτωμένο με λιπίδια, τριγλυκερίδια και χοληστερίνη, κλείνει τα μάτια και εισπνέει καρκινογόνες ουσίες. Αυτή η κιτρινίλα που έχει στα δάχτυλα, σταδιακά σκεπάζει τις κυψελίδες των πνευμόνων του, σπέρνοντας καρκίνο. Και όταν το δάχτυλο αισθανθεί την καύτρα, το τσιγάρο βυθίζεται στην άμμο. Μπράβο, μαλάκα. Κάνεις το παν για να πας και εσύ πιο γρήγορα να βρεις το τσιγάρο σου, κάτω από το χώμα, αλλά ταυτοχρόνως φυτεύεις στην αμμουδιά ένα σκουπίδι που, αν δεν το μαζέψει κανείς, θα μείνει για πάντα εκεί.
Η Ελληνική Αντικαρκινική Εταιρεία έδωσε στη δημοσιότητα συγκλονιστικά στοιχεία. Κάθε χρόνο, ως Ελληνες, παράγουμε 22 δισεκατομμύρια αποτσίγαρα. Αν ζυγίζεις τις γόπες που παράγουμε θα πάρεις 3.500 τόνους. Είναι άγνωστο πόσες από αυτές καταλήγουν στο θαλάσσιο περιβάλλον, όμως έχει μετρηθεί ότι το 40% των απορριμμάτων που μαζεύονται από ακτές, είναι γόπες. Από τις γόπες δηλητηριάζονται ψάρια, θαλασσοπούλια, ακόμα και μικρά παιδιά που παίζουν στην άμμο. Σίγουρα δε, κάποιο κομμάτι τους μπαίνει και στη δική μας διατροφική αλυσίδα.
Ναι, τα τελευταία χρόνια βλέπεις πολλούς να μαζεύουν τις γόπες, μαζί με τα σκουπίδια που δημιουργούν. Αρκετοί μετατρέπουν και το ποτήρι του φρέντο σε τασάκι. Όμως ακόμα οι περισσότεροι κάνουν την ίδια κίνηση. Βυθίζουν το αποτσίγαρο στην άμμο και μετά σπρώχνουν με τον δείκτη, να πάει βαθιά. Δεν ξέρω τι είναι, στα αλήθεια, δόκιμο. Να τους κάνεις παρατήρηση και να βρεθείς να πλακώνεσαι στα μπινελίκια ή να υποτάσσεσαι στη ματαιότητα;